Η Ζωή Ρηγοπούλου και οι συγκλονιστικές στιγμές στην Εντατική. Έχει «ζυμωθεί» με τις αξίες των σπουδαίων ηθοποιών γονιών της, κάνοντας εδώ και 45 χρόνια το δικό της αξιόλογο ταξίδι στην υποκριτική, εκεί όπου άφησαν εκείνοι, η Κάκια Αναλυτή και ο Κώστας Ρηγόπουλος, την ανεξίτηλη σφραγίδα τους. Η Ζωή Ρηγοπούλου δεν είναι απλώς… το μήλο που έπεσε κάτω από τη μηλιά. Κι αν ήταν, δεν το είχε σκεφτεί. Τελικά όμως αποδείχτηκε μέσα στο χρόνο ότι, όσο κι αν της έκλεισαν πόρτες, η ίδια μπόρεσε κι άνοιξε πολύ περισσότερες, με το ταλέντο της, τη σκληρή δουλειά και την αγάπη για ό,τι κάνει, είτε στο θέατρο είτε στην τηλεόραση, αλλά και στη μεταγλώττιση, όπου έχει κάνει θαύματα.

Η Ζωή Ρηγοπούλου και οι συγκλονιστικές στιγμές στην Εντατική

Η ηθοποιός κατάφερε να αγαπηθεί από τον κόσμο με την αξία της και το χαρακτήρα της. Χαμηλών τόνων, μακριά από τη «χρυσόσκονη» της σόουμπιζ και τα πολλά φώτα, που πολλές φορές… τυφλώνουν τους ηθοποιούς, μίλησε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο» για όλα. Για τις ευτυχισμένες και τις δύσκολες στιγμές της, το κίνημα #ΜeToo, τους ατάλαντους που πληγώνουν το θέατρο, τις αποφάσεις ζωής και τα χιλιάδες λάθη της, τις ατέλειωτες ώρες στην εντατική, την οδυνηρή απώλεια των γονιών της κι αυτά που δεν πρόλαβε να τους πει.

Πώς γράψατε τη βιογραφία του πατέρα σας;

Είναι αυτοβιογραφία. Ο ίδιος τα είχε ηχογραφήσει σε κασέτες τις οποίες απομαγνητοφώνησα και τις κάναμε βιβλίο, κόβοντας-ράβοντας, γιατί άλλος είναι ο προφορικός λόγος, άλλος ο γραπτός. Αλλά είναι δικά του λόγια αφήγησης.

Τα μαγνητοφώνησε στα 55 του, όταν είχε πάθει ένα μικρό έμφραγμα;

Ναι, νομίζω ότι πρέπει να ήταν ακριβώς εκείνη την περίοδο που είχε πάθει -στα 55 του χρόνια- αυτό το μικρό έμφραγμα και άρχισε να διηγείται τη ζωή του, ίσως με το φόβο ότι μετά δεν θα τα θυμάται όλα όπως τα θυμόταν τότε. Εκείνος τα λέει, σε πρώτο πρόσωπο.

Οι γονείς σας έφυγαν σε ηλικία 68 χρονών και οι δύο.

Ναι. Με το που «έφυγε» ο μπαμπάς μου, έπειτα από δύο χρόνια τον «ακολούθησε» η μαμά μου. Χωρίς τον Κώστα της και το θέατρο δεν ήθελε τίποτε άλλο. Σταμάτησε η καρδιά της. Έπαθε ανακοπή. Εμένα με θεωρούσε πάρα πολύ ικανή να ζήσω και να τα βγάλω πέρα μόνη μου. Από παιδί με θεωρούσε πολύ δυνατή. Με το που «έφυγε» ο μπαμπάς, ήθελε να «φύγει» και εκείνη. Κάπνιζε πάρα πολύ. Ο μπαμπάς μου έπαθε ένα εγκεφαλικό στην εξοχή, όπου είχαν πάει σε κάποιους φίλους, έμεινε έξι μήνες σε κώμα και δεν συνήλθε ποτέ.

Πώς είναι να ελπίζετε έξι μήνες, περιμένατε το θαύμα;

Η μαμά μου περίμενε το θαύμα, εγώ περίμενα το τέλος, όπως και οι γιατροί. Δεν μπορούσε να γίνει τίποτα, κανενός είδους θαύμα. Αυτό είναι το πιο δύσκολο πράγμα που μπορεί να συμβεί στη ζωή σου, να είσαι έξι μήνες πάνω από κάποιον άνθρωπο που ξέρεις ότι θα «φύγει», δεν υπάρχει περίπτωση να ζήσει. Ή αν δεν «φύγει», θα μείνει «φυτό» δεν ξέρω κι εγώ για πόσα χρόνια ακόμα… Είναι να μη συμβεί σε άνθρωπο αυτό. Είναι τραγικό. Ούτε το να «φεύγει» η μάνα σου κατευθείαν από ανακοπή είναι λιγότερο επώδυνο, γιατί δεν είσαι προετοιμασμένος καθόλου και είναι πολύ εγωιστικό αυτό, αλλά δεν είσαι.

Ο χαμός των γονιών σας είναι ακόμα πληγή μέσα σας;

Πάντα. Περνάει φάσεις. Υπάρχει η θλίψη, η γκρίνια, ο θυμός: «Μαμά, πώς είναι δυνατόν να μην παίρνεις να δεις τι κάνω;». Το πρώτο διάστημα αυτό ήταν πολύ έντονο. Γιατί δεν είναι ένας άνθρωπος που τον είδες να αρρωσταίνει και να βλέπεις την πορεία, όπως συνέβη με τον πατέρα μου. Είναι πολύ βαρύ αυτό. Απ’ την άλλη, όμως, ευλογημένος είναι ο άνθρωπος που «φεύγει» χωρίς να ταλαιπωρηθεί, χωρίς να πονέσει, χωρίς να τρέχει στα νοσοκομεία.

Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!