Χάρης Φλέουρας: Η μητέρα μου είχε «δει» στον ύπνο της το θάνατό τους! Ο Ταγματάρχης της σειράς του Star παίζει με… φαντάσματα στην τηλεόραση, αλλά στη ζωή του κουβαλά πολύ πιο αληθινές ιστορίες. Ο Χάρης Φλέουρας, το φάντασμα του ταγματάρχη Αθανάσιου Καρκαλέντζου που έχουμε αγαπήσει στα τηλεοπτικά «Φαντάσματα», ζωντανεύει την ίδια ώρα στο θέατρο τον «αιρετικό» Ντίνο Χριστιανόπουλο, παίζοντας με μια εντυπωσιακή αντίθεση ρόλων και κόσμων.
Με έντονη σκηνική παρουσία εδώ και 27 χρόνια, βυθίζεται αυτή τη φορά στον καυστικό κόσμο του Χριστιανόπουλου, αγγίζοντας ανικανοποίητους έρωτες, τη μοναξιά και τη σιωπηλή μάχη της σεξουαλικής ταυτότητας που σημάδεψε τον ποιητή. Ο Χάρης Φλέουρας μιλάει στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο» για τα ΛΟΑΤΚΙ ζητήματα και για την κοινωνική περιθωριοποίηση που επιμένει. Δεν κρύβει την πίστη του στη μεταφυσική ενέργεια, που συνεχίζεται και μετά το θάνατο, και αποκαλύπτει τις παράξενες μεταφυσικές εμπειρίες της μητέρας του, αλλά και το βαθύ πόνο από το θάνατο του νονoύ του, που τον σημάδεψε.
Μπαίνεις στα σπίτια μας ως φάντασμα του ταγματάρχη Αθανάσιου Καρκαλέντζου στα «Φαντάσματα» του Star, που έχουν κερδίσει το κοινό.
Μου αρέσει αυτή η μεγάλη αντίθεση. Εγώ και ως χαρακτήρας είμαι ανήσυχος. Θέλω να κάνω πολλά και διαφορετικά πράγματα. Δεν είμαι ένας άνθρωπος που μένει σε κάτι το οποίο έχει βρει και του πηγαίνει και θα μείνει σταθερός στην πορεία του. Γι’ αυτό, σε όλη την επαγγελματική μου σταδιοδρομία, έχω ασχοληθεί με χοροθέατρο, μιούζικαλ, μονολόγους κι άλλα είδη θεάτρου, κι έχω παίξει από την Επίδαυρο μέχρι και σε site-specific χώρους, όπως π.χ. στη Δημοτική Αγορά της Κυψέλης. Με γοητεύει και με ιντριγκάρει αυτό.
Όσο για τα «Φαντάσματα», ήρθαν στη ζωή μου όταν η σκηνοθέτριά μας Αμαλία Γιαννίκου και ο σεναριογράφος Λευτέρης Παπαπέτρου, βλέποντάς με στην παράσταση για τον Χριστιανόπουλο, όπου παίζω από την προηγούμενη χρονιά, μου ζήτησαν να περάσω από κάστινγκ για το ρόλο του ταγματάρχη αλλά και του πολιτικού. Τελικά, επικράτησα ως ταγματάρχης (γέλια). Η αλήθεια είναι πως ξετρελάθηκα όταν πήρα στα χέρια μου το κείμενο του Λευτέρη Παπαπέτρου και, όσο το διάβαζα, τόσο πιο πολύ γελούσα, γιατί έχει πολύ έξυπνο χιούμορ με φοβερές ατάκες. Και όταν έμαθα και ποιο θα είναι το καστ, εκεί κι αν πέταξα από τη χαρά μου. Μάλιστα, οι αγαπημένοι μου συνάδελφοι είναι κυρίως θεατρικοί ηθοποιοί, όπως κι εγώ, ενώ και ο τρόπος που δουλέψαμε με την Αμαλία Γιαννίκου ήταν πολύ θεατρικός. Έχουμε «δέσει» πολύ ως παρέα, γιατί πλέον έτσι θεωρώ τους συναδέλφους μου στα «Φαντάσματα», και ο κόσμος έχει αγκαλιάσει αυτή τη σειρά. Για μένα αυτό είναι διπλά σημαντικό: αφενός ο κόσμος μάς έχει αγαπήσει -και είμαι ευγνώμων-, αφετέρου είναι ο πρώτος μου πρωταγωνιστικός ρόλος στην τηλεόραση. Μεγάλη τύχη και χαρά.
Έχετε καταφέρει να κάνετε τόσο γλυκά και παιχνιδιάρικα τα… φαντασματάκια.
Μα είναι τόσο όμορφο αυτό. Τα φαντάσματα έτσι κι αλλιώς είναι στην ουσία οι ενέργειες ανθρώπων που ζούσαν. Είναι οι ψυχές τους. Και η ψυχή του ανθρώπου φέρει όλα τα συναισθήματα, όλες τις σκέψεις.
Η σειρά αυτή «παίζει» με το μεταφυσικό, έστω και χαριτωμένα. Πιστεύεις στο μεταφυσικό, στα φαντάσματα ή ότι υπάρχει κάτι πέρα από εδώ;
Πιστεύω στην ενέργεια, ότι είμαστε ενέργεια που εξακολουθεί να υφίσταται και μετά το θάνατό μας. Τώρα, σε τι μορφή μπορεί να υπάρξουμε μετά το θάνατό μας, δεν το ξέρω, αλλά η αλήθεια είναι πως υπάρχει μια ενέργεια. Δηλαδή, πιστεύω με κάποιον τρόπο στη μετενσάρκωση, αλλά σε μια διαφορετική μορφή ενέργειας.
Έχεις βιώσει κάτι ασυνήθιστο που το θεωρείς μεταφυσική εμπειρία;
Θα σου αποκαλύψω κάτι για τη μητέρα μου, που δεν ξέρω αν είναι μεταφυσικό, όμως σίγουρα είναι παράξενο. Η μητέρα μου, για πολύ δικούς μας ανθρώπους, είχε δει στον ύπνο της το θάνατό τους! Έχει συμβεί με τον παππού μου -τον πατέρα της- και με κάποιους άλλους συγγενείς μας. Εννοώ ότι το βράδυ έβλεπε σε όνειρο το θάνατό τους και έπειτα από μία μέρα μαθαίναμε ότι αυτό το πρόσωπο είχε πεθάνει όπως ακριβώς μας το είχε διηγηθεί η μητέρα μου. Θυμάμαι πως ήμουν στο γυμνάσιο και η μητέρα μου είχε πάει να επισκεφτεί τον παππού μου. Το βράδυ είχε δει στο όνειρό της πως πέθανε και την επόμενη μέρα αυτό συνέβη ακριβώς όπως μας το είχε περιγράψει! Αυτό το γεγονός με είχε συγκλονίσει τότε και με είχε φοβίσει λίγο. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με το μεταφυσικό. Είναι τόσο σκληρή και απαιτητική η ζωή μας, που δεν προλαβαίνω να σκεφτώ περισσότερο ή να έχω μεταφυσικές αγωνίες. Κοιτάω να ζω το σήμερα.
Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.
