Κωνσταντίνος Κάππας: Το μεσημέρι έθαψα τον πατέρα μου και το βράδυ έπαιξα. Ένιωσα κάτι μαγικό…
Κωνσταντίνος Κάππας: Το μεσημέρι έθαψα τον πατέρα μου και το βράδυ έπαιξα. Ένιωσα κάτι μαγικό… Η συγκλονιστική εξομολόγηση του ηθοποιού
Κωνσταντίνος Κάππας: Το μεσημέρι έθαψα τον πατέρα μου και το βράδυ έπαιξα. Ένιωσα κάτι μαγικό… Παραμένει ωραίος, ανεξάρτητος και ελεύθερος ταξιδευτής με τη μοτοσικλέτα του. Μόνο που τώρα ωρίμασε και κάνει πιο «μαζεμένα» όνειρα. Ο Κωνσταντίνος Κάππας μπορεί πλέον να πατάει λιγότερο το… γκάζι, αλλά προσπαθεί να κάνει πάντα αυτά που αγαπάει τόσο στο θέατρο, που το υπηρετεί με πάθος εδώ και 30 χρόνια, όσο και στην προσωπική του ζωή.
Κωνσταντίνος Κάππας: Το μεσημέρι έθαψα τον πατέρα μου και το βράδυ έπαιξα. Ένιωσα κάτι μαγικό…
Για όλα αυτά μίλησε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο»: Για την «Παραλία», που θα την αφήσει σε λίγο, τις επιλογές του, τη δημοσιότητα, το χρόνο που φέρνει φόβους και αναβολές, την ηρεμία της ηλικίας και το λιμάνι της αγάπης όπου έχει αράξει… Επίσης, ο ηθοποιός αναφέρθηκε στις «κόκκινες γραμμές» του, στο γάμο που δεν έκανε, στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του, όπου το θέατρο λειτούργησε λυτρωτικά, ενώ «εξέπεμψε» SOS για τη δύση της τηλεόρασης και το δρόμο που έχει πάρει η χώρα.
Υπήρξε κάποια πολύ δύσκολη στιγμή σου που βγήκες στη σκηνή και έπαιξες, ενώ ήσουν κομμάτια μέσα σου;
Δεν υπάρχει αυτή η διαδικασία στο θέατρο. Στη σκηνή είσαι εκεί ολόψυχα. Το θέατρο είναι κάτι τελείως ξεχωριστό. Δεν έχει να κάνει με την προσωπική σου οδύνη ή θλίψη. Εγώ το μεσημέρι έθαψα τον πατέρα μου -τον οποίο αγαπούσα πολύ- και το βράδυ έπαιξα.
Και πώς μπόρεσες να αφήσεις τον… πόνο σου, τα δάκρυα στα παρασκήνια;
Έτσι είναι το θέατρο, η διαδικασία στη σκηνή. Είναι ο χώρος αυτός, είναι κάτι άλλο. Υπακούς σε ξεχωριστούς κανόνες. Παρόλο που το θέατρο αναπαριστά τη ζωή, είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Εκείνη τη στιγμή είσαι μόνο ο ρόλος. Όπως κι όταν έχεις 39 πυρετό, δεν το νιώθεις εκείνη τη στιγμή που παίζεις. Έχει μια άλλη δύναμη το θέατρο. Θα το θυμηθείς το πρόβλημά σου όταν τελειώσει η παράσταση και θα πεις: «Ποπό, χάλια είμαι». Παίζεις και ύστερα πας στο καμαρίνι και κλαις. Η σκηνή έχει κάτι μαγικό. Κι όσο προχωράς στη δουλειά αυτή, τόσο πιο περίεργα μαγικό γίνεται.
Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.
