Συγκλονίζει η Ματθίλδη Μαγγίρα: Είχε μείνει ένας σκελετός με πέτσα, σαν φάντασμα. Ό,τι και να πει κανείς για τη Ματθίλδη Μαγγίρα είναι λίγο. Όχι μόνο για το πολύπλευρο ταλέντο της, αλλά και για το ταξίδι της στην αυτογνωσία. Το μεταφυσικό δεν τη φοβίζει, καθώς είναι το δικό της φυσικό «κοίταγμα». Η ηθοποιός θεωρεί ότι η ζωή και ο Θεός, γιατί πιστεύει πολύ, την προίκισαν με εμπειρίες και «δώρα» που θυμίζουν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, το οποίο όμως για εκείνη είναι αυτοβιογραφικό. Άλλωστε, αυτά τα γράφει και στο βιβλίο που ετοιμάζει.

Συγκλονίζει η Ματθίλδη Μαγγίρα: Είχε μείνει ένας σκελετός με πέτσα, σαν φάντασμα

Όμως, πριν συμβεί αυτό, αποκάλυψε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο» πολλά -ακόμα και εξώκοσμα- που έχει ζήσει, σε μια «ψαγμένη» συνέντευξη, διαφορετική από τις άλλες, καθώς από τότε που ήταν ακόμα παιδί τής άρεσε να ψάχνει… πέρα από το λόφο και όσα βλέπει το ανθρώπινο μάτι. Μας μίλησε για τη δική της επίπονη ανάσταση, τη συγχώρηση, την αγάπη, τα θαύματα που βίωσε και τις μεταφυσικές εμπειρίες που είχε. Ακόμα αναφέρθηκε στη σωματική ψυχοθεραπεία και στις προηγούμενες ζωές της, που έχει δει, στα οράματά της, την ελευθερία, την άνοια της μητέρας της και το θάνατο, τα… UFOs, τα σκοτεινά όντα που είναι ανάμεσά μας, αλλά και την τεράστια δύναμη της ψυχής του ανθρώπου.

Ποια ήταν και ίσως είναι ακόμα η μεγαλύτερη πληγή σου, το δυσκολότερο προσωπικό σου… αγκάθι;

Ο θάνατος της μητέρας μου πριν από τρία χρόνια. Ήταν ένα «ταξίδι» που στην ουσία μάς προετοίμασε όλους, γιατί, καθώς έμπαινε η μαμά μου σιγά σιγά στην άνοια, το βιώσαμε όλο αυτό. Δηλαδή, την πένθησα τη μαμά μου και πριν φύγει το σώμα της! Οπότε, όταν ήρθε η ώρα και έφυγε -η οποία δεν επικοινωνούσε πια, είχε μείνει ένας σκελετός με πέτσα, σαν φάντασμα, θεώρησα ότι λυτρώθηκε, ελευθερώθηκε (κομπιάζει). Δεν έπαψε να πονάει αυτό, γιατί η απουσία, η έλλειψη είναι ο πόνος, αλλά δεν ήταν ξαφνικό για μας.

Έζησες για μεγάλο διάστημα τη μητέρα σου με άνοια, δηλαδή έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζει, δεν μπορεί να κάνει πράγματα μόνος του, χαμένο στον κόσμο του. Κι επειδή πολύς κόσμος το αντιμετωπίζει αυτό με δικούς του ανθρώπους -είτε λέγεται άνοια ή Αλτσχάιμερ-, πόσο δύσκολο ήταν αυτό το «ταξίδι» σου και τι μπορεί κάποιος να κάνει για να βοηθήσει το αγαπημένο του πρόσωπο;

Είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο «ταξίδι», γιατί βλέπεις έναν άνθρωπο που τον ξέρεις καλά και τον αγαπάς πολύ να μη σε αναγνωρίζει καν κάποιες στιγμές. Όμως, πλέον τη μαμά μου την έβλεπα σαν να ήταν ένα δίχρονο παιδάκι. Έτσι την αντιμετώπιζα. Θυμάμαι, την είχα εδώ στο σπίτι, έπλενα τα πιάτα και μου έλεγε: «Εσείς είστε καινούρια εδώ;» Της απαντούσα «ναι» και συνέχιζε: «Πότε πιάσατε δουλειά; Πώς σας φαίνεται;». «Σήμερα… και μου φαίνεται πάρα πολύ ωραία», της έλεγα. Έπαιζα το… έργο της. Δεν το αναιρούσα για να θυμώνει ή να νιώθει ότι δεν την καταλαβαίνω. Δηλαδή, ακόμα κι αυτό που έκανα είναι μια μορφή επικοινωνίας. Της το έδινα.

Τρία χρόνια μετά, πώς διαχειρίζεσαι αυτή την «πληγή;» Ποια είναι πλέον η «σύνδεσή» σου με τη μητέρα σου;

Ξέρω ότι η μαμά μου βρίσκεται σε μια άλλη διάσταση, σε μια άλλη μορφή. Μόνο η φυσική της παρουσία δεν υπάρχει εδώ. Πιστεύω στη μεταθανάτια ζωή.

Κάποιοι άνθρωποι δεν τα πιστεύουν αυτά…

Αυτούς τους λυπάμαι, γιατί δεν έχουν αντιληφθεί την έκτη αίσθησή τους. Την ακυρώνουν με αυτό τον τρόπο, οπότε για μένα είναι ελλιπείς. Δεν με ενδιαφέρει. Αυτή είναι η δική τους άποψη. Εμένα με ενδιαφέρει η δική μου άποψη.

Αυτές τις οντότητες που υπάρχουν δίπλα μας, όπως πιστεύεις, δεν τις νιώθουμε; Δεν τις αισθανόμαστε;

Σίγουρα τις νιώθουμε και τις αισθανόμαστε, το θέμα είναι πώς το επεξεργαζόμαστε. Δηλαδή, αν πεις «τι βλακείες είναι αυτά, αποκλείεται, γιατί δεν μου το έχουν μάθει αυτό, δεν μου το έχουν πει», αυτομάτως το ακυρώνεις.

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!