Θοδωρής Ρωμανίδης: Δεν πρόκειται να λυγίσω κι ας παλεύω με το Πάρκινσον. Του αρέσει να βλέπει τον κόσμο να γελάει, ενώ και ο ίδιος έχει πολύ χιούμορ. Ο Θοδωρής Ρωμανίδης θυμάται με θλίψη κάθε Πάσχα στην Κωνσταντινούπολη, όπου έζησε μέχρι 13 χρονών.

Θοδωρής Ρωμανίδης: Δεν πρόκειται να λυγίσω κι ας παλεύω με το Πάρκινσον

Εκεί όπου οι Έλληνες γιόρταζαν κρυφά την Ανάσταση του Κυρίου, όπως οι πρώτοι χριστιανοί. Γι’ αυτά μίλησε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο» ο γνωστός ηθοποιός, αλλά και για το ωραιότερο Πάσχα της ζωής του, όταν κράτησε για πρώτη φορά στην αγκαλιά του την κόρη του Ελένη-Γεωργία. Επίσης, αναφέρθηκε στο «κακό μάτι» που «χτύπησε» την «Tootsie» με τον τραυματισμό του Μάρκου Σεφερλή, το ρατσισμό που βίωσε, το πρόβλημα της υγείας του και το χαμό της μητέρας του. Κι ακόμα μας αποκάλυψε πότε ξέσπασε σε λυγμούς, αλλά και το τάμα στον Άγιο Εφραίμ, τον προστάτη της οικογένειάς του.

Μου μίλησες για πρώτη φορά πριν από τέσσερα χρόνια για τη λεύκη και το Πάρκινσον, που το έχεις εδώ και δέκα χρόνια. Πώς σε αντιμετωπίζει ο κόσμος; Έχεις βιώσει περίεργες αντιδράσεις;

Το πιο δύσκολο είναι το Πάρκινσον. Σημασία έχει ποιος σου λέει κάτι, γιατί σ’ το λέει και με ποιον τρόπο. Κάποιος μου έγραψε στα social: «Με το Πάρκινσον θα ρίχνεις ομοιόμορφα το τυρί πάνω από τα μακαρόνια!». Γέλασα πάρα πολύ γιατί κατάλαβα ότι το είπε για αστείο και όχι με κακία. Δεν μου έχει συμβεί κάτι περίεργο ή άκομψο. Εξάλλου, τα αυτοάνοσα είναι πλέον πολύ διαδεδομένα. Υποφέρει πολύς κόσμος λόγω άγχους.

Ένιωσες την ανάγκη να επικοινωνήσεις το πρόβλημα της υγείας σου για να δείξεις και σε άλλους που υποφέρουν ότι αντιμετωπίζεται και η ζωή συνεχίζεται, καθώς η επιστήμη έχει προχωρήσει πολύ στις μέρες μας;

Ακριβώς. Ήδη στις ΗΠΑ υπάρχει φάρμακο που συνταγογραφείται για το Πάρκινσον. Εγώ εξακολουθώ κανονικά τη ζωή μου. Ο γιατρός μού είπε πως, αν παραιτηθώ και κάτσω σπίτι μου, αυτό είναι ό,τι χειρότερο. Όταν βγήκα και το είπα, μου είχε στείλει κάποιος μήνυμα στο Facebook που μου έγραφε ότι έχει διαγνωστεί με Πάρκινσον και έχει κλειστεί στο σπίτι γιατί φοβάται να βγει έξω και να οδηγήσει. Και του έγραψα: «Αδελφέ μου, μη φοβάσαι. Υπάρχουν τρόποι ενδυνάμωσης, πολύ περπάτημα, γυμναστική. Να μην αφήνεις το νευρικό σύστημα και τους μυς να χαλαρώνουν». Βγήκα για να το επικοινωνήσω και να καταλάβουν οι άνθρωποι ότι στις μέρες μας μπορούμε και παλεύουμε για πράγματα. Δεν το βάζουμε κάτω. Δεν δικαιούμαστε να δώσουμε πίκρα στους δικούς μας ανθρώπους, εφόσον μπορούμε να το παλέψουμε. Πρέπει να είμαστε δυνατοί. Μαζί με την οικογένειά μας να είμαστε ένα και να το πολεμάμε.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου, που λύγισες και έκλαψες;

Όταν «έφυγε» η μητέρα μου. Παίζαμε με τον Μάρκο το «Χαμός στο Ι.ΣΩΜ.Α», μια Τετάρτη που γύρισα από την παράσταση, η σύζυγός μου δεν κοιμόταν, ήταν στο σαλόνι και με το που γύρισε και με κοίταξε, κατάλαβα ότι η μαμά είχε «φύγει». Κι έπρεπε μέσα σε όλο αυτό το πένθος μου να διαχειριστώ και το «εμπόριο νεκρών» -αυτό ειλικρινά δεν το έχω καταλάβει κι ούτε θα το καταλάβω ποτέ-, κι εννοώ το «εμπόριο» για τις κηδείες. Να ψάχνεις για τάφο και να μην υπάρχει στη γ’ θέση… περιέργως μόνο στην α’ θέση αδειάζουν τάφοι, λες και στη γ’ θέση τούς βάζουν εκεί και δεν κάνουν εκταφές ποτέ. Όλο αυτό με εξουθένωσε και έκανα τουλάχιστον δύο εβδομάδες για να μπορέσω να μπω σε ένα ρυθμό ξανά.

Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!