Στέλλα Παπαδημητρίου: «Έφυγε» χωρίς να την ακούσω
Στέλλα Παπαδημητρίου: «Έφυγε» χωρίς να την ακούσω. Η ανοιχτή πληγή της ηθοποιού και η απώλεια που τη γονάτισε
Στέλλα Παπαδημητρίου: «Έφυγε» χωρίς να την ακούσω. Η Στέλλα Παπαδημητρίου απέκτησε μεγάλη δημοσιότητα από τη συμμετοχή της στα «Μυστικά της Εδέμ», στο ρόλο της κακιάς Αντιγόνης, αλλά έχει στο ενεργητικό της κι άλλες σημαντικές δουλειές στην τηλεόραση. Μάλιστα, φέτος κάνει και την τηλεοπτική της επιστροφή στο «Grand Hotel», με ένα ρόλο εντελώς διαφορετικό, ενώ συνεχίζει να υπηρετεί το θέατρο με πάθος και σεβασμό, σχεδόν 55 χρόνια. Μπορεί να την «κυνηγάει» η… δραματική περσόνα, καθώς η Στέλλα Παπαδημητρίου μοιάζει με «σιδηρά κυρία» και υποδύεται συνήθως τέτοιους ρόλους, αλλά εκείνη και πολύ χιούμορ διαθέτει, κι έχει παίξει από κωμωδία μέχρι επιθεώρηση δίπλα στον Κώστα Χατζηχρήστο. Για όλα μίλησε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο»: Για το νέο της τηλεοπτικό «στοίχημα», τη βοήθεια και τη συμβουλή του Κώστα Χατζηχρήστου, τον ωραιότερο ρόλο της ζωής της, την αυστηρότητα που βγάζει, τον έρωτα, το μεγάλο της παράπονο, τις δύσκολες αποφάσεις της, αλλά και για τις κρίσεις πανικού, που πριν από λίγο καιρό την οδήγησαν στο ντιβάνι του ψυχολόγου.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου, που σε γονάτισε, αλλά βρήκες το θάρρος να βγεις στη σκηνή και να παίξεις χωρίς να φανεί τίποτα στον κόσμο;
Όταν «έφυγε» η μητέρα μου, παρόλο που ήταν 92 χρονών. Κι αυτό γιατί δεν μίλησα μαζί της πριν «φύγει». Θυμάμαι, τότε με είχε πάρει τηλέφωνο η κυρία που είχαμε στο σπίτι και μου είπε: «Η μαμά σου κάνει εμετούς». Επειδή ήμουν στο θέατρο στη Θεσσαλονίκη, έστειλα το γιατρό, της παρείχε την ιατρική περίθαλψη που χρειαζόταν, αλλά μέσα στην ταραχή μου να τα τακτοποιήσω όλα δεν ζήτησα να της μιλήσω εκείνη την ώρα. Μάλιστα, εκείνο το βράδυ η γυναίκα που την πρόσεχε, αλλά και ο σύζυγός της, έμειναν δίπλα της κι εγώ θα πήγαινα στο χωριό πολύ νωρίς το πρωί. Αυτό που με διέλυσε ήταν που δεν της είπα έστω μια «καληνύχτα», καθώς μέχρι να φτάσω, είχε «φύγει». Θυμάμαι, όταν έφευγα και κατέβαινα στη Θεσσαλονίκη, γιατί είχα θέατρο, της έλεγα: «Μαμά, καληνύχτα, σε αγαπάω, θα τα πούμε το πρωί. Σου απαγορεύω να αρρωστήσεις και να πεθάνεις. Θα περιμένεις να γυρίσω». Κι εκείνη γελούσε. Θυμάμαι ότι εκείνη τη μέρα, αφού την αγκάλιασα και τη φίλησα και της το είπα αυτό, ήταν η πρώτη φορά που μου απάντησε: «Δεν είμαι από σίδερο». Όταν λοιπόν μου τηλεφώνησε η γυναίκα και μου είπε ότι «έφυγε» η μητέρα μου, ένιωσα πολύ άσχημα γιατί δεν είχα ζητήσει έστω να της μιλήσω στο τηλέφωνο. Αυτό το έχω ακόμα έπειτα από τόσα χρόνια σαν παράπονο μέσα μου. Ότι δεν της μίλησα και «έφυγε» χωρίς να την ακούσω.
