Τα χαμένα όνειρα του Κώστα Φραγκολιά
Τα χαμένα όνειρα του Κώστα Φραγκολιά. Το μοντέλο, ο ηθοποιός, το «μπακούρι» και η διαδρομή ενός ανθρώπου που δεν τα παράτησε
Τα χαμένα όνειρα του Κώστα Φραγκολιά. Μπορεί να πρωταγωνιστεί σε «Σόδομα και Γόμορρα» ελέω κωμωδίας, αλλά ο ίδιος είναι το καλό παιδί που αγωνίζεται από νεαρή ηλικία να κάνει ό,τι αγαπάει. Ο Κώστας Φραγκολιάς προσπαθεί να βλέπει τη ζωή ως «Happy Day», ακόμα κι αν πλέον είναι… μπακούρι.
Τα χαμένα όνειρα του Κώστα Φραγκολιά
Στον έρωτα όμως όλα είναι δυνατά, οπότε αφήνει ένα… παράθυρο ανοιχτό για τη «γυναίκα της ζωής του». Για όλα μίλησε ο ηθοποιός στην «ΟΝ Τime Σαββατοκύριακο»: Για το πάθος του, το οποίο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει, το θάνατο του πατέρα του, που φρέναρε το μεγάλο όνειρό του, το μεγάλο κρεβάτι της σόουμπιζ και την αποδόμηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που τον πληγώνει, τον έρωτα, τη μοναχικότητα, αλλά και την τρίτη επανασύνδεση υπό όρους.
Πιστεύεις ότι αυτά που ονειρεύτηκες τα έχεις κάνει;
Όχι, γιατί πιο πολύ θα ήθελα να είμαι αθλητής. Εντάξει, δεν μου βγήκε αυτό, γιατί ο θάνατος του πατέρα μου, όταν ήμουν δεκατριών χρονών, φρέναρε την κατάσταση. Από την άλλη, ήθελα πολύ να ταξιδέψω και με το μόντελινγκ είχα την ευκαιρία να το κάνω. Πήγα στα περισσότερα μέρη της Ευρώπης, Αμερική, Ιαπωνία.
Είπες μια πολύ μεγάλη αλήθεια. Ότι ο θάνατος πατέρα σου, όταν ήσουν δεκατριών χρονών, σε φρέναρε, άλλαξε τα σχέδια που είχες για τον αθλητισμό. Αυτό συνέβη από μεγάλη στενοχώρια;
Δεν είχε να κάνει με τη στενοχώρια μου, αλλά με το ότι η μητέρα μου έπρεπε να με πηγαινοφέρνει σε μεγάλες αποστάσεις και να «τρώει» πολλές ώρες στα γήπεδα, όπου θα έκανα τις προπονήσεις μου. Μέχρι τότε το έκανα εγώ, γιατί ήταν στη γειτονιά μου. Όμως, λίγο πριν από το θάνατο του πατέρα μου πήγα σε μεγαλύτερη ομάδα, που ήταν μακριά από το σπίτι. Τότε όμως που ήμουν στα δεκατρία μου, δεν υπήρχε αυτή η πολυτέλεια, να επενδύσουμε πέντε-έξι χρόνια για να δούμε πώς θα πάω. Η μητέρα μου έπρεπε να δουλεύει πολύ για να μας μεγαλώσει, είχε και τη μικρότερη αδελφή μου.
Ο πατέρας σου έφυγε νωρίς, στην ηλικία που αρχίζει η εφηβεία και το αγόρι χρειάζεται περισσότερο τον πατέρα του. Αυτό σου άφησε κενό, ήταν πληγή για σένα καθώς μεγάλωνες και τον χρειαζόσουν;
Απορία μού άφησε, κενό ή πληγή όχι. Δηλαδή, αναρωτιόμουν πώς θα εξελισσόταν η ζωή μου αν δεν είχε φύγει ο πατέρας μου. Ούτε θυμό μου είχε αφήσει, γιατί οι άνθρωποι δυστυχώς πεθαίνουν κάθε μέρα και έτυχε μέσα σε αυτό τον αριθμό των ανθρώπων κάποια στιγμή να είναι και ο πατέρας μου. Όμως, δεν μου άρεσε να βλέπω τη μητέρα μου να δυσκολεύεται. Γι’ αυτό και προσπάθησα να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο απασχολημένη μαζί μου. Να μην της δημιουργώ προβλήματα. Ήμουν το καλό παιδί. Τη σεβόμουν και τη σέβομαι πολύ. Εννοείται ότι είχαμε τις διαφωνίες μας, όταν π.χ. στα δεκαεπτά μου εγώ πήρα μοτοσικλέτα∙ καμία μάνα δεν λέει στο παιδί της «καλά έκανες», αλλά της είπα ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή, μεγαλώνω, πρέπει να κυκλοφορώ, οπότε τη χρειάζομαι για να μετακινούμαι.
Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.
