Μαίρη Συνατσάκη: Είναι μια αλλαγή που έχει ένα πένθος μέσα
Μαίρη Συνατσάκη: Είναι μια αλλαγή που έχει ένα πένθος μέσα. Τι είπε για τις πρώτες ημέρες με το μωράκι της
Μαίρη Συνατσάκη: Είναι μια αλλαγή που έχει ένα πένθος μέσα. Μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης παραχώρησε στην δημοσιογράφο, Κέλλυ Σταυροπούλου και στο τεύχος Μαΐου της Vogue η Μαίρη Συνατσάκη όπου μεταξύ άλλων μίλησε για τον ερχομό της κόρης της, Ολίβιας, την μητρότητα ενώ αποκάλυψε τι την έχει δυσκολέψει περισσότερο.
Πώς είναι το μέχρι τώρα ταξίδι στην μητρότητα;
Είναι πιο δύσκολο από αυτό που περίμενα, αλλά και όμορφο. Νόμιζα ότι θα διαχειριζόμουν πιο εύκολα τις δυσκολίες στην καθημερινότητα, αλλά ταυτόχρονα δεν φανταζόμουν – κι ας μου το έλεγαν – ότι θα ξεκλείδωνα μια άλλη πίστα αγάπης, ότι θα είχα ένα πρωτόγνωρο νοιάξιμο, ότι θα αποκτούσα μια δύναμη που δεν ήξερα καν ότι είχα.
Τι σε έχει δυσκολέψει περισσότερο;
Με δυσκόλεψε η περίοδος απ’ όταν γέννησα και μέχρι το μωρό να γίνει ενάμιση-δύο ετών, κυρίως επειδή ήμουν πολύ αποδιοργανωμένη. Είμαι εργασιομανής και το γεγονός ότι αυτό το διάστημα δεν με ένοιαζε τίποτε άλλο εκτός από την Ολίβια και τα έκανα όλα μηχανικά, με μπέρδευε πολύ ψυχικά. Αναρωτιόμουν πού θα χωρέσω την υπόλοιπη ζωή μου. Αυτό είναι κάτι που καταλαγιάζει μήνα με τον μήνα και κάπως το βρίσκεις, αλλά είναι μια αλλαγή που έχει ένα πένθος μέσα και δεν χρειάζεται να το κρύβουμε, ούτε να έχουμε ταμπού. Ακούγεται βαριά η λέξη «πένθος» σε σχέση με το χαρούμενο γεγονός της γέννησης, αλλά, αν δεν είμαστε προετοιμασμένοι να αποχαιρετήσουμε, θα ταραχτούμε μετά.
Μιλώντας για ταμπού, υπάρχουν αρκετά γύρω από τη μητρότητα.
Ναι, και ένα από αυτά, που δεν συζητείται σχεδόν καθόλου, είναι το πώς αλλάζει η σχέση του ζευγαριού όταν έρχεται το παιδί. Είναι σαν να το αγγίζουμε ακροθιγώς, χωρίς να λέμε τι γίνεται. Ο μπαμπάς δεν έχει άπειρα πράγματα που μπορεί να κάνει για το βρέφος, εκτός από το να φροντίζει τη μαμά, και σε πιάνουν λίγο τα νεύρα σου, ρε παιδί μου, που πρέπει να ξαγρυπνήσεις πιο πολύ, να κουραστείς πιο πολύ, γιατί εκ των πραγμάτων το μωρό στη δική σου αγκαλιά θέλει να βρίσκεται. Και το ταμπού είναι ότι, ενώ νευριάζεις, δεν το λες, γιατί οι σύγχρονοι μπαμπάδες ασχολούνται με τα μωρά περισσότερο από τους δικούς μας μπαμπάδες και νιώθεις τύψεις. Λες, τι άλλο να ζητήσω…
Κάνε μου ένα σχόλιο για την πατρότητα. Είναι πιο απλή ιστορία;
Νομίζω ότι υποτιμούμε – και μπορεί να το έχω κάνει κι εγώ η ίδια – την αλλαγή που συμβαίνει στη ζωή των μπαμπάδων. Έχει ανοίξει η κουβέντα για τη μητρότητα, αλλά όχι για την πατρότητα. Είναι σημαντικό να νιώσουν και οι ίδιοι τη σπουδαιότητα του ρόλου τους, γιατί επί πολλά χρόνια πορεύτηκαν με την αντίληψη ότι το χρέος τους είναι να φέρουν τα λεφτά στο σπίτι.
Σήμερα, που δεν είναι οι μόνοι που φέρνουν τα λεφτά στο σπίτι, από πού θα πάρουν την αξία τους; Πρέπει να τη φανερώσουν και με άλλους τρόπους, αλλά η κοινωνία δεν τους δίνει το credit για την τρυφερότητα ή τη διαθεσιμότητά τους. Νομίζω ότι κι αυτοί είναι σε ένα μεταίχμιο, ψάχνοντας τον ρόλο τους.
