Ριχάρδος: Μεγάλωσα χωρίς τη μητέρα μου από 11 χρονών

Ριχάρδος: Μεγάλωσα χωρίς τη μητέρα μου από 11 χρονών. Σταμάτησα το σχολείο και έγινα παλιατζής

Ο γνωστός επιχειρηματίας άνοιξε την καρδιά του στο The 2Night Show και αποκάλυψε το δύσκολο παιδικό του παρελθόν, τις ρίζες του στη Βραζιλία, την απουσία της μητέρας του, τη στενή σχέση με τον πατέρα του και το πώς από παιδί του δρόμου κατάφερε να γίνει αυτοδημιούργητος.

Το βράδυ της Δευτέρας 27 Οκτωβρίου, ο Ριχάρδος βρέθηκε καλεσμένος στην εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου, The 2Night Show, σε μια συνέντευξη που είχε έντονο συναισθηματικό φορτίο. Ο γνωστός επιχειρηματίας, που έχει συνδέσει το όνομά του με την αγορά και πώληση πολύτιμων αντικειμένων, μίλησε για πρώτη φορά με τέτοια ειλικρίνεια για το παρελθόν του, τις ρίζες του, αλλά και για τη δύσκολη παιδική ηλικία του.

Ο ίδιος αποκάλυψε ότι το πραγματικό του όνομα είναι Δημήτρης – Ριχάρδος Μυλωνάς, κάτι που σχεδόν κανείς δεν γνώριζε.
«Ο πατέρας μου με βάφτισε Δημήτρη – Ριχάρδο. Το Δημήτρης δεν το ξέρει σχεδόν κανείς, ούτε οι υπάλληλοί μου. Ο πατέρας μου ήταν Πειραιώτης, ενώ η μητέρα μου είναι Βραζιλιάνα. Γνωρίστηκαν στη Βραζιλία, όταν εκείνος είχε ένα σούπερ μάρκετ και εκείνη μπήκε να ψωνίσει. Ερωτεύτηκαν, παντρεύτηκαν, κι έτσι ήρθα εγώ στη ζωή», αφηγήθηκε.

Η ιστορία όμως δεν είχε το παραμυθένιο τέλος που θα περίμενε κανείς. Η μητέρα του έφυγε από τη ζωή του όταν εκείνος ήταν μόλις έντεκα χρονών.
«Από τότε μεγάλωσα μόνος μου, με τον πατέρα μου. Εκείνη ζει ακόμη, μένει στην Κόπα Καμπάνα. Δεν την έχω δει πολλά χρόνια, αλλά τη λατρεύω. Ό,τι κι αν έκανε, σωστό ή λάθος, οι γονείς μας αξίζουν σεβασμό. Εγώ τη μαμά μου τη λατρεύω», είπε συγκινημένος.

Η απουσία της μητέρας του σημάδεψε τα παιδικά του χρόνια. Ήταν τότε που αποφάσισε, όπως λέει, να εγκαταλείψει το σχολείο στην Α’ Γυμνασίου.
«Δεν ντρέπομαι να το πω. Σταμάτησα το σχολείο νωρίς. Ο πατέρας μου ήταν τόσο καλός που δεν μπορούσε να μου πει “όχι”. Ό,τι του έλεγα, απλώς συμφωνούσε. Του είπα ότι δεν θέλω να ξαναπάω σχολείο και μου είπε “ναι”. Ίσως να μην ήξερε πώς να με καθοδηγήσει, αλλά τον καταλαβαίνω. Έκανε ό,τι μπορούσε.

Επειδή έχω και εγώ πέντε παιδιά από δυο διαφορετικές γυναίκες, προσπαθώ να είμαι έτσι κι εγώ. Να μην λέω “όχι”. Δεν ξέρω αν είναι σωστό. Υπάρχει περίπτωση να τα κακομαθαίνω και καμιά φορά τ’ ακούω από τις πρώην γυναίκες μου.»

Ο Ριχάρδος μίλησε με αγάπη αλλά και ρεαλισμό για τον πατέρα του, έναν άνθρωπο που, όπως περιγράφει, υπήρξε επιτυχημένος επιχειρηματίας μέχρι που η προσωπική του ζωή κατέρρευσε.
«Ο πατέρας μου είχε πολλά μαγαζιά με έπιπλα, είχε και επιχειρήσεις στη Βραζιλία. Ένα εργοστάσιο με ρούχα, όπου δούλευαν 65 γυναίκες. Ήμασταν οικονομικά πολύ καλά. Όμως όταν χώρισε με τη μητέρα μου, όλα άλλαξαν. Ήταν σαν να έσβησε μέσα του η φλόγα. Από εκεί που μεγάλωσα μέσα στα πλούτη, βρέθηκα ξαφνικά στον δρόμο. Ήμουν 12 χρονών και έγινα παλιατζής».

Η περιγραφή του για εκείνη την περίοδο είναι σχεδόν κινηματογραφική.
«Το Μοναστηράκι τότε είχε τη δική του “μαφία”. Αν δεν ήσουν εκεί στις 5:30 το πρωί, έχανες τη θέση σου. Δεν υπήρχαν χαρτιά, ούτε κανόνες. Ήταν καθαρά ζήτημα επιβίωσης. Αγόραζα σακιά με αντικείμενα χωρίς να ξέρω τι είχαν μέσα. Αν καθυστερούσες, έρχονταν άλλοι και στα έπαιρναν. Έπρεπε να έχεις γρήγορο μάτι, ένστικτο και τύχη. Μετά, όταν έβγαινε ο ήλιος, έστηνα τον πάγκο μου και πουλούσα ό,τι είχα βρει. Μου πήγαινε καλά, έβγαζα χρήματα και σιγά σιγά έμαθα την αξία των πραγμάτων».

Από εκείνη τη σκληρή δουλειά στους δρόμους, έμαθε τι σημαίνει εμπορικό δαιμόνιο, τι σημαίνει επιμονή και διαπραγμάτευση. Με τη δική του ευφυΐα και πείσμα, κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να σταθεί στα πόδια του.
«Έβγαλα λεφτά, όχι εύκολα, με κόπο. Και στα 24 μου άνοιξα το πρώτο μου κατάστημα στο Σύνταγμα. Ήταν εμπορικό μαγαζί, όχι ενεχυροδανειστήριο. Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, να δείξω ότι μπορώ».

Η πορεία του από εκεί και πέρα είναι γνωστή. Ο Ριχάρδος έγινε ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους επιχειρηματίες στην Ελλάδα, με πολλές δραστηριότητες και έντονη παρουσία στα μέσα ενημέρωσης. Πίσω, όμως, από την εικόνα του επιτυχημένου άνδρα, κρύβεται η ιστορία ενός παιδιού που ξεκίνησε από το μηδέν.

Κλείνοντας τη συνέντευξη, ο ίδιος δεν δίστασε να κάνει και έναν πιο προσωπικό απολογισμό:
«Ό,τι είμαι σήμερα, το οφείλω στα βιώματά μου. Αν δεν είχα περάσει από τον δρόμο, δεν θα είχα μάθει να εκτιμώ τίποτα. Δεν κρατάω κακία σε κανέναν. Όλα όσα μου συνέβησαν, έγιναν για να μάθω να στέκομαι μόνος μου».