Φώτης Σπύρος: Πάντα είχα μια αγάπη στους «καταραμένους ήρωες»
“Τη Μέριλιν Μονρόε, τον Έλβις Πρίσλεϊ, τη Ρένα Παγκράτη, την Κατερίνα Γώγου, τον Νικόλα Άσιμο, που έφυγαν νωρίς”
Φώτης Σπύρος: Πάντα είχα μια αγάπη στους «καταραμένους ήρωες». Ο Φώτης Σπύρος μίλησε στην “OΝtime σαββατοκύριακο” και στη Σίσσυ Μενεγάτου σε μια συνέντευξη ψυχής, όπου αποκάλυψε άγνωστες πλευρές του εαυτού του και μίλησε για αυτά που τον καθόρισαν ως άνθρωπο.
Έχουμε να σε δούμε πολλά χρόνια στην τηλεόραση.
Έχω 15 χρόνια να κάνω τηλεόραση, από άποψη. Είχα πολλές προτάσεις, αλλά θεωρούσα ότι δεν με πήγαιναν ένα βήμα παρακάτω. Είμαι πενήντα χρονών πια. Αυτό που μου πρότειναν ήταν να κάνω τον 30χρονο, κάποιον σαν εκείνο το ωραίο τυπάκι που έκανα, το οποίο άρεσε στον κόσμο και τον έκανε να γελάει. Όμως, τώρα πια, στα πενήντα μου, θα ήταν θλιβερό να επαναλάβω εκείνο το τυπάκι. Η μεγάλη μου επιτυχία στην τηλεόραση, δηλαδή αυτό που ερωτεύτηκα, ήταν κομμάτια από πάρα πολλούς ρόλους, στους οποίους θεωρώ ότι ήμουν συγκλονιστικός. Μπορώ να σου πω μια πολύ ωραία σκηνή από το «Κόκκινο δωμάτιο», μια άλλη από το «Θα σε δω στο πλοίο», μια από το «Περί ανέμων και υδάτων» ή από τη «Μαρία την άσχημη». Είναι κομμάτια που αφήνω την ψυχή μου και εκφράζεται, γιατί εγώ δεν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Ήθελα να γίνω κλόουν. Απλά, αυτές οι σχολές υπήρχαν μόνο στη Γαλλία. Ήθελα να πάω, αλλά δεν ήξερα γαλλικά. Πάντα ήθελα να κάνω τον κόσμο να γελάει και να έχω την ψυχολογία του κλόουν. Ο αγαπημένος μου ηθοποιός ήταν ο Ρόμπιν Γουίλιαμς. Από μικρός είχα μια ροπή, μια αγάπη στους «καταραμένους ήρωες»: τη Μέριλιν Μονρόε, τον Έλβις Πρίσλεϊ, τον Μάικλ Τζάκσον, τον Τζέιμς Ντιν, την Έιμι Γουαϊνχάουζ, τη Ρένα Παγκράτη, την Κατερίνα Γώγου, τον Νικόλα Άσιμο, που έφυγαν νωρίς, γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Αγαπούσα αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι έφεραν ένα πολύ βαρύ φορτίο, που κανένας δεν μπορεί να το αντέξει.
Φώτης Σπύρος: Από μικρός είχα μια αγάπη στους «καταραμένους ήρωες»
Πώς συμβιβάζονται αυτά τα δύο; Να θέλεις να κάνεις τον κόσμο να γελάει και να σου αρέσουν οι «καταραμένοι ήρωες»;
Άκου να σου πω, ο κόσμος δεν γελάει με τον κλόουν, με τα αστεία του. Γελάει με την αφέλειά του. Ο κόσμος που έρχεται και γελάει με τον κλόουν και με τους κωμικούς γελάει με τις ρωγμές σου και όχι με τα αστειάκια σου. Αυτός επέλεξα να είμαι. Δηλαδή, πρέπει να έχεις πονέσει πάρα πολύ. Οι ηθοποιοί της κωμωδίας, άμα δεις την ιστορία τους, πάντα πέθαναν μόνοι τους, φτωχοί. Έκαναν τον κόσμο να γελάει χωρίς να θέλουν αντάλλαγμα. Εγώ ήθελα να κάνω τον κόσμο ευτυχισμένο. Να τον κάνω να γελάει. Το θεωρούσα υποχρέωσή μου, θέλοντας ο κόσμος να με αγαπάει. Είχα τρομερό πρόβλημα επιβεβαίωσης και αγάπης.
Όλα τα viral video εδώ.
