Κώστας Αρζόγλου: Υπάρχουν αυτά τα «παρεάκια»…. Με τη στάση του έχει κάνει τρόπο ζωής το θέατρο και είναι φτιαγμένος «από το υλικό των ονείρων», που είπε και ο Σαίξπηρ, με μια… τρικυμία δημιουργίας που έχει πάθος και έρωτα. Ο σπουδαίος δάσκαλος και φιλόσοφος της ζωής, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Κώστας Αρζόγλου, πενήντα πέντε χρόνια στο σανίδι, ψάχνει ακόμα τις… γωνίτσες της σκηνής αλλά και της ψυχής του.

Κώστας Αρζόγλου: Υπάρχουν αυτά τα «παρεάκια»…

Γιατί είναι σπουδαίος καλλιτέχνης και άνθρωπος. Μια κουβέντα μαζί του είναι πάντα ένα μεγάλο σχολείο γνώσεων, εμπειριών, αξιών και ελπίδας ότι ακόμα υπάρχουν πραγματικοί θεατράνθρωποι στη χώρα μας. Ηθο-ποιός με δυνατές ερμηνείες, με γλυκύτητα, αλλά και κριτική ματιά, μίλησε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο» εξηγώντας γιατί… φόρεσε ράσα και ταξιδεύει στην επαρχία, τη μεταστροφή του κόσμου στο ένθεο, τους «αποκεφαλισμούς» που έχει δεχτεί, την κατάθλιψη και τη μελαγχολία, τα… αραχνιασμένα πατάρια της ψυχής του, την περίεργη σχέση του με τη θάλασσα λόγω της μεγάλης «πληγής» του, αλλά και για την Αλίκη Βουγιουκλάκη, η οποία ήξερε, όπως τόνισε χαρακτηριστικά, να είναι έντιμη με τους φίλους της και «σκύλα» με τους εχθρούς της.

Εσείς, που έχετε 55 χρόνια στο θέατρο, τις συναντήσατε αυτές τις «αυλές», τις «κλίκες»; Είχατε δική σας «αυλή»;

Εγώ δεν είχα ποτέ δική μου «αυλή». Ξέρω όμως πολύ καλά ότι υπάρχουν αυτά τα «παρεάκια», τα οποία στη δική μας δουλειά προσπαθούν να… αποκεφαλίσουν όποιο κεφάλι εξέχει. Αυτό οδηγεί τον κλάδο μας σε μια μετριότητα, κι αυτό είναι που καμιά φορά -όχι πάντα- κυριαρχεί.

Όταν έφτιαξα τη δεκαετία του’80 μαζί με αρχιτέκτονες και άλλους επιστήμονες το «Αεικίνητο», που ήταν μια μοναδική λύση για όλη την Ελλάδα, υπήρχαν μερικά πράγματα που δεν τα ήλεγχαν τα «παρεάκια». Δηλαδή, αυτό το πρότζεκτ είχε μεταδοθεί στις ειδήσεις στη Νότια Αφρική, στο Ισραήλ και σε άλλες χώρες, ενώ η πρώτη παρουσίασή του, όπως το είχα περιγράψει, δημοσιεύτηκε από τον Πίτερ Μπρουκ στο περιοδικό που έβγαζε τότε το Διεθνές Κέντρο Θεάτρου. Θέλω να πω ότι το δικό μου δημιούργημα συζητήθηκε στο εξωτερικό, καθώς αυτά τα «παρεάκια» μπορούν να ελέγχουν αυτά που γίνονται μόνο εντός Ελλάδας και όχι σε άλλες χώρες. Η σκέψη του «Αεικίνητου» για όσους δεν γνωρίζουν ήταν η εξής: μια παράσταση να πηγαίνει αυτούσια σε κάθε πόλη (σκηνικά, μουσική, φωτισμός κ.ά.), έτσι όπως ακριβώς τη δημιούργησε ο σκηνοθέτης, όταν ακόμα και σήμερα που περιοδεύουμε προσαρμοζόμαστε στις συνθήκες -ο Θεός να τις κάνει συνθήκες- που συναντάμε σε κάθε σταθμό της περιοδείας. Το «Αεικίνητο» ήταν μια σειρά από 45-46 πατέντες που δεν είχαν υπάρξει πουθενά και τις οποίες μπορεί κάποιος να τις συγκρίνει μόνο με την Επίδαυρο ή την Έφεσο. Κι όμως, παρόλο που είναι η τέλεια λύση, δεν θέλει η Ελλάδα, ρε παιδί μου, να δει αυτούσια μια παράσταση σε μια σκηνή η οποία είναι πάνω από διακόσια τετραγωνικά μέτρα, σε ένα χώρο που καλύπτει τουλάχιστον 800 θέσεις, με κλίση αντίστοιχη αυτή της Επιδαύρου, όπου μπορούν τεχνικά να γίνουν απίστευτα πράγματα. Είναι μια Ελλάδα η οποία δεν θέλει καν να έχει αυτή την άνεση, ενώ από την άλλη μεριά είναι καρφωμένη μπροστά σε μια οθόνη και βλέπει και κάποια όμορφα πράγματα αλλά τηλεοπτικά.

Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”. 

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!