Γιάννης Πάριος: Όλη μας η ζωή είναι ένα ναυάγιο. Ο Γιάννης Πάριος, ο «ερωτικός» τραγουδιστής που σημάδεψε ανεξίτηλα την ελληνική δισκογραφία με τη μοναδική του φωνή και τις αμέτρητες επιτυχίες του, παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην Athens Voice και στον δημοσιογράφο Δημήτρη Αθανασιάδη. Ο σπουδαίος καλλιτέχνης, ο οποίος έκλεισε τον περασμένο Μάρτιο τα 79 του χρόνια, μίλησε για την πορεία του στον χώρο, τα παιδικά του χρόνια και τη φιλοσοφία που τον καθοδηγεί στη ζωή. Νιώθει γεμάτος από την πολυετή του καριέρα και την αγάπη του κόσμου, η οποία τον ακολουθεί πιστά εδώ και δεκαετίες.

Γιάννης Πάριος: Όλη μας η ζωή είναι ένα ναυάγιο

Το ξεκίνημα, όπως εξομολογήθηκε, δεν ήταν εύκολο. Ο νεαρός Γιάννης από την Πάρο βρέθηκε στην Αθήνα, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες της εποχής, όμως μέσα από σωστές επιλογές και σκληρή δουλειά κατάφερε να καταξιωθεί ως ένας από τους σημαντικότερους τραγουδιστές όλων των εποχών. Ο ίδιος είχε πάντα μια σαφή εικόνα της «συνταγής της επιτυχίας» και γνώριζε πότε το κοινό ήταν πραγματικά ικανοποιημένο από την παρουσία του στη σκηνή. Στο πέρασμα των δεκαετιών, πολλά στην ελληνική μουσική άλλαξαν, όμως η διαχρονικότητα του Πάριου παραμένει αλώβητη.

Σχετικά με τη φράση «Όταν βλέπετε νέους καλλιτέχνες να γίνονται διάσημοι σε τρεις μήνες και να χάνονται σε έξι, τι σκέφτεστε;», ο Γιάννης Πάριος απάντησε με τη σοφία της εμπειρίας:

«Χρειάζεται και μυαλό –όπως χρειάζονται όλα–, αλλά πάνω απ’ όλα ταλέντο. Θυμάμαι τη μάνα μου, όταν ξεκίνησα, να μου παίρνει το κατοστάρικο από το χέρι και δείχνοντάς μου μια μπουκάλα πετρογκάζ στην κουζίνα, να μου λέει: «Γι’ αυτό είναι το κατοστάρικο. Μ’ αυτό τρώμε, παιδί μου». Σήμερα μια μεγάλη μερίδα κοιτάζει πώς θα πάρει το γυαλιστερό αντικείμενο. Τα παιδιά που θα αντέξουν στον χρόνο δεν έχουν αυτό το ελάττωμα.»

Όσον αφορά τις συμβουλές που θα έδινε στον νεαρό εαυτό του, ο Πάριος τόνισε τη σημασία της ταπεινότητας και της αποδοχής της αποτυχίας ως μέρος της ζωής:

«Θα του έλεγα να προσέξει μην καβαλήσει το καλάμι. Και τα κατάφερε! Γιατί όμως να μη χάσει; Πρέπει να ξέρει και να χάνει. Μέσα στη ζωή είναι. Τώρα, αν εννοείς το να μη χάσει κάτι από την προσωπικότητά του, σημαντικό ρόλο παίζει η παιδεία που έχεις πάρει και το περιβάλλον όπου μεγάλωσες. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα σε ένα υγιές περιβάλλον, με παιδεία, κάτι που με βοήθησε σε όλη μου τη διαδρομή. Ποτέ μου δεν πίστεψα πως είμαι κάτι ξεχωριστό ή κάτι παραπάνω από κάποιον άλλον, κι αυτό μου το έκανε δώρο ο Θεός.»

Η φιλοσοφία του για τη ζωή είναι βαθιά και στοχαστική. Όταν ρωτήθηκε αν ένιωσε ποτέ ναυαγός, η απάντησή του ήταν χαρακτηριστική:

«Μα όλη μας η ζωή είναι ένα ναυάγιο. Πάντα προσπαθούμε να βγάλουμε το κεφάλι μας έξω απ’ το νερό. Αυτό είναι η ζωή μας, μέχρι να μας καταπιεί η ίδια. Σημασία όμως έχει και η οπτική μας. Γιατί ένα ναυάγιο μπορεί να μας βγάλει σε μια ακτή που να ’ναι κομμάτι του Παραδείσου.»

Για την αίσθηση του να κρατάει ένα ολόκληρο μαγαζί «ξύπνιο ως το ξημέρωμα», ο Πάριος διευκρίνισε την πραγματική έννοια της επιτυχίας, πέρα από την απλή διασκέδαση:

«Δεν το κρατούσα εγώ. Είχα πει σε κάποια κοπέλα επώνυμη – που δεν θα ονοματίσω, εκείνη το ξέρει καλά: «Άκου τι θα σου πω. Ξέρεις πότε θα καταλάβεις ότι πέτυχες; Όχι κρατώντας τους εκεί μέχρι το πρωί, αλλά βλέποντάς τους να φεύγουν χαμογελαστοί. Κι όταν βγεις, την ώρα που θ’ ανοίξεις το στόμα σου και πεις το πρώτο σου τραγούδι, ν’ αφήσουν τα πιρούνια κάτω και να σε κοιτάξουν, να σ’ ακούσουν. Τότε θα πεις “πέτυχα”, αλλιώς έχεις αποτύχει, και θες κι άλλη προσπάθεια». Όχι απλά τα κατάφερε, αλλά τους άφησε νηστικούς!»

Σχετικά με τον εαυτό του στον καθρέφτη, ο Γιάννης Πάριος απάντησε με χιούμοορ και αυτογνωσία:

«Ότι μεγάλωσα. Τι άλλο; (γέλια) Δεν πάω στον καθρέφτη να τον ρωτήσω «καθρέφτη καθρεφτάκι μου ποιος είναι ο πιο όμορφος». Ο καθρέφτης είναι ψυχρό πράγμα και, ως τέτοιο, θα σου πει την ψυχρή αλήθεια. Αυτό που σου δείχνει οπτικά. Δεν μεγαλώνουμε στον καθρέφτη αλλά μέσα μας.»

Τέλος, καθόρισε τι σημαίνει για εκείνον «καλή ζωή» και «καλό τέλος», δίνοντας έμφαση στις ανθρώπινες σχέσεις και την κληρονομιά που αφήνει κανείς:

«Αυτό είναι DNA, τύχη, ευλογία από τον Θεό και τη φύση. Το πιο σημαντικό στη ζωή για μένα είναι, φεύγοντας, τα παιδιά σου να μην ντρέπονται για σένα. Οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκες, εκείνοι που αγάπησες ή σ’ αγάπησαν να μην ντρέπονται. Κακία δεν νομίζω να έβγαλα για κανέναν και δεν νομίζω να με βλέπουν με κακία. Δεν έχω αδικήσει κανέναν εκτός από τον εαυτό μου. Και επίσης, φεύγοντας από αυτόν τον κόσμο, να μην πονάμε, κυριολεκτικά.»