Ποια ηθοποιός είναι το χαμογελαστό κοριτσάκι;
Ποια ηθοποιός είναι το χαμογελαστό κοριτσάκι; Τα παιχνίδια στη Γλυφάδα, τα ετεροθαλή αδέλφια, η μελαγχολική εφηβεία και η «επανάστασή» της
Ποια ηθοποιός είναι το χαμογελαστό κοριτσάκι;Γεννημένη στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1987, η ηθοποιός πέρασε τα παιδικά της χρόνια στη Γλυφάδα, σε ένα περιβάλλον γεμάτο αγάπη, σε μια πενταμελή οικογένεια της μεσαίας τάξης. Ο πατέρας της, γραφίστας στο επάγγελμα, και η μητέρα της, που ασχολήθηκε με διάφορες εργασίες, αποτέλεσαν τους βασικούς πυλώνες της ανατροφής της.
Ποια ηθοποιός είναι το χαμογελαστό κοριτσάκι;
Ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην παιδική της ηλικία έπαιξαν τα δύο ετεροθαλή της αδέλφια, με τα οποία είχε σημαντική διαφορά ηλικίας (23 και 16 χρόνια αντίστοιχα). Αυτή η ιδιαίτερη συνθήκη διαμόρφωσε την ηθοποιό με μοναδικό τρόπο. «Τα αδέλφια μου με μεγάλωσαν σαν αγόρι και εμένα αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Ό,τι είχε να κάνει με κοριτσίστικα παιχνίδια λίγο το βαριόμουν. Έπαιζα περισσότερο με αυτοκινητάκια, ωστόσο είχα και πάρα πολλές κούκλες. Μεταξύ μας είχαμε μια άτυπη συμφωνία: με πήγαιναν στο γήπεδο, ήμουν αντίπαλός τους στο ποδοσφαιράκι, στα χρόνια μου είχαμε το Atari, αλλά με άφηναν να τους βάφω τα νύχια και να παίζουμε… τσάι. Όπως έπαιζα με τον μπαμπά μου, τον κούρευα κιόλας. Η μητέρα μου του έλεγε: “Πας καλά; Γιατί την αφήνεις να σε κουρέψει, είναι τεσσάρων ετών”, κι εκείνος απαντούσε “μαλλιά είναι, θα μεγαλώσουν”».
Όπως έχει αποκαλύψει η ηθοποιός, δεν έκανε ποτέ κάποια «σπουδαία επανάσταση» στην εφηβεία της. Οι δραστηριότητές της περιορίζονταν στα παιχνίδια της γειτονιάς. «Δεν έκανα ποτέ κάποια σπουδαία “επανάσταση”. Μάλλον, περιορίστηκα στα παιχνίδια της γειτονιάς μου, στη Γλυφάδα όπου ζούσα. Τότε θυμάμαι, μαζί με τους φίλους μου, πηγαίναμε ή Γ’ ή Δ’ Δημοτικού, όταν μας είχε πιάσει ένας παροξυσμός με τους “Power Rangers” και είχαμε χωριστεί σε ομάδες. Ο κακός χαμός γινόταν. Μέχρι που με έβαλαν σε έναν κάδο σκουπιδιών! Το θυμάμαι και γελάω τώρα, όμως τότε αυτά δεν τα μάθαιναν οι γονείς μας. Τολμούσαμε να τα πούμε; (γελάει). Ποτέ δεν με περιόρισαν οι δικοί μου. Μου έδιναν απόλυτη ελευθερία και υπήρχε συνεννόηση κι εμπιστοσύνη. Ρωτούσα: “Να πάω εκεί απόψε;”. “Να πας!”, μου έλεγαν, “αλλά δώδεκα το βράδυ θα είσαι πίσω”. Εγώ ήμουν σπίτι δώδεκα παρά πέντε. Ήμουν υπεύθυνη κι έτσι οι γονείς μου ήταν χαλαροί μαζί μου. Ούτε έπινα, ούτε κάπνιζα. Την όποια “επανάστασή” μου την έκανα στην εφηβεία, μέσω της μουσικής. Άκουγα πανκ και ροκ μουσική. Ψυχολογικά πέρναγα δύσκολα τότε. Οι ορμόνες, η ηλικία, ποιος ξέρει; Όλα αυτά με έκαναν να έχω μια ροπή προς τη μελαγχολία. Αισθανόμουν “εγκλωβισμένη” στην ηλικία μου. Ήθελα να βγω μπροστά, να τρέξω και να κάνω πράγματα. Πάντως, ποτέ δεν σκέφτηκα “θα γυρίσω το χρόνο πίσω στα σχολικά χρόνια”. Μου αρέσει όσο μεγαλώνω» κατέληξε η Τόνια Σωτηροπούλου.
