Ο εφιάλτης του Γιώργου Ηλιόπουλου
Ο εφιάλτης του Γιώργου Ηλιόπουλου. Το “Μαύρο κουτί” και ο θάνατος του πατέρα του από Αλτσχάιμερ
Ο εφιάλτης του Γιώργου Ηλιόπουλου. Είναι αεικίνητος και πολυτάλαντος. Ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, σεναριογράφος, ο Γιώργος Ηλιόπουλος ξέρει να λέει με αισιοδοξία «στην υγειά σου» στη ζωή, όχι μόνο με «Σφηνάκια», που τα έφτιαξε καταπληκτικά πριν από αρκετά χρόνια απογειώνοντας τη δημοτικότητά του, αλλά και σε ό,τι κάνει γιατί βάζει πολύ πάθος και μπόλικη… τρέλα.
Ο εφιάλτης του Γιώργου Ηλιόπουλου
Σε μια χειμαρρώδη συνέντευξη, ο Γιώργος Ηλιόπουλος, ο αγαπημένος κουρέας Προκόπης από το Διαφάνι και τις «Άγριες Μέλισσες», μίλησε στην «ΟΝ Τime Σαββατοκύριακο» για όλα. Για τις δυσκολίες του -που δεν ήταν και λίγες-, τους φόβους του, τα «όχι», τις «αποστειρωμένες» σημερινές ελληνικές κωμωδίες στην τηλεόραση και τη σχέση τους με το… σεξ εξ αποστάσεως, τη νέα γενιά, το ριάλιτι που του προτάθηκε να παρουσιάσει, ενώ μας άνοιξε και το «Μαύρο Κουτί» της ζωής του, το οποίο, αν και είναι γεμάτο με πολύ πόνο, προσπαθεί να το κρύβει βαθιά στην ψυχή του, μέχρι να καταφέρει να το κλείσει οριστικά.
Και στην τηλεόραση είπες πολλά «όχι»;
Βεβαίως. Εμένα το όνειρό μου ήταν να παίξω στο θέατρο με το δάσκαλό μου Κώστα Καζάκο ένα δικό μου έργο. Θυμάμαι, όταν με πήρε ο Καζάκος, είχα την κηδεία του πατέρα μου και μου είπε: «Διάβασα το έργο σου, “Το Μαύρο Κουτί”, και θέλω να το ανεβάσουμε». Ήταν σοκαριστικό. Σε μια πολύ δύσκολη στιγμή σού συμβαίνει κάτι τόσο εξωπραγματικό. Και το θέμα είναι πως στο «Μαύρο Κουτί» αναφέρομαι σε έναν άνθρωπο με άνοια! Ο πατέρας μου «έφυγε» από Αλτσχάιμερ. Εγώ είχα γράψει το έργο πριν εμφανιστεί η αρρώστια. Εμείς ήμασταν μια λαϊκή οικογένεια, τότε το Αλτσχάιμερ δεν ήταν τόσο γνωστή αρρώστια όπως σήμερα, δεν ξέραμε, κι ο πατέρας μου νόσησε από αυτό στα 58 του χρόνια και πέθανε στα 65 του. Εμείς νομίζαμε ότι, επειδή είχε βγει στη σύνταξη, παραξένεψε. Πού να πάει το μυαλό μας ότι ήταν Αλτσχάιμερ; Στο έργο ο πατέρας λέει στο γιο: «Είσαι πολύ καλός άνθρωπος εσύ». Αυτή τη φράση μού την έλεγε και εμένα ο πατέρας μου όταν έπαθε Αλτσχάιμερ, αλλά εγώ το είχα ξεχάσει. «Το Μαύρο Κουτί» το έγραψα το 2005- 2006, ο πατέρας μου νόσησε το 2007-2008 και «έφυγε» το 2009. Στην πρώτη ανάγνωση του έργου στις πρόβες με τον Καζάκο, με το που είπε τη φράση, θυμήθηκα ότι το έλεγε ο πατέρας μου και το όνειρό μου έγινε εφιάλτης. Μου μπήκε στο μυαλό ότι εγώ το προκάλεσα αυτό γιατί το έγραψα. Είναι αυτά τα περίεργα παιχνίδια που σου παίζει το μυαλό.
Πώς είναι να ζεις τόσα χρόνια με έναν άνθρωπο ο οποίος πάσχει από Αλτσχάιμερ;
Δεν ήταν τόσο γρήγορο, τα τελευταία χρόνια η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη, έγινε ακραία η περίπτωσή του, ήθελε ειδική θεραπεία σε δομή, δεν αναγνώριζε κανέναν μας, δεν ήταν ο πατέρας μου, ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Τότε κατάλαβα ότι είμαστε η συνείδησή μας. Το πρόσωπό μας δεν είναι αυτό που βλέπεις, τα χαρακτηριστικά μας. Το πρόσωπό μας είναι η ψυχή μας. Αυτός ο καθρεφτισμός υπάρχει στη συνείδησή μας. Όταν φύγει η συνείδηση, το πρόσωπο γίνεται… κενό. Έβλεπα έναν άνθρωπο που δεν τον ήξερα. Όπως κι αυτός δεν με ήξερε. Ήταν μια τραγική εμπειρία και είναι και ο λόγος που δεν ήθελα να κάνω παιδιά. Έπαθα μεγάλο σοκ. Φοβήθηκα ότι μπορεί να είναι κληρονομικό.
Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.
