Η παράκληση του Στράτου Τζώρτζογλου: “Άγιέ μου, σώσε το παιδί μου”
Η παράκληση του Στράτου Τζώρτζογλου: “Άγιέ μου, σώσε το παιδί μου”. Το θαύμα που βίωσε ο ηθοποιός στην Αστόρια
Η παράκληση του Στράτου Τζώρτζογλου: “Άγιέ μου, σώσε το παιδί μου”. Ο δαίμονας που θα σκότωνε τον Στράτο Τζώρτζογλου. Ο Στράτος Τζώρτζογλου δεν είναι μόνο ο σταρ ηθοποιός που έχουμε λατρέψει. Είναι ένα λαϊκό παιδί, ένας άνθρωπος με πολλές ευαισθησίες και αδυναμίες, που πάλεψε πολύ να ισορροπήσει για να μη χάσει την ψυχή του στον… παραλογισμό της σόουμπιζ και το χαρακτήρα του στα φώτα και τη λάμψη της απόλυτης δημοσιότητας. Με πολλές εμπειρίες ζωής, ανέβηκε σε ένα… τρενάκι του τρόμου που δεν ήξερε πού θα τον βγάλει. Αγωνιστής στα δύσκολα, έπεσε, ξανασηκώθηκε, παρέμεινε άνθρωπος.
Η παράκληση του Στράτου Τζώρτζογλου: “Άγιέ μου, σώσε το παιδί μου”
Σε μια συνέντευξη ψυχής, μίλησε περισσότερο για τον Στράτο και λιγότερο για το σταρ Τζώρτζογλου, για την καινούρια του δραστηριότητα, το Εργαστήριο Υποκριτικής, Αυτογνωσίας και Αυτοβελτίωσης, που ήταν το όνειρο της ζωής του, το οποίο κάνει πράξη, την προσφορά του στα νέα παιδιά και όλα αυτά που έζησε και απολαμβάνει, κάτω από τα φώτα. Μας μίλησε όχι μόνο για το φως αλλά και για το σκοτάδι της ψυχής, την κατάθλιψη που πέρασε, το φύλακα-άγγελό του, την αγάπη, την πίστη του, το θαύμα του Αγίου Δημητρίου, αλλά και τη στιγμή που λύγισε και σκέφτηκε να δώσει τέλος στη ζωή του!
Σου έχει συμβεί κάποιο θαύμα;
Πολλά. Όταν λέμε θαύμα, όμως, δεν εννοούμε -ξέρω γω- να δω την Παναγία ή τον Αρχάγγελο Μιχαήλ, γιατί αυτό μπορεί να είναι και ψευδαισθήσεις του μυαλού σου, να αρχίσεις να τρελαίνεσαι και να είναι… άλλες δυνάμεις. Εγώ θα σου πω μια εμπειρία μου. Πήγα στην Αμερική με το γιο μου για τις σπουδές του και ήμουν χωρίς λεφτά. Μπήκα στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, στην Αστόρια. Άναψα ένα κερί, προσευχήθηκα και είπα: «Άγιέ μου, μην το κάνεις για μένα, εμένα δεν με νοιάζει, ας πεθάνω. Σώσε το παιδί μου. Σ’ το ζητάω με ειλικρίνεια. Πρέπει να βρω δουλειά τώρα». Για να βρω δουλειά έπρεπε να κάνω ένα θεατρικό έργο. Κι εγώ επέλεξα την «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη. Δεν ήταν προσφιλές στο λαϊκό κοινό, αλλά ήταν το μόνο που βρήκα, όπου έπαιζα μόνος μου. Έπρεπε, όμως, για να κάνω την παραγωγή, αλλά και για να επιβιώσουμε, να βρω χρήματα. Εκείνη την εποχή το χιόνι ήταν μισό μέτρο. Ξεχιόνιζα το θέατρο μαζί με το γιο μου Αλκιβιάδη για να μπει ο κόσμος. Τα λεφτά δεν τα έβγαλα από τα εισιτήρια, αν και το θέατρο ήταν γεμάτο κόσμο. Με τίμησαν οι Έλληνες στην Αστόρια -και τους ευχαριστώ από καρδιάς-, σε ένα έργο που δεν το πολυκαταλάβαιναν όλοι. Έπρεπε να βρω χρήματα να βγάλω το πρόγραμμα, τυπωμένο στα ελληνικά και στα αγγλικά, και διαφημίσεις από τις ταβέρνες. Πήγα, λοιπόν, σε όλες τις ταβέρνες και, επειδή με συμπαθούσαν, μου έδωσαν διαφήμιση. Κι έτσι μάζεψα 15.000 ευρώ και έκανα την παραγωγή και πλήρωσα και το ενοίκιο. Και σιγά σιγά, μήνα με το μήνα, μπόρεσα να τα καταφέρω. Η Μαρία δεν πήρε χαμπάρι τίποτα. Νόμιζε ότι είχα χρήματα, γιατί αλλιώς δεν θα άφηνε το παιδί μας να ταξιδέψει στην Αμερική. Ήταν το όνειρο του γιου μου και έπρεπε να τελειώσει το λύκειο εκεί για να μπει στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Και έκανα μεγάλο αγώνα. Αν δεν είχα τη βοήθεια του Αγίου Δημητρίου, δεν θα πετύχαινα τίποτα.
Έχετε σκεφτεί με τη Σοφία να κάνετε ένα παιδί;
Ναι, εννοείται.
Ο γιος σου πόσων χρονών είναι τώρα; Του έχεις πει ότι θέλεις να ξαναγίνεις μπαμπάς;
Είκοσι επτά. Ναι. Μια χαρά. Είναι σκηνοθέτης. Έχει πάρει ήδη βραβεία. Δουλεύει δίπλα στον Αρχιεπίσκοπο και ο Αρχιεπίσκοπος, που τον γνωρίζω προσωπικά, δεν ξέρει ότι είναι ο γιος μου, γιατί δεν το είπε ποτέ. Θέλει να τον επιλέγουν για την αξία του. Ήδη έχει χαράξει το δρόμο του και οι γονείς του είμαστε ευτυχισμένοι γι’ αυτό.
