Μαρία Αλιφέρη: «Ανέβηκα στην κορυφή του Σινά και βίωσα το θαύμα». Η ατάκα που βγήκε από την ψυχή της και χαρακτήρισε όλη της την καριέρα, «σας αγαπώ», τα λέει όλα. Η Μαρία Αλιφέρη είναι γεμάτη αγάπη και φως. Δεν είναι απλώς η σταρ που σφράγισε μια ολόκληρη εποχή και συνεχίζει να λατρεύεται από τον κόσμο, αλλά και να υπηρετεί εδώ και μισό αιώνα την υποκριτική τέχνη ως αξία ζωής, ψυχής και μάθησης.

Μαρία Αλιφέρη: «Ανέβηκα στην κορυφή του Σινά και βίωσα το θαύμα»

Σε μια «θεϊκή» συνέντευξη μας μίλησε για το θείο που φωτίζει τα βήματα και τις πράξεις της, για θαύματα και άλλες… διαστάσεις ύπαρξης και πληρότητας που έζησε. Γαλήνια, χαμογελαστή παρά τον κάθε Γολγοθά που πέρασε και περνάει σε αυτό το… ενοικιοστάσιο, αναφέρθηκε σε όλα. Από την «εποχή φαστφουντάδικο» που ζούμε μέχρι την κορυφή του βουνού όπου μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος όταν έχει μεγάλη πίστη, όπως ένιωσε εκείνη όταν χρειάστηκε να ανέβει, ακόμα και μπουσουλώντας, σε κάποια δύσβατα σημεία στο Όρος Σινά, όπου «συνάντησε» τον Θεό.

Υπήρξες το είδωλο μιας ολόκληρης εποχής και είσαι αγαπητή και ενεργή μέχρι τώρα, αλλά πάντα παρέμεινες ταπεινή.

Ευγνωμονώ όλα τα ωραία που έχουν έρθει στη ζωή μου, αλλά είμαι διπλά ευγνώμων για τις μεγάλες δυσκολίες, είτε αυτό λέγεται αδικία ή οτιδήποτε. Γιατί αυτές με εκπαιδεύσανε να προχωρήσω. Η ανθρώπινη πορεία είναι πόνος και η ζωή μάς δίνει τις «οάσεις», τα διαλείμματα που λέω εγώ, για να πάρουμε δύναμη και να ξανανέβουμε το γολγοθά μας. Κι αυτό δεν το βλέπω καθόλου αρνητικά. Το βλέπω με βαθιά πίστη και πάρα πολύ αισιόδοξα. Είναι σαν να ανεβαίνεις ένα βουνό. Και θα σου αποκαλύψω μια βιωματική μου εμπειρία, ένα ακόμα θαύμα. Έχω ανέβει στην κορυφή του Σινά. Η ανάβαση δεν ήταν καθόλου εύκολη, αλλά όταν φτάνεις στην κορυφή, νομίζεις ότι σε αγκαλιάζει όλος ο κόσμος. Νιώθεις την ευλογία, γιατί ξέρεις ότι εκεί δόθηκαν από τον Θεό στον Μωυσή οι δέκα εντολές. Είναι σαν να σε αγγίζει το χέρι του Θεού. Η ανάβαση έχει την προσμονή, την ελπίδα, την πίστη. Δύσκολη, προς το τέλος δε της κορυφής ακόμα δυσκολότερη, έπρεπε να ανέβω στα τέσσερα τα τελευταία μέτρα, όπως είναι και η ζωή. Εγώ την είδα αυτή την ανάβαση σαν την ανάβαση της ζωής. Ξεκινάς μονοπατάκι μονοπατάκι, μάλιστα είχα πάει στην Ανάσταση, παρακολούθησα τη Θεία Λειτουργία και μετά το «Χριστός Ανέστη» τράβηξα για την κορυφή. Στην αρχή είναι μόνο ευχάριστα και χαρούμενα, όπως όταν είσαι παιδί, μετά δυσκολεύει όλο και περισσότερο, χάνεις το δρόμο, ρωτάς τους βεδουίνους που συναντάς, σου λένε πού είναι, φτάνεις λίγο πριν από την κορυφή κι εκεί χάνονται όλα και λες: «Δεν υπάρχει κορυφή. Τζάμπα ανέβηκα». Εκεί λοιπόν θέλει εσωτερικό ψάξιμο και βρίσκεις τη δίοδο και φτάνεις στην κορυφή. Ήταν μια πολύ ευλογημένη στιγμή της ζωής μου. Ανεβαίνοντας αυτό το βουνό, είδα τον άνθρωπο από τα γεννοφάσκια του μέχρι την άφιξη στην κορυφή. Γι’ αυτό σου λέω, μας έχουν ειπωθεί όλα, με παραδείγματα και φυσικά με κορυφαίο τον Χριστό και την πορεία του. Λίγο ας ακούσουμε… Κλείνουμε τα αυτιά μας και μόνο μιλάμε.

Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!