Συγκλονίζει η Δώρα Χρυσικού: Ο καρκίνος είναι μια παρτίδα ζωής για έναν. Η εξομολόγηση ψυχής της γνωστής ηθοποιού για τη μάχη της με τον καρκίνο. Είναι… χείμαρρος, πολύ δυνατή, γενναία, έτοιμη να αναμετρηθεί με τις προκλήσεις της ζωής, όσο δύσκολες κι αν είναι. Ήδη το έχει κάνει με επιτυχία. Η Δώρα Χρυσικού, η φοβερή και τρομερή Αρετή Καπερνάρου στη «Γη της Ελιάς», μίλησε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο» για τον εφιάλτη που βίωσε, για όλα εκείνα που τη σημάδεψαν βαθιά ως άνθρωπο, αλλά και για την «παρτίδα ζωής» που κέρδισε με θάρρος και αποφασιστικότητα.
Βγήκες και μίλησες με πολύ θάρρος για την οδυνηρή περιπέτειά σου με τον καρκίνο, δίνοντας κουράγιο και σε άλλες γυναίκες που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα.
Έχω πάρει πολλή αγάπη από τον κόσμο, αλλά και αδιακρισία. Όμως, εγώ την αδιακρισία δεν την ενσωματώνω, την πετάω πίσω. Δηλαδή, δεν είναι ότι δεν γνωρίζω την αδιακρισία, ενδεχομένως και τον οίκτο, οτιδήποτε άλλο τέλος πάντων μπορεί να εγείρει μια τέτοια ασθένεια, ένας άνθρωπος που είναι καταβεβλημένος, χωρίς μαλλιά. Όμως, δεν έχω σταθεί σε αυτό. Αν δεν το αναγνωρίζεις ως κάτι για σένα, αν δεν είναι κάτι που σε πλήττει ή σε επηρεάζει, δεν σου ανήκει. Οπότε, εγώ πήρα μόνο αγάπη, φροντίδα, κατανόηση, στήριξη, βοήθεια, δύναμη, μοίρασμα. Αλλά τη μεγαλύτερη δύναμη την άντλησα από τον εαυτό μου και φυσικά από τους δικούς μου ανθρώπους και πιο πολύ από τη μητέρα μου. Όμως, συνειδητοποίησα εκ των υστέρων -και το καταλαβαίνω αυτό τώρα- πως ό,τι και αν σου δίνουν οι άλλοι, όσο ισότιμα και τρυφερά και αν σε αντιμετωπίζουν, αυτή είναι μια παρτίδα ζωής για έναν. Είναι πάρα πολύ μοναχική όλη αυτή η διαδικασία με τον καρκίνο. Δηλαδή, ο άλλος δεν μπορεί να μπει στα παπούτσια σου.
Είναι ένα κυνήγι με το χρόνο;
Ναι. Γίνεται ένα πράγμα σαν ο χρόνος να παίρνει σάρκα και οστά. Σαν να μπορείς να τον πιάσεις, να τον τεμαχίσεις. Και να σου… γλιστράει. Αυτό δεν το είχα πριν. Είχα μια αίσθηση χρόνου άχρονου, αιώνιου χρόνου, σαν κάτι που δεν θα τελειώσει ποτέ. Σαν η νιότη να είναι ατέρμονη, αιώνια και ξαφνικά ήρθε αυτό -και το λέω γιατί ήρθε σε μικρή ηλικία- και λες: «Όπα, τώρα τι γίνεται; Μπορεί αυτό να είναι το τέλος;». Επίσης, είναι σαν να οξύνονται ξαφνικά όλες σου οι αισθήσεις και τα πράγματα να αποκτούν καινούριο ενδιαφέρον, καινούρια δύναμη. Δηλαδή, μέρη που έχεις δει είναι σαν να τα βλέπεις για πρώτη φορά και λες: «Θεέ μου, αυτά θα μπορέσω να τα ξαναντικρίσω;».
