Οι ανοιχτές πληγές της Σοφίας Βογιατζάκη. Είναι πληθωρική σε όλα της και συνεχίζει, ακόμα και τώρα που έχασε 26 κιλά και έγινε αγνώριστη. Παραμένει… σίφουνας, με ένα βροντερό χαρακτηριστικό γέλιο, αναγνωρίσιμο από μακριά. Αν και όπως μας είπε η Σοφία Βογιατζάκη, όλο αυτό είναι «άμυνα» για να… ξορκίζει τη μαυρίλα. Παρόλο που η ηθοποιός θεωρεί πως στην πραγματικότητα «γέρνει» περισσότερο προς την κατάθλιψη, επιλέγει να είναι χαρούμενη και αισιόδοξη. Ή πιο απλά θέλει να είναι ο εαυτός της. Αληθινή και αυθεντική. Άλλωστε, έτσι τη λατρεύει ο κόσμος.

Οι ανοιχτές πληγές της Σοφίας Βογιατζάκη

Για όλα μίλησε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο»: Για τις μεγάλες της προσωπικές απώλειες -απώλειες ζωής- και το κλάμα που έχει ρίξει, την κατάθλιψη, τις φοβίες της, την ψυχοθεραπεία, τα «κρατήματά» της και τις αποφάσεις για την προσωπική της ζωή, ενώ μας αποκάλυψε γιατί έχασε τόσο πολλά κιλά, δείχνοντάς μας για πρώτη φορά το νέο της εαυτό.

Η πιο δύσκολη προσωπική σου στιγμή, όπου δεν ξέρω αν έπαιζες κιόλας, ήταν όταν έχασες τον πατέρα σου ή τη μητέρα σου;

Και τους δύο. Έπαιζα στο θέατρο όταν τους έχασα. Μου είπαν από το θέατρο να ακυρώσουμε παράσταση και τους απάντησα: «Με τίποτα. Αν πάω σπίτι, θα πεθάνω». Ήθελα να είμαι στη σκηνή. Είναι λύτρωση… η δική μας ψυχοθεραπευτική στιγμή είναι το θέατρο. Ό,τι και να συμβαίνει. Αυτές τις δύο ώρες που είσαι επάνω στη σκηνή είσαι εσύ μεν, αλλά με το φίλτρο και τις συνθήκες του ρόλου και, όπως ξεφεύγουν οι θεατές -όταν τα καταφέρνουμε με την παράσταση να τους «παίρνουμε» μαζί μας και να τους ταξιδέψουμε-, το ίδιο συμβαίνει και με εμάς. Για δύο ώρες κι εμείς ξεφεύγουμε από τη δική μας καθημερινότητα και το όποιο προσωπικό πρόβλημα έχουμε.

Αυτές οι δύο απώλειες ζωής, του πατέρα σου και της μητέρας σου, σε πονάνε ακόμα;

Πάντα σε πονάνε. Μεγάλωσα σε μια «δεμένη» οικογένεια και πήρα πολλή αγάπη από τους γονείς μου, σε ένα περιβάλλον με πολλή ελευθερία και ταυτόχρονα με όρια και αξίες. Είμαι ευγνώμων και πολύ χαρούμενη για τους γονείς μου και, παρότι «έφυγαν» και δεν τους ακούω ή δεν τους βλέπω, είναι πάντα εδώ. Είναι πάντα μέσα μου, στο μυαλό μου, στην καρδιά μου. Ό,τι και να κάνω, σκέφτομαι τον τρόπο που αυτοί θα λειτουργούσαν και τις συμβουλές τους, οπότε είναι μαζί μου συνέχεια.

Έζησες περισσότερα χρόνια μαζί με τη μητέρα σου. Έφυγε από τη ζωή πριν από πεντέμισι χρόνια. Πέρασες κατάθλιψη όταν την έχασες;

Ήμουν σε γυρίσματα στην Κύπρο και δεν πρόλαβα να περάσω όλα τα στάδια του πένθους. Όμως, πέρασα κατάθλιψη έπειτα από δύο-τρία χρόνια και ίσως την περνάω ακόμα. Δεν είναι ότι «έλα, όλα είναι καλά». Τίποτα δεν είναι ίδιο. Κι εννοώ ότι ποτέ η χαρά δεν θα είναι εκατό τοις εκατό πραγματική. Οι στιγμές της απόλυτης χαράς, που είναι λίγες στη ζωή μας, ποτέ δεν είναι εκατό τοις εκατό χαρά. Πάντα υπάρχει από κάτω το στοιχείο της έλλειψης, της απώλειας. Και του πατέρα μου και των άλλων οικογενειακών και φιλικών προσώπων που έχουν φύγει. Υπάρχει πάντα αυτή η θλίψη. Της μαμάς είναι μεγαλύτερη. Νομίζω ότι, όταν λέμε ουδείς αναντικατάστατος, μόνο η μάνα είναι αναντικατάστατη, όταν βεβαίως είναι καλή μάνα. Κι η δική μου ήταν πολύ καλή μητέρα.

Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!