Όταν η Ελένη Ροδά έριξε “χυλόπιτα” στον Ομάρ Σαρίφ
Όταν η Ελένη Ροδά έριξε “χυλόπιτα” στον Ομάρ Σαρίφ. Το τετ α τετ στο κέντρο “Νεράιδα” και το διακριτικό φλερτ του ηθοποιού
Όταν η Ελένη Ροδά έριξε “χυλόπιτα” στον Ομάρ Σαρίφ. Στην πίστα ήταν πάντα το «θηλυκό μαγκάκι» που «έκαιγε» καρδιές. Η Ελένη Ροδά, με τη χαρακτηριστική «μπάσα» φωνή της, έχει γράψει τη δική της ιστορία στο λαϊκό τραγούδι. Τα σουξέ της έγιναν διαχρονικές επιτυχίες: «Το ανθρωπάκι», «Η δουλειά κάνει τους άντρες (το πασαπόρτι)», «Βουρκωμένη Δευτέρα», και τραγουδιούνται μέχρι σήμερα.
Όταν η Ελένη Ροδά έριξε “χυλόπιτα” στον Ομάρ Σαρίφ
Όμως είναι και εξαιρετική ηθοποιός -το θέατρο λάτρεψε και παίζει ακόμα-, αφού από το σπουδαίο Δημήτρη Ροντήρη ξεκίνησε ως ηθοποιός στο Χορό αρχαίας τραγωδίας. Συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του τραγουδιού και του θεάτρου, έζησε ανεπανάληπτες στιγμές με δόξα και χειροκρότημα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πάντα απλή, ένας χείμαρρος ειλικρίνειας με φωνή που καθηλώνει μέχρι σήμερα -βαριά και ξεχωριστή- σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της μίλησε στην «ΟΝΤime Σαββατοκύριακο» για όλα: τη σαπίλα που δεν έχει τελειωμό, τα σημερινά «δεκανίκια» στο θέατρο και τις «παρέες» τότε και σήμερα, την ωραία «νύχτα» που έζησε, τη «χυλόπιτα» που έριξε στον Ομάρ Σαρίφ και σε πολλά καψούρια. Επίσης μας αποκάλυψε πως ο Κώστας Χατζηχρήστος την έσωσε από τη φυλακή, αλλά και τον τραγικό χαμό της μητέρας της, που την πονάει ακόμα.
Αληθεύει ότι δώσατε «χυλόπιτα» στον Ομάρ Σαρίφ;
Ο Ομάρ Σαρίφ είχε έρθει στη «Νεράιδα». Μου φέρθηκε θαυμάσια, πολύ ζεστά. Και μάλιστα φεύγοντας με την παρέα του, ήθελε να με πάρει μαζί του, που θα πήγαιναν να συνεχίσουν τη διασκέδαση στου Ψιλόπουλου. Με φλέρταρε διακριτικά. Εγώ αμέσως σκέφτηκα: «Πού να πάω τώρα με τον Ομάρ Σαρίφ;», τι θα πει ο κόσμος; Είχα πάρει ηθικές αρχές από το σπίτι μου, ήμουν και κομπλεξική τότε, οπότε, αρνήθηκα ευγενικά. Στη «Νεράιδα» γνώρισα πολύ μεγάλα ονόματα, τον Σαρλ Αζναβούρ, τον Ζαν Πολ Μπελμοντό, που γύριζαν τότε μια ταινία στην Ελλάδα και ήρθαν να διασκεδάσουν στο μαγαζί. Έκατσα μαζί τους για λίγο, ήταν πάρα πολύ ωραίοι τύποι και ευγενείς.
Είπατε «ήμουν κομπλεξική τότε». Μα πώς είναι δυνατόν τότε ένα τόσο όμορφο κορίτσι, με ξεχωριστή φωνή, μάγκισσα, που είχε επιβιώσει μέσα σε αυτόν το δύσκολο χώρο, να νιώθει έτσι;
Κι όμως, έτσι ένιωθα τότε. Τη μάνα μου την έλεγαν Βασιλική, ήταν δασκάλα – στη Λάρισα είχε πολλούς μαθητές, μεταξύ αυτών και τον Λάκη Λαζόπουλο. Με προόριζαν για καθηγήτρια γυμναστικής γιατί ήμουν αθλήτρια, ζούσα σε ένα αυστηρό περιβάλλον, αλλά ο πατέρας μου με άφησε να μπω στη Δραματική Σχολή. Το μόνο που μου είπε ήταν: «Εγώ σε αφήνω, αλλά πρόσεξε τα βήματά σου». Ταυτόχρονα, μου έδωσε κι ένα γράμμα στο οποίο μου έγραφε τι πρέπει να προσέχω κι επειδή ήθελα να είμαι εντάξει με τον πατέρα μου, ήμουν πάντα προσεκτική σε όλα μου. Ήμουν ένα χωριατοκόριτσο -γεννήθηκα στην Καρδίτσα και μεγάλωσα στη Λάρισα-, οπότε είχα άλλες αρχές. Τότε, ήταν αρκετά αυστηρά τα πράγματα. Ο πατέρας μου -τον έλεγαν Παναγιώτη- ήταν ενωμοτάρχης, αλλά κάποια στιγμή, επειδή οι Γερμανοί σκοτώσανε τον πατέρα του, βγήκε στο βουνό και μπήκε στην Αντίσταση. Ο πατέρας μου, όταν ήμουν γύρω στα δέκα, ήρθε και μείναμε μαζί ως οικογένεια, γιατί μέχρι τότε ήταν στο βουνό. Η μάνα μου ήταν δασκάλα στα χωριά της Καρδίτσας. Εγώ μεγάλωσα με τις θείες της μάνας μου στη Λάρισα. Η πιο αγαπημένη μου ήταν η γιαγιά Τούλα, που τη φωνάζαμε εγώ και ο αδελφός μου «μανούλα». Έχω δύο μεγαλύτερα αδέλφια, τον Ταξιάρχη και τον Δήμο.
Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.
