Πάρης Σκαρτσολιάς: Το μεγαλύτερο χαστούκι της ζωής ήταν ο θάνατος του πατέρα μου
Σοκ για τον Μανωλάκη από το “Καφέ της Χαράς”: “Είναι πληγή που δεν κλείνει” λέει ο Πάρης Σκαρτσολιάς
Πάρης Σκαρτσολιάς: Το μεγαλύτερο χαστούκι της ζωής ήταν ο θάνατος του πατέρα μου. Ο ηθοποιός μιλώντας στην ONtime Σαββατοκύριακο και στη Σισσυ Μενεγάτου εξομολογήθηκε το τραύμα που του άφησε ο θάνατος του πατέρα του πριν από 4 χρόνια,
Ο αγαπημένος Μανωλάκης -ο γιος του Περίανδρου Πώποτα (Χάρης Ρώμας) στο «Καφέ της Χαράς» μεταμορφώθηκε σε έναν κούκλο ζεν πρεμιέ, τον οποίο ποθούν πολλές γυναίκες. Ο Πάρης Σκαρτσολιάς, που μεγάλωσε κι έγινε ο πρίγκιπας του «Καφέ της Χαράς», ο οποίος έκλεψε καλπάζοντας με το άλογό του τη Βάλια του (Έφη Ρασσιά), την πριγκίπισσα της καρδιάς του από τα παιδικά του χρόνια, είναι πλέον ένας ηθοποιός μεγάλων αξιώσεων.
Πάρης Σκαρτσολιάς: Το μεγαλύτερο χαστούκι της ζωής ήταν ο θάνατος του πατέρα μου
Τελείωσε τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν και επί μία δεκαετία τώρα ασχολείται με το θέατρο. Επίσης, εδώ και χρόνια είναι ερωτευμένος. Όχι φυσικά με τη Βάλια, αλλά με την εξίσου εντυπωσιακή γυμνάστρια Βιργινία Δικαιούλια. Για όλα μας μίλησε ο σεμνός Πάρης Σκαρτσολιάς με μια αφοπλιστική απλότητα και σοβαρότητα και όχι με την ελαφρότητα ενός πολύ ωραίου άντρα, που στηρίζεται στην εξωτερική του εμφάνιση για να ανελιχθεί. Δεν τον ενδιαφέρει καθόλου αυτό. Είναι προσγειωμένος, φιλοσοφημένος και έχει ήδη διαλέξει το δύσκολο δρόμο του θεάτρου με «ψαγμένες», απαιτητικές θεατρικές παραστάσεις -και αρχαία τραγωδία-, χωρίς να παρασυρθεί από την εύκολη δημοσιότητα της τηλεόρασης, που την κέρδισε πολύ γρήγορα.
Το πρώτο μεγάλο «χαστούκι» της ζωής ήταν ο θάνατος του πατέρα σου; Μάλιστα, αυτές τις μέρες συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τότε που «έφυγε».
Ναι, έτσι είναι. Προς το παρόν τουλάχιστον, το πιο μεγάλο «χαστούκι» της ζωής. Είναι πληγή που δεν κλείνει. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, το διαχειρίζεσαι, μαθαίνεις να ζεις με αυτό, προσαρμόζεσαι αναγκαστικά. Όταν «έφυγε» ο πατέρας μου, έπαιζα στο θέατρο, στην παράσταση «Η Σαμάνθα και ο Μαξ στο βυθό της ασφάλτου», και έκανα πρόβες για τον «Αμερικάνικο Βούβαλο». Έπαιξα κανονικά. Το θέατρο λειτουργεί λυτρωτικά. Εγώ έτσι το νιώθω. Από την άλλη, αν θέλεις να μιλήσουμε με την ψυχρή λογική, κανένας από τους θεατές που έχει πληρώσει εισιτήριο δεν ενδιαφέρεται για το αν έχει συμβεί κάτι στη ζωή σου. Κι εσύ πρέπει να κάνεις τη δουλειά σου. Οπότε κάνεις την καρδιά σου πέτρα κι ανεβαίνεις στη σκηνή. Αυτό έκανα.
Τι είναι αυτό που σου έρχεται πρώτο στο μυαλό από τον πατέρα σου και το θυμάσαι πολύ έντονα;
Πολλά. Θα εστιάσω όμως στα εξής: Το 2015 που δούλευα στο θέατρο και στην τηλεόραση, δεν είχα πάει σε δραματική σχολή. Το 2014 ήμουν στη «Βεάκη» και την παράτησα. Στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης μπήκα το 2016. Όμως, από το 2015 δούλευα πολύ στο θέατρο και στην τηλεόραση και είχα κλείσει και για την επόμενη σεζόν. Τότε μου είχε πει ο πατέρας μου: «Θέλεις να είσαι ηθοποιός για τα επόμενα πέντε χρόνια ή για τα επόμενα πενήντα;». «Για τα επόμενα πενήντα χρόνια», του απάντησα. «Ωραία, για να γίνει αυτό, στρώσου, διάβασε και πήγαινε σε δραματική σχολή», μου είπε. Έτσι κι έκανα. Και τελικά μπορώ να σου πω τώρα, έπειτα από σχεδόν δέκα χρόνια, ότι ήταν η καλύτερη επιλογή που έχω κάνει στη ζωή μου. Για πολλούς λόγους. Το δεύτερο είναι ότι με έμαθε να παλεύω πάντα για τους άλλους και να μην περιορίζομαι στον εαυτό μου. Ο πατέρας μου ήταν αλτρουιστής. Ένας υπέροχος πατέρας και άνθρωπος με υψηλές αξίες και ιδανικά. Είχαμε πολύ δεμένη σχέση πατέρα-γιου.
