Ματθίλδη Μαγγίρα: Είχα… αγκαλιαστεί με το θάνατο
Ματθίλδη Μαγγίρα: Είχα… αγκαλιαστεί με το θάνατο. Μπήκα στον… προθάλαμο, αλλά για κάποιο λόγο με έφεραν πίσω αποκαλύπτει η γνωστή ηθοποιός
Ματθίλδη Μαγγίρα: Είχα… αγκαλιαστεί με το θάνατο. Ό,τι και να πει κανείς για τη Ματθίλδη Μαγγίρα είναι λίγο. Όχι μόνο για το πολύπλευρο ταλέντο της, αλλά και για το ταξίδι της στην αυτογνωσία. Το μεταφυσικό δεν τη φοβίζει, καθώς είναι το δικό της φυσικό «κοίταγμα». Η ηθοποιός θεωρεί ότι η ζωή και ο Θεός, γιατί πιστεύει πολύ, την προίκισαν με εμπειρίες και «δώρα» που θυμίζουν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, το οποίο όμως για εκείνη είναι αυτοβιογραφικό. Άλλωστε, αυτά τα γράφει και στο βιβλίο που ετοιμάζει.
Ματθίλδη Μαγγίρα: Είχα… αγκαλιαστεί με το θάνατο
Όμως, πριν συμβεί αυτό, αποκάλυψε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο» πολλά -ακόμα και εξώκοσμα- που έχει ζήσει, σε μια «ψαγμένη» συνέντευξη, διαφορετική από τις άλλες, καθώς από τότε που ήταν ακόμα παιδί τής άρεσε να ψάχνει… πέρα από το λόφο και όσα βλέπει το ανθρώπινο μάτι. Μας μίλησε για τη δική της επίπονη ανάσταση, τη συγχώρηση, την αγάπη, τα θαύματα που βίωσε και τις μεταφυσικές εμπειρίες που είχε. Ακόμα αναφέρθηκε στη σωματική ψυχοθεραπεία και στις προηγούμενες ζωές της, που έχει δει, στα οράματά της, την ελευθερία, την άνοια της μητέρας της και το θάνατο, τα… UFOs, τα σκοτεινά όντα που είναι ανάμεσά μας, αλλά και την τεράστια δύναμη της ψυχής του ανθρώπου.
Εκτός του ότι σε απασχολούν τα θέματα της ύπαρξης και του θείου, λόγω και της ευαισθησίας σου, είσαι ένας άνθρωπος που έχει βιώσει και μεταφυσικές καταστάσεις.
Ναι, έχω ζήσει επιθανάτιες εμπειρίες και έχω… επιστρέψει. Πήγα να τρακάρω με μια νταλίκα! Ουρά τα αυτοκίνητα, δεν υπήρχε χώρος να κάνω αριστερά-δεξιά και η νταλίκα ερχόταν καταπάνω μου… Έκλεισα τα μάτια μου, πάτησα τέρμα το γκάζι, πήγαινα για μετωπική σύγκρουση! Θυμάμαι πως πέρασε από το μυαλό μου σαν πολύ γρήγορο φλας μπακ η ζωή μου… Ήταν τόσο γρήγορο όλο αυτό κι όμως τα περιστατικά που πέρασαν από το μυαλό μου ήταν σαν να τα ζούσα εκείνη τη στιγμή. Μετά ένιωσα σαν ένα «πουφ», σαν να μπήκα μέσα σε μια φούσκα που με προστάτευε και ταξίδευα… Δεν είχε φως… Ήταν σκοτεινά. Εκείνη την ώρα σκέφτηκα ότι είχα πεθάνει και ήμουν στο στάδιο της μετάβασης. Κι ύστερα βρέθηκα -δεν ξέρω πώς- σε έναν άδειο, σκοτεινό δρόμο κάπου στη Χαλκιδική και είχαν χαθεί όλα τα αυτοκίνητα και η νταλίκα! Έκανα στην άκρη… κι ένιωθα ότι ήταν τεράστιο αυτό που μου είχε συμβεί. Ήμουν σε σοκ… έκλαιγα. Είχα… αγκαλιαστεί με το θάνατο. Ένιωσα ότι μπήκα στον… προθάλαμο, αλλά για κάποιο λόγο με έφεραν πίσω. Δεν με πήραν, παρόλο που εγώ είπα «τώρα φεύγω». Αυτό που κρατάω είναι ό,τι ένιωσα μετά το γρήγορο φλας μπακ της ζωής μου, αυτή την απίστευτη ηρεμία, τη γαλήνη… δεν υπήρχε φόβος, μόνο πληρότητα και μια γλυκιά αίσθηση ότι… πάω στο σπίτι μου. Κι αυτό εμένα από τότε με έκανε να «ξεφοβηθώ» το θάνατο, ενώ μέχρι τότε τον φοβόμουν. Δηλαδή, όλο αυτό λειτούργησε σαν μύηση για μένα. Επίσης, κατάλαβα ότι το αντίθετο της αγάπης δεν είναι το μίσος αλλά ο φόβος και ότι, για να αγαπήσουμε, πρέπει να ξεπεράσουμε τους φόβους μας.
Πιστεύεις ότι εκείνη τη στιγμή σε προστάτεψε το «χέρι» του Θεού;
Αυτό είναι σίγουρο.
Άρα, πιστεύεις στον Θεό;
Φυσικά και πιστεύω. Κατ’ αρχάς, πιστεύω ότι το έχουμε μέσα μας. Όλα τα έχουμε μέσα μας, και τα τέρατα και τα κτήνη και το θείο και το θεραπευτικό. Το θέμα είναι πότε -και αν- θα μπορέσουμε να τα ανακαλύψουμε και να τα δούμε.
Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.
