Οι πληγές του Στράτου Τζώρτζογλου.  Η θλίψη για τη μητέρα του, η απόπειρα αυτοκτονίας και το βαρύ πένθος που οδήγησε σε κρίση. Ο Στράτος Τζώρτζογλου παραχώρησε μια σπαρακτική συνέντευξη στη Δάφνη Καραβοκύρη, όπου αναφέρθηκε σε δύο από τα πιο τραυματικά γεγονότα της ζωής του: τον τραγικό θάνατο της μητέρας του και την περίοδο που ο ίδιος έφτασε στα όριά του, επιθυμώντας να δώσει τέλος στη ζωή του.

Ο ηθοποιός αποκάλυψε ένα σοκαριστικό περιστατικό από την παιδική του ηλικία: «Η μητέρα μου όταν ήμουν 4 χρονών, για κάποιους λόγους, που δεν θέλω να επεκταθώ, ήπιε ένα ποτήρι χλωρίνη». Η στιγμή αυτή σημάδεψε τη ζωή του: «Μπαίνω και την βλέπω τάβλα, κάτω στο πάτωμα, την τρέχουμε στο νοσοκομείο. Καθόμουν μπροστά από την εικονίτσα και προσευχόμουν να ζήσει η μάνα μου. Τίποτα άλλο δεν ήθελα, έλεγα “Θεούλη μου πάρε με εμένα την μητέρα μου μην την παίρνεις”».

Αρκετά χρόνια αργότερα, η απώλεια της μητέρας του ήρθε ξανά, αλλά αυτή τη φορά ως μόνιμο γεγονός. Ο Τζώρτζογλου παραδέχτηκε ότι δεν διαχειρίστηκε σωστά το πένθος: «Έφυγε πριν από μερικά χρόνια και γι’ αυτό μετά το θάνατό της δεν το διαχειρίστηκα καλά το πένθος. Δεν δεχόμουν ότι η μητέρα μου έχει πεθάνει; Κάτι έπαθα και δεν ήθελα ούτε να δουλέψω, ούτε να φάω, ούτε να κάνω μπάνιο». Αυτή η περίοδος έντονης κρίσης επηρέασε και τη σχέση του με τη σύντροφό του, Σοφία.

Ο ηθοποιός περιέγραψε τη στιγμή που η σύντροφός του, Σοφία, αποφάσισε να φύγει, φοβούμενη για την ψυχική του κατάσταση. Η αντίδρασή του ήταν εντελώς ενστικτώδης και αντίθετη με όσα πίστευε λογικά πως έπρεπε να κάνει: «Κάποια στιγμή δεν άντεξε και η Σοφία και την είδα να παίρνει την βαλίτσα της και να φεύγει. Όταν την είδα να φεύγει, ενστικτωδώς έτρεξα την έπιασα στην αγκαλιά μου και της είπα “μην φεύγεις, μην με αφήσεις”».

Παραδέχτηκε την εσωτερική του σύγκρουση, καθώς το λογικό του κομμάτι τον ωθούσε να την αφήσει ελεύθερη: «Δεν το περίμενα, γιατί το μυαλό μου έλεγε πρέπει να της κάνεις καλό, να την απελευθερώσεις, να βρει έναν άνθρωπο να παντρευτεί να κάνει παιδιά. Με εμένα παιδιά; αποκλείεται». Η αγάπη και η ανάγκη του για τη Σοφία στάθηκε τελικά το εφαλτήριο για να παλέψει και να βρει τη δύναμη να συνεχίσει.