Η κόρη του Νίκου Ξυλούρη αποκαλύπτει: “Ο πατέρας μου δεν μπορούσε να αντέξει τη δολοπλοκία”
Η απώλεια του πατέρα της τη βρήκε σε μια ιδιαίτερα ευαίσθητη ηλικία. Όπως περιγράφει, η ζωή δίπλα του ήταν γεμάτη «πολύ φως, πολλή αγάπη. Μετά ξαφνικά πέφτει σκιά και ένα βαθύ πένθος. Ήμουν 13 όταν έφυγε από τη ζωή. Πονάει, ήταν η εφηβεία, πονάει και το παιδί και ο έφηβος και τον ακολουθεί». Η καθημερινότητά τους ήταν γεμάτη τρυφερότητα, με τον Νίκο Ξυλούρη να είναι ένας πατέρας πλήρως αφοσιωμένος στην οικογένειά του. «Ο μπαμπάς μου είχε ένα χαρακτηριστικό: ό,τι και να συνέβαινε, όταν έβαζε το κλειδί στην πόρτα ήταν ο μπαμπάς. Ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος, έδινε πολύ χάδι, πολύ φιλί, ήταν όλο στο κανακέμα», θυμάται η Ρηνιώ Ξυλούρη.
Παρά τη γλυκύτητά του, ο Νίκος Ξυλούρης κουβαλούσε βαθιά τραύματα από τα σκληρά χρόνια της νιότης του στην Κρήτη, όπου βίωσε τον πόλεμο και την προσφυγιά. «Πέρασε μέσα από τη φωτιά του πολέμου, του ξεριζωμού και ουσιαστικά ήταν πρόσφυγας», αναφέρει η κόρη του, εξηγώντας ότι το χωριό του κάηκε δύο φορές, με τη δεύτερη να την ζει ο ίδιος. Παρόλο που ο ίδιος δεν μιλούσε συχνά για αυτά τα γεγονότα, οι αφηγήσεις της αδερφής του για την αναγκαστική φυγή έμειναν χαραγμένες στη μνήμη της οικογένειας.
Μιλώντας για τον αντίκτυπο της απώλειας, η Ρηνιώ Ξυλούρη τονίζει ότι, αν και ο πόνος απαλύνει, «δεν τελειώνει το πένθος». Η θλίψη, όμως, ελαφρύνεται σημαντικά από τη διαρκή αγάπη του κόσμου που εκδηλώνεται μέχρι και σήμερα, το 2025. Ο κόσμος συνεχίζει να τον αντιμετωπίζει με «τόση αγάπη βαθιά», θυμίζοντας πως «ζήσαμε με αγάπη, με κατανόηση και συμπόνια».
Αυτή η αγνότητα του χαρακτήρα του ήταν, σύμφωνα με την κόρη του, ο λόγος που δυσκολεύτηκε να προσαρμοστεί στα «κυκλώματα» της Αθήνας. Ο Νίκος Ξυλούρης «προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στα ξέγνοιαστα χρόνια και στην αυστηρότητα και στις δυσκολίες της Αθήνας». Η Ρηνιώ Ξυλούρη επισημαίνει με έμφαση τον λόγο της απογοήτευσής του: «Δεν μπορεί ένας τόσο αγνός κι αθώος άνθρωπος να συμβιβαστεί έτσι. Δεν μπορεί να πιστέψει ότι υπάρχει δολοπλοκία, ψέμα, συμφέρον. Αυτό δεν μπορούσε να αντέξει.»
Η κληρονομιά του, λοιπόν, παραμένει ένα φως καλοσύνης και ανθρωπιάς, ιδιαίτερα σε μια εποχή που, όπως λέει η ίδια, «τα παιδιά μας μεγαλώνουν με σκληρότητα πολύ».
