Γιάννης Κατινάκης: Βίωσα μόνο το μίσος και το bullying λόγω της σεξουαλικότητάς μου. Η συγκινητική εξομολόγηση για τις κρίσεις πανικού. Ο Γιάννης Κατινάκης παραχώρησε μία συγκινητική και βαθιά προσωπική συνέντευξη στην εκπομπή «Το ’Χουμε» και τον Αλέξη Μπαρτσώκα, όπου μίλησε ανοιχτά για τις δύσκολες εμπειρίες της παιδικής του ηλικίας, τη μάχη του με την Ιδεοψυχαναγκαστική Διαταραχή (OCD) και το πώς η κωμωδία λειτούργησε ως καταφύγιο και δύναμη ζωής.

Ο ηθοποιός αποκάλυψε πως από πολύ μικρή ηλικία βίωνε έντονους φόβους, κυρίως γύρω από τον θάνατο και τη ματαιότητα της ύπαρξης. Εξήγησε ότι η ανάγκη να κάνει τους άλλους να γελούν ήταν ένας μηχανισμός επιβίωσης απέναντι στα «σκοτάδια» του.«Από μικρός ήθελα να κάνω τους ανθρώπους να γελάω, ήταν ο τρόπος επιβίωσης στους φόβους και στα σκοτάδια που είχα από μικρό παιδί. Ήρθε το γέλιο και ήταν φάρμακο, λύτρωση», τόνισε χαρακτηριστικά.

Περιέγραψε μάλιστα μία χαρακτηριστική παιδική εμπειρία: «Είχα φόβο με το θάνατο, μικρός δεν μπορούσα να δεχτώ τη ματαιότητα της ύπαρξης, ότι ο άνθρωπος γεννιέται και υπάρχει ένα τέλος. Όταν ήμουν έξι χρονών έλεγα στους γονείς μου “Θα πεθάνουμε όλοι, γιατί να πάω σχολείο αφού θα πεθάνω μια μέρα;” και πάθαινα πανικό. Δεν ήμουν λειτουργικός ως παιδί, υπήρχε πανικός και στους γονείς μου που δεν ήξεραν πώς να το διαχειριστούν», εξομολογήθηκε με ειλικρίνεια. Μιλώντας για το σήμερα, ο Κατινάκης αποκάλυψε ότι, μετά από μια ιδιαίτερα άσχημη περίοδο με κρίσεις πανικού πριν το καλοκαίρι, αποφάσισε να μπει πιο συνειδητά στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, αφού ένιωσε ότι το ποτήρι ξεχείλισε. «Είχα αρχίσει κάποιες φορές και τα παράταγα, τώρα το έχω πάρει πολύ ζεστά. Πέρασα μια άσχημη περίοδο πριν το καλοκαίρι με κρίσεις πανικού, και είπα ότι εδώ έχει ξεχειλίσει το ποτήρι. Το μαγικό είναι ότι δεν έγινε τίποτα, απλώς χάνεις τον εαυτό σου όταν έχεις τόσα πράγματα κάτω από το χαλί».

Ο ηθοποιός εξέφρασε επίσης την ευγνωμοσύνη του για την αγάπη που πλέον εισπράττει από το κοινό, μία αγάπη που ποτέ δεν περίμενε, δεδομένου ότι στα σχολικά του χρόνια βίωσε το ακριβώς αντίθετο: «Είμαι πολύ χαρούμενος που παίρνω αγάπη από τον κόσμο, αγάπη που ποτέ δεν περίσχεδίαζε ότι θα πάρω, ειδικά όντας ένα παιδί που στα σχολικά μου χρόνια βίωσα μόνο το μίσος και το bullying λόγω της σεξουαλικότητάς μου. Η κωμωδία με βοήθησε», κατέληξε, αναγνωρίζοντας τη σωτήρια δύναμη της τέχνης του.