“Έμαθα τον θάνατο του πατέρα μου από ένα κηδειόχαρτο”
“Έμαθα τον θάνατο του πατέρα μου από ένα κηδειόχαρτο» – Η σπαρακτική εξομολόγηση της Βάσιας Παναγοπούλου. Στιγμές που τη συγκλόνισαν
“Έμαθα τον θάνατο του πατέρα μου από ένα κηδειόχαρτο”. Μια από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες εξομολογήσεις της έκανε η Βάσια Παναγοπούλου, το απόγευμα της Τετάρτης, μέσα από τη συχνότητα της εκπομπής Στούντιο 4. Η αγαπημένη ηθοποιός και σκηνοθέτις άνοιξε την καρδιά της, περιγράφοντας ένα γεγονός που σημάδεψε ανεξίτηλα την παιδική της ψυχή: τον θάνατο του πατέρα της, όταν εκείνη ήταν μόλις 10 ετών.
“Έμαθα τον θάνατο του πατέρα μου από ένα κηδειόχαρτο”
Με τρεμάμενη φωνή και φανερή συγκίνηση, η Βάσια Παναγοπούλου αποκάλυψε: «Τον μπαμπά μου τον έχασα 10 χρονών. Ήταν δύσκολα γιατί ο θάνατος του πατέρα μας σηματοδότησε το φευγιό μας από τη Μυτιλήνη. Όποτε το θυμάμαι κλαίω. Ένιωσα ξεριζωμό. Θυμάμαι ότι είχα πάρει την αγαπημένη μου κούκλα, τη φιλούσα την αγκάλιαζα και την έθαψα στον κήπο του σπιτιού με σκοπό όταν επιστρέψουμε να την ξαναβρώ. Το σπίτι πουλήθηκε δεν την ξαναβρήκα ποτέ.»
Η απώλεια αυτή δεν ήταν μόνο συναισθηματικά οδυνηρή αλλά και αποτέλεσμα τραγικών συνθηκών. Ο πατέρας της ήταν έντονα πολιτικοποιημένος, και όπως εξήγησε η ίδια:
«Ο μπαμπάς μου “έφυγε” για ιατρικούς λόγους. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ ενεργός πολιτικά, είχε υποστεί φυλακές, εξορίες, είχε κλονιστεί η υγεία του και κάποια στιγμή αυτό στάθηκε μοιραίο.»
Η αφήγησή της περιγράφει μια σειρά από συγκλονιστικές στιγμές, που δύσκολα αντέχει να ακούσει κανείς:
«Όταν ο πατέρας μου αρρώστησε πήγε στο νοσοκομείο κι εγώ και η αδελφή μου πήγαμε πακέτο στο σπίτι μιας φίλης της μητέρας μου. Περνούσαν οι μέρες και δεν μαθαίναμε νέα.
Μια μέρα το έσκασα από τα αγγλικά, έκανα κοπάνα και έφυγα και πήγα στο νοσοκομείο να δω τον πατέρα μου να μάθω πώς είναι. Τον είδα πάρα πολύ άσχημα, έχω ακόμα την εικόνα αυτή.»
Το πιο σοκαριστικό κομμάτι της μαρτυρίας της όμως, είναι η στιγμή της αποκάλυψης του θανάτου:
«Κάποια στιγμή, επειδή δεν μαθαίναμε νέα, φύγαμε με την αδελφή μου, το σκάσαμε από το σπίτι που μέναμε και πήγαμε στο πατρικό μας. Συνέβη το εξής σοκαριστικό, έξω από το σπίτι υπήρχε το κηδειόχαρτο. Έτσι μάθαμε ότι ο πατέρας μας πέθανε. Καταλαβαίνεις τι έγινε.
Δεν υπάρχουν λόγια. Εγώ είχα πυρετό δεν θυμάμαι πόσο καιρό, η μητέρα μου κόντεψε να τρελαθεί δεν ήξερε τι ήταν αυτό που είχα πάθει. Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Πώς μαθαίνεις έτσι για τον θάνατο του γονιού σου; Δεν υπήρχε κανείς να μας εξηγήσει τίποτα.»
Μια αφήγηση βαθιάς οδύνης και παιδικού τραύματος που ξυπνά συλλογικές μνήμες, η κατάθεση ψυχής της Βάσιας Παναγοπούλου φωτίζει με θάρρος το πώς ένα κορίτσι έζησε τη βίαιη απώλεια, τον αποχωρισμό και το ξαφνικό τέλος της αθωότητας.
