Πάρις Σκαρτσολιάς: «Έφαγα το πιο μεγάλο χαστούκι της ζωής μου όταν έχασα τον πατέρα μου»
Ο Μανωλάκης από το «Καφέ της Χαράς» εξομολογείται στην ONtime Σαββατοκύριακο…
Πάρις Σκαρτσολιάς: «Έφαγα το πιο μεγάλο χαστούκι της ζωής μου όταν έχασα τον πατέρα μου». Ο Μανωλάκης από το «Καφέ της Χαράς» εξομολογείται…
Το πρώτο μεγάλο «χαστούκι» της ζωής ήταν ο θάνατος του πατέρα του και ο Πάρις Σκαρτσολιάς θυμάται τέσσερα χρόνια από τότε που «έφυγε»: Προς το παρόν τουλάχιστον, το πιο μεγάλο «χαστούκι» της ζωής. Είναι πληγή που δεν κλείνει. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, το διαχειρίζεσαι, μαθαίνεις να ζεις με αυτό, προσαρμόζεσαι αναγκαστικά. Όταν «έφυγε» ο πατέρας μου, έπαιζα στο θέατρο, στην παράσταση «Η Σαμάνθα και ο Μαξ στο βυθό της ασφάλτου», και έκανα πρόβες για τον «Αμερικάνικο Βούβαλο». Έπαιξα κανονικά. Το θέατρο λειτουργεί λυτρωτικά. Εγώ έτσι το νιώθω. Από την άλλη, αν θέλεις να μιλήσουμε με την ψυχρή λογική, κανένας από τους θεατές που έχει πληρώσει εισιτήριο δεν ενδιαφέρεται για το αν έχει συμβεί κάτι στη ζωή σου. Κι εσύ πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου. Οπότε κάνεις την καρδιά σου πέτρα κι ανεβαίνεις στη σκηνή. Αυτό έκανα.
Όσο για το τι είναι αυτό που του έρχεται πρώτο στο μυαλό από τον πατέρα του και το θυμάται πολύ έντονα, ο Πάρις λέει: Πολλά. Θα εστιάσω όμως στα εξής: Το 2015 που δούλευα στο θέατρο και στην τηλεόραση, δεν είχα πάει σε δραματική σχολή. Το 2014 ήμουν στη «Βεάκη» και την παράτησα. Στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης μπήκα το 2016. Όμως, από το 2015 δούλευα πολύ στο θέατρο και στην τηλεόραση και είχα κλείσει και για την επόμενη σεζόν. Τότε μου είχε πει ο πατέρας μου: «Θέλεις να είσαι ηθοποιός για τα επόμενα πέντε χρόνια ή για τα επόμενα πενήντα;». «Για τα επόμενα πενήντα χρόνια», του απάντησα. «Ωραία, για να γίνει αυτό, στρώσου, διάβασε και πήγαινε σε δραματική σχολή», μου είπε. Έτσι κι έκανα. Και τελικά μπορώ να σου πω τώρα, έπειτα από σχεδόν δέκα χρόνια, ότι ήταν η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει στη ζωή μου. Για πολλούς λόγους. Το δεύτερο είναι ότι με έμαθε να παλεύω πάντα για τους άλλους και να μην περιορίζομαι στον εαυτό μου. Ο πατέρας μου ήταν αλτρουιστής. Ένας υπέροχος πατέρας και άνθρωπος με υψηλές αξίες και ιδανικά. Είχαμε πολύ δεμένη σχέση πατέρα-γιου.
Και καταλήγει αναφερόμενος στο αν χρειάστηκε να πάει σε ψυχολόγο μετά από αυτή την απώλεια: Δεν πήγα εκείνη την εποχή. Είχα πάει νωρίτερα. Με βοήθησε πολύ. Μετά σταμάτησα, αλλά σκέφτομαι να αρχίσω ξανά τις συνεδρίες.
