Η κραυγή της Παναγιώτας Βλαντή. “Υπάρχει πολλή βία. Υπάρχει φόβος, έλλειψη αυτοπεποίθησης. Έχει ξεφύγει πολύ το πράγμα” είπε η ηθοποιός στην “ONtime Σαββατοκύριακο”. Δείχνει ήρεμη, αλλά μέσα της είναι… ηφαίστειο που βράζει! Το τονίζει και το έχει αποδείξει κάνοντάς το πράξη στη ζωή της.

Η κραυγή της Παναγιώτας Βλαντή

Η Παναγιώτα Βλαντή μίλησε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο» για την κινηματογραφική ταινία «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;», ενώ μας αποκάλυψε γιατί έχασε πολλά κιλά και τους λόγους που την κάνουν να έχει πολλή… φωτιά μέσα της.

Η ταινία «Τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή;», σε σενάριο και σκηνοθεσία Αλέξανδρου Ρήγα, βγαίνει στις 13 Νοεμβρίου στους κινηματογράφους. Σε αυτήν παίζεις τη φοβερή Ντομινίκ Σεζάρ, την Ντοντό, που στην τηλεόραση την είχε κάνει η υπέροχη Ελένη Ράντου.

Ακριβώς. Η Ντοντό είναι πολύ δυνατή οικονομικά και επαγγελματικά, αλλά με πάρα πολλές «ρωγμές». Μεγάλωσε σε ένα ορφανοτροφείο μαζί με τις άλλες τρεις ηρωίδες του έργου. Οι τέσσερις αυτές γυναίκες, παρόλο που είναι εντελώς διαφορετικές, είναι πολύ δεμένες μεταξύ τους, έχουν μεγάλη κόντρα και ανταγωνισμό, αλλά αυτό είναι και το χιούμορ της ταινίας. Ενώνονται για να σκοτώσουν το δυνάστη τους, τον Γεράσιμο Μαντά, το διευθυντή του ορφανοτροφείου, ο οποίος τις κακοποιούσε σεξουαλικά όταν ήταν μικρές.

Στις μέρες μας -και δεν μιλάω μόνο για τη σεξουαλική παρενόχληση- βλέπουμε ότι η κακοποίηση των γυναικών με διάφορους τρόπους γιγαντώνεται, οι γυναικοκτονίες έχουν αυξηθεί, σχεδόν κάθε μέρα διαβάζουμε για τέτοια τραγικά γεγονότα στις εφημερίδες και στα social media.

Πάντα γινόταν. Υπάρχει πολλή βία. Υπήρχε, κι ακόμα δυστυχώς υπάρχει, ενδοοικογενειακή βία. Δεν μιλάμε. Και το καταλαβαίνω γιατί δεν μιλάμε. Υπάρχει φόβος, έλλειψη αυτοπεποίθησης. Δεν είναι ένοχες οι γυναίκες που δεν μιλάνε. Είναι θύματα. Το θύμα πάντα φοβάται. Το θέμα είναι, από εκεί και πέρα, να βρεις τη δύναμη, αν τη βρεις ποτέ, γιατί υπάρχουν κάποιες γυναίκες που δεν τη βρίσκουν και μένουν μέχρι το τέλος της ζωής τους να κακοποιούνται. Είτε αυτό μεταφράζεται σε λεκτική είτε σε σωματική κακοποίηση. Πάντα γινόταν αυτό. Τώρα, γίνεται ενδεχομένως ακόμα περισσότερο ή το ακούμε πιο συχνά. Δεν ξέρω. Πάντως, έχει ξεφύγει πολύ το πράγμα. Το μόνο που μπορεί να μας σώσει είναι να περάσει η πολιτεία με διάφορους τρόπους το μήνυμα ότι οι γυναίκες πρέπει να μιλάμε, οι άνθρωποι πρέπει να μιλούν, γιατί μπορεί και κάποιοι άντρες να κακοποιούνται. Να μιλάμε και να υπάρχουν δομές γι’ αυτές τις γυναίκες. Να ξέρουν πού να μπορούν να αποταθούν. Να γίνεται ένα έργο γι’ αυτές τις γυναίκες.

Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.