Αντώνης Καφετζόπουλος: Την κατάθλιψη την παντρεύεσαι για μια ζωή

Αντώνης Καφετζόπουλος: Την κατάθλιψη την παντρεύεσαι για μια ζωή. Ο αγαπημένος ηθοποιός μιλά ανοιχτά για το οικογενειακό ιστορικό, την αποδοχή της ασθένειας και τη στιγμή που ζήτησε βοήθεια.

Με την ειλικρίνεια που τον χαρακτηρίζει, ο Αντώνης Καφετζόπουλος άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για ένα θέμα που συχνά παραμένει ταμπού: την κατάθλιψη. Σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εκπομπή «Ραντεβού το ΣΚ», ο ηθοποιός αναφέρθηκε στο οικογενειακό ιστορικό ψυχικών δυσκολιών, αποκαλύπτοντας πως η συγκεκριμένη ασθένεια έχει αγγίξει πολλά μέλη της οικογένειάς του. Όπως εξήγησε, θεωρεί πως η κατάθλιψη έχει κληρονομική βάση, όμως αυτό που πραγματικά μετρά είναι το πώς μαθαίνει κανείς να τη διαχειρίζεται στη διάρκεια της ζωής του.

«Έχουμε ένα ιστορικό κατάθλιψης στην οικογένεια, που πιθανότατα, όπως λένε οι ειδικοί, έχει να κάνει με την κληρονομικότητα. Το παντρεύεσαι όμως. Αν έχεις κατάθλιψη, την έχεις σε όλη σου τη ζωή. Είναι κάτι σαν τον διαβήτη», δήλωσε χαρακτηριστικά ο ηθοποιός, επιλέγοντας να μιλήσει χωρίς φόβο και με ωμή ειλικρίνεια.

Ο Καφετζόπουλος, που στο παρελθόν έχει αναφερθεί ανοιχτά στη δική του περίοδο κατάθλιψης, περιέγραψε τη στιγμή που συνειδητοποίησε ότι χρειαζόταν βοήθεια. Παρακολουθώντας τυχαία μια επανάληψη σειράς στην οποία είχε πρωταγωνιστήσει, ένιωσε ότι ο άνθρωπος που έβλεπε στην οθόνη δεν υπήρχε πια. «Έβλεπα μια μέρα κάτι που είχα παίξει και συνειδητοποίησα ότι αυτός ο άνθρωπος, που έπαιζε έτσι, δεν υπάρχει πια. Τώρα είμαι ένας άλλος άνθρωπος, με προβλήματα», εξομολογήθηκε. Εκείνη η συνειδητοποίηση στάθηκε καθοριστική, αφού τον ώθησε να βγει αμέσως από το σπίτι και να αναζητήσει ψυχίατρο.

Με τη γνωστή του νηφαλιότητα, ο δημοφιλής ηθοποιός υπογράμμισε ότι η κατάθλιψη δεν είναι κάτι που απλώς «περνάει», αλλά μια κατάσταση με την οποία μαθαίνεις να ζεις — όπως θα συμβίωνες με μια χρόνια ασθένεια. Το μήνυμα του Αντώνη Καφετζόπουλου είναι βαθιά ανθρώπινο: η αποδοχή και η αναζήτηση βοήθειας δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, αλλά πράξη δύναμης.

Με λόγια απλά και αληθινά, κατάφερε να φωτίσει ένα δύσκολο θέμα, υπενθυμίζοντας πως ακόμη και μέσα στο σκοτάδι, η αναγνώριση του προβλήματος είναι το πρώτο βήμα προς τη θεραπεία — και, τελικά, προς την εσωτερική ειρήνη.