Δεν φαντάζεστε ποιο είναι το χαριτωμένο αγοράκι
Δεν φαντάζεστε ποιο είναι το χαριτωμένο αγοράκι. Τα άγρια αλλά και ανέμελα παιδικά χρόνια στο χωριό και ο θάνατος του πατέρα του που άλλαξε τη ζωή του
Δεν φαντάζεστε ποιο είναι το χαριτωμένο αγοράκι. Γεννήθηκε στις 29 Οκτωβρίου 1985 στο Μιράλι Αχαΐας. Σχολείο πήγε στην Πάτρα. Στην Αθήνα βρέθηκε για να σπουδάσει θέατρο. «Γεννήθηκα και έζησα τα πρώτα μου χρόνια στο χωριό. Από τα παιδικά μου χρόνια κρατάω πολύ όμορφες αναμνήσεις, ιδίως έως τα δέκα, έντεκα. Έπαιζα με τα γίδια, με τα τραγιά, σφάζαμε με τον παππού, φώναζε η μάνα μου. Έχω πολύ όμορφες εικόνες αλλά και σκληρές. Θυμάμαι, όταν κατέβαζα τα γίδια από το βουνό κι έπεφτα σε μια αγκαθιά, η γιαγιά μου έλεγε “σήκω κι έλα”… Δεν υπήρχε “το παιδί έπεσε, χτύπησε”. Οι άνθρωποι ήταν πιο σκληροί», έχει πει.
Δεν φαντάζεστε ποιο είναι το χαριτωμένο αγοράκι
Στην εφηβεία του είχε σκεφτεί πολύ έντονα να σπουδάσει στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο και συγκεκριμένα στο Τμήμα της Θεολογίας. Μεγαλώνοντας, άλλαξε γνώμη και έτσι βρέθηκε να σπουδάζει Διοίκηση Επιχειρήσεων. Στα είκοσι τρία του αποφάσισε να μπει στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Ως έφηβος, είχε ασχοληθεί με τον αθλητισμό: τριπλούν και βάδην. Μάλιστα, στα δεκαεπτά του, το 2002, κατέκτησε και το χάλκινο μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων στα 10 χλμ. βάδην. Είναι μελαγχολικός και ανήσυχος.
Ο ίδιος έχει πει μεταξύ άλλων για το παρελθόν: «Πήγαινα τετάρτη δημοτικού όταν είδα πρώτη φορά θέατρο. Μας πήγε το σχολείο στο “Μικρό Πρίγκιπα”. Δεν ήταν καθόλου καλή εμπειρία. Βαρέθηκα. Λυπόμουν τον άνθρωπο που ήταν στη σκηνή και υπέφερε. Δεν ξαναείδα θέατρο έως τα είκοσι τρία μου. Είχα τελειώσει τις σπουδές μου, είχα πάει και στρατό. Ενδιάμεσα έκανα και διάφορες δουλειές για βιοποριστικούς λόγους, πλασιέ, σε εταιρεία δημοσκοπήσεων.
Έχω τέσσερις αδελφές. Όταν χάσαμε τον πατέρα μου, ήταν πολύ δύσκολο και πολύ αιφνίδιο, η καρδιά του. Γύρισα στο χωριό για ένα χρόνο, ανέλαβα τα γίδια, τα χωράφια, τις δουλειές του. Έγινα με κάποιον τρόπο πατέρας στην οικογένειά μου. Όταν το κατάφερα, κατάλαβα πια ότι θέλω να ασχοληθώ με ό,τι θα με κάνει πραγματικά χαρούμενο. Να ζω το παρόν, χωρίς να εγκλωβίζομαι στο παρελθόν, χωρίς να με αγχώνει το μέλλον. Κάτι που να με κάνει να νιώθω ότι υπάρχω.
Ένα βράδυ έπεσα πάνω στο “Θάνατο του Εμποράκου” με τον Θύμιο Καρακατσάνη. Είχαν περάσει δύο μήνες από το θάνατο του πατέρα μου και κάπως ένιωσα μια ρωγμή μέσα μου. Κατάλαβα ότι μπορείς να συνταξιδέψεις με έναν άνθρωπο και να νιώσεις ότι έχεις ζήσει εσύ αυτό που ζει ο ηθοποιός στη σκηνή. Κι έκλαψα πολύ. Είχα να κλάψω έξι μήνες, γιατί όταν έχασα τον πατέρα μου έπρεπε να είμαι δυνατός. Τότε έσπασα» έχει αποκαλύψει ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος.
