Η σκοτεινή ομολογία του Χρήστου Ζαμπούνη: Από τα σαλόνια στα μονοπάτια της εξάρτησης
Η σκοτεινή ομολογία του Χρήστου Ζαμπούνη: Από τα σαλόνια στα μονοπάτια της εξάρτησης. Η κατάθεση ψυχής για τη χρήση ναρκωτικών
Η σκοτεινή ομολογία του Χρήστου Ζαμπούνη: Από τα σαλόνια στα μονοπάτια της εξάρτησης
«Έγραψα μια αυτοβιογραφία, όταν κινδύνευσα να πεθάνω», δήλωσε με θάρρος. «Έφτασα στο σημείο που λέω έχετε γεια, βρυσούλες!». Ήταν αυτή η οριακή εμπειρία που τον οδήγησε να αποτυπώσει στο χαρτί όσα δεν είχε πει ποτέ δημόσια. «Παραδέχθηκα χρήση ναρκωτικών, κάτι που θεωρείται πως πλήττει μια εικόνα ενός καθώς πρέπει ανθρώπου», τόνισε, γνωρίζοντας το κόστος της εξομολόγησης αυτής. Ο λόγος που το έκανε, όμως, ήταν καθαρά ανθρωπιστικός: «αντελήφθην ότι, εφόσον μπόρεσα και τα σταμάτησα κι εγώ, έστω κι ένας να πει πως αυτός γιατί το έκανε, μπορεί να το κάνω κι εγώ, έχει αξία». Ήθελε να μοιραστεί την εμπειρία του, καθώς η χρήση είναι «μάστιγα και έχει ψυχολογική αφετηρία».
Αναζητώντας την αιτία που τον οδήγησε σε αυτόν τον δρόμο, ο Χρήστος Ζαμπούνης δεν δίστασε να αναφερθεί σε μια προσωπική του πληγή. «Τότε είχα χωρίσει με τη μητέρα της κόρης μου, πήρε το παιδί στην Αμερική, ένιωσα χαμένος. Δεν δικαιολογείται [η χρήση]. Εγώ δεν έπαιρνα ποτέ ναρκωτικά, τότε που κυκλοφορούσαν παντού στα πάρτι με ασημένιους δίσκους. Γιατί ήμουν και αθλητής. Κι όμως, έπεσα», εξήγησε, τονίζοντας ότι η αφετηρία δεν ήταν η περιέργεια ή η διασκέδαση, αλλά ο πόνος.
Γνωρίζοντας πλήρως τις συνέπειες της ομολογίας του, ο Ζαμπούνης δεν έχει μετανιώσει για την απόφασή του. «Αυτό, για να το μοιραστώ, ήξερα το κόστος. Δηλαδή, δεν υπάρχει εκπομπή που να μην πάω και να μη με ρωτάνε για αυτό», είπε. Η κριτική ήταν αναπόφευκτη, με «εχέφρονες» ανθρώπους να τον ρωτούν «έχεις κάποιον λόγο να το πεις;» και άλλους να τον «δείχνουν με το δάχτυλο». Ωστόσο, η απάντησή του είναι απόλυτη: «Δεν με ενδιαφέρει, διότι μόνο οι ανασφαλείς ενδιαφέρονται για τη γνώμη των υπολοίπων. Εάν ξέρεις γιατί το έκανες, ό,τι και να πουν, ξέρεις ποιος είσαι και γιατί το είπες».
Ο Χρήστος Ζαμπούνης έκλεισε τη συνέντευξή του με μια ιδιαίτερη επιθυμία για τον τάφο του, μια φράση που συνοψίζει τη φιλοσοφία της ζωής του: «Δεν πήρε μαζί του τίποτα». Όπως εξηγεί, ως δημοσιογράφος όλα τα έχει επικοινωνήσει, δεν κρατά τίποτα για τον εαυτό του.
Η εξομολόγηση του Χρήστου Ζαμπούνη αποτελεί ένα μάθημα ειλικρίνειας και δύναμης, δείχνοντας ότι ακόμη και οι πιο απρόσμενοι άνθρωποι μπορεί να βρεθούν αντιμέτωποι με τους δικούς τους δαίμονες. Η απόφασή του να μιλήσει ανοιχτά για τον εθισμό του, όχι μόνο δείχνει το θάρρος του, αλλά μπορεί να αποτελέσει και μια αφορμή για να αναζητήσουν βοήθεια όσοι βρίσκονται σε ανάλογη θέση.
