Γιώργος Σαμπάνης: Ο θάνατος που τον σημάδεψε
Ο Γιώργος Σαμπάνης μίλησε για το περιστατικό που όρισε την πορεία του αλλά και για τη διαδρομή του στον χώρο του αθλητισμού
Ο Γιώργος Σαμπάνης μίλησε για την πορεία του από τον αθλητισμό και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, μέχρι τη μουσική και τις προσωπικές στιγμές που τον σημάδεψαν, σε μια ειλικρινή συνέντευξη στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ.
Αναφερόμενος στην αρχή του με τον στίβο, ο τραγουδιστής εξομολογήθηκε:
«Ο αθλητισμός ήρθε στη ζωή μου πολύ νωρίς, κυρίως γιατί ήθελα να μοιάσω στον πατέρα μου. Ήταν αθλητής και εγώ προσπαθούσα να του δείξω ότι μπορώ κι εγώ. Οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι… Ήμουν πολύ γρήγορος. Ο στίβος μού έδωσε μια ταυτότητα, με βοήθησε να ενταχθώ στην κοινωνία. Η μουσική ήταν ο τρόπος να εκφράζομαι, αλλά ο στίβος με όρισε ως άνθρωπο».
Μιλώντας για την Ολυμπιακή χρονιά του 2004, αποκάλυψε:
«Ήταν μια περίεργη χρονιά. Ονειρευόμασταν όλοι να πιάσουμε τα όρια για να μπούμε στην ομάδα της σκυτάλης ή έστω στο Ολυμπιακό χωριό ως αναπληρωματικοί. Όμως είχα ένα ατύχημα που έκλεισε κάθε πιθανότητα συμμετοχής μου. Από αφέλεια δεν ήθελα αρχικά να μπω, αλλά στον Παπαϊωάννου δεν λες εύκολα όχι. Ήταν εξαιρετικά ευγενικός, μου έδωσε μια ευκαιρία και χρόνο προσαρμογής, παρότι ήμουν τραυματίας».
Ο Γιώργος Σαμπάνης αναφέρθηκε και στο τραγούδι που σημάδεψε την καριέρα του, «Σε αφήνω τώρα στον επόμενο»:
«Δεν ήθελα να το πω. Δεν ταίριαζε στη μουσική μου αισθητική. Δεν πίστευα ότι θα τραγουδήσω κάτι τέτοιο. Αλλά δεν είχα άλλη επιλογή – ο παραγωγός μου πίστευε πως έτσι έπρεπε να συστηθώ στο κοινό. Ή θα το έκανα ή θα σταματούσα. Και ποιος θα μου ξανάδινε ευκαιρία να δοκιμάσω στη δισκογραφία; Τελικά έγινε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου και το αγαπώ πολύ».
Ιδιαίτερα φορτισμένος συναισθηματικά, μίλησε και για τον χαμό του παππού του:
«Η πρώτη φορά που τραγούδησα σε μαγαζί, στις 18 Ιανουαρίου 2009 με τους Onirama, ήταν η ίδια μέρα που πέθανε ο παππούς μου. Ήταν ό,τι χειρότερο μου έχει συμβεί. Τραγούδησα κανονικά — δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ήταν η πρώτη μου δουλειά, πρεμιέρα. Πολύ άγριο πράγμα, βαρύ, άσχημη εμπειρία… αλλά τι να έκανα; Δεν είχα επιλογή».
