Χρήστος Λούλης: «Είμαστε ελαφρώς πιο αποκτηνωμένοι». Ο ηθοποιός μίλησε στο «Στούντιο 4» για το έργο «Καθαροί πια» του 2001, τις ύβρεις από το κοινό και τη διαφορά της εποχής, τονίζοντας ότι σήμερα υπάρχει μεγαλύτερη «εξοικείωση στη βία». Ο Χρήστος Λούλης, καλεσμένος στην εκπομπή «Στούντιο 4» με τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο, αναφέρθηκε στην παράσταση «Καθαροί πια» σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Βογιατζή, στην οποία συμμετείχε το 2001. Ο ηθοποιός περιέγραψε τις έντονες αντιδράσεις του κοινού εκείνης της εποχής και τις συνέκρινε με τη σημερινή επανέκδοση του έργου.

Χρήστος Λούλης: «Είμαστε ελαφρώς πιο αποκτηνωμένοι»

Ο Λούλης περιέγραψε την απόλυτη ρήξη που προκαλούσε η παράσταση στο κοινό, φτάνοντας σε σημείο να αποχωρούν θεατές με έντονα αρνητικό τρόπο. «Καμιά φορά έφευγαν κι έβριζαν. Δεν τους ένοιαζε αν θα κάνουν φασαρία. Έβριζαν κι έλεγαν “ντροπή σας και τι αρρώστιες είναι αυτά”. Εγώ είχα χ@@@ί επάνω μου», εξομολογήθηκε ο ηθοποιός για τις πρώτες αντιδράσεις.

Παρ’ όλα αυτά, ο ίδιος ένιωθε ότι αυτή η ακραία αντίδραση σήμαινε πως η δουλειά τους είχε αποτέλεσμα. «Ήμουν μικρός και κάπου μέσα μου μού άρεσε ότι κάνω κάτι που δεν περνά στο ντούκου. Είχε λειτουργήσει σαν αντίστροφος ναρκισσισιμός, ότι αν δεν φύγουν σήμερα δέκα κάτι δεν κάνουμε καλά», δήλωσε ο Χρήστος Λούλης.

Σχετικά με τη διαφορά του κλίματος σήμερα, όπου το έργο ανεβαίνει ξανά, ο Λούλης τόνισε ότι έχει αλλάξει πολύ η σχέση του κόσμου με τη βία και την οριακή συμπεριφορά.

«Σήμερα εννοείται ότι είναι μια άλλη εποχή. Έχουμε μια πιο μεγάλη εξοικείωση στη βία, είμαστε ελαφρώς πιο αποκτηνωμένοι», πρόσθεσε ο ηθοποιός, περιγράφοντας την αυξημένη ανοχή σε σκληρές εικόνες.

Ωστόσο, επισήμανε την αντιφατικότητα της σύγχρονης κοινωνίας: «Είναι αντιφατικό, αλλά είμαστε και πιο ευαίσθητοι σε κάποια πράγματα», υποδηλώνοντας μια επιλεκτική ευαισθησία του κοινού σε σχέση με το παρελθόν.

Η παράσταση που ανέβασε ο Λευτέρης Βογιατζής το 2001, στην οποία συμμετείχε ο Χρήστος Λούλης, δίχασε το κοινό με την ακραία της βία, περιγράφοντας τα βασανιστήρια σε ένα κλειστό ίδρυμα.

Το έργο «Καθαροί πια» (Cleansed) είναι ένα από τα πιο τολμηρά και αμφιλεγόμενα έργα της Βρετανίδας θεατρικής συγγραφέως Σάρα Κέιν (Sarah Kane). Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Λευτέρης Βογιατζής το 2001 στην Ελλάδα (με τον τίτλο «Καθαροί, πια»), θεωρήθηκε θεατρικό γεγονός αλλά ταυτόχρονα προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις στο κοινό, όπως επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο Λούλης.

Το έργο διαδραματίζεται σε έναν κλειστό θεσμικό χώρο, ο οποίος λειτουργεί ως ένα είδος ιδρύματος ή ψυχιατρικής κλινικής. Ο χώρος αυτός βρίσκεται υπό τον έλεγχο ενός τυραννικού και σαδιστή διαχειριστή, του Τίνκερ (τον οποίο υποδύθηκε ο ίδιος ο Λευτέρης Βογιατζής στην παράσταση του 2001).

Η κεντρική θεματική του έργου περιστρέφεται γύρω από:

Τα βασανιστήρια και η βία της εξουσίας: Το έργο περιγράφει με ακραία λεπτομέρεια τα σωματικά, πνευματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια που υφίστανται οι έγκλειστοι του ιδρύματος από τον Τίνκερ.
Η αναζήτηση της αγάπης και της ταυτότητας: Πίσω από τη βία και τη βαναυσότητα, η Σάρα Κέιν υποστήριζε ότι το έργο της είναι, βαθιά, μια ιστορία αγάπης. Οι χαρακτήρες κινούνται σε έναν εφιαλτικό κόσμο, παλεύοντας με τις επιθυμίες, τους φόβους και τα όρια, αναζητώντας την αποδοχή και μια μορφή «κάθαρσης» (cleansing) που θα τους λυτρώσει.
Αμφισβήτηση των θεατρικών συμβάσεων: Το «Καθαροί πια» είναι ένα συμβολικό δράμα που αμφισβητεί τις παραδοσιακές θεατρικές συμβάσεις, σοκάροντας το κοινό και αναγκάζοντάς το να έρθει αντιμέτωπο με τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης.

Το 2001, η παράσταση του Βογιατζή συγκλόνισε και δίχασε, ακριβώς λόγω της ωμής απεικόνισης της βίας και της ερμηνείας των ηθοποιών, ανάμεσά τους και του Χρήστου Λούλη, ο οποίος σήμερα συμμετέχει και στην επανεκδοχή του έργου, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά.