Δημήτρης Πετρόπουλος: Έτσι βιώνεται ο έρωτας. Είναι πράος, πάντα χαμογελαστός, ένας φιλόσοφος της ζωής, καλός άνθρωπος, αλλά ταυτόχρονα και ο… πιο κακός «πρωθυπουργός» που έχει λατρέψει ο κόσμος.

Δημήτρης Πετρόπουλος: Έτσι βιώνεται ο έρωτας

Ο Δημήτρης Πετρόπουλος, «ο πρωθυπουργός του “Παρά Πέντε”», όπως τον αποκαλούν εδώ και είκοσι χρόνια στο δρόμο, έχει διανύσει χιλιόμετρα τόσο στο θέατρο όσο και στην εκπαίδευση ως καθηγητής. Συνεχίζει να εκπλήσσει με τους ρόλους του στο σανίδι, ενώ επέστρεψε στην τηλεόραση ως επιχειρηματίας Ραζής στο «Grand Hotel». Για όλα μίλησε στην «ΟΝ Time Σαββατοκύριακο» σαν… έφηβος, καθώς η χαρούμενη διάθεση και το χιούμορ τον χαρακτηρίζουν ακόμα κι όταν τυχαίνει να αναφερθεί στα… επισκεπτήρια θανάτου που είχε. Ακόμα μας αποκάλυψε την… αγαπησιάρικη σχέση που έχει με τους νεκρούς του, τους «μικρούς» και τους «μεγάλους» θανάτους, την πρόσφατη απώλεια που τον πονάει περισσότερο, τον έρωτα, το γάμο και το… πεντάχρονο παιδί που δεν τον αφήνει σε ησυχία, αλλά και για το νέο κύκλο της ζωής του.

Να ξεκινήσουμε με τα θεατρικά σου. Δύο sold out παραστάσεις, δύο διαφορετικοί ρόλοι. Ας μιλήσουμε πρώτα για το έργο «Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μάνας μου ηχούσε φάλτσα» του Ματέι Βίζνιεκ, που παίζεται για δεύτερη σεζόν, κάθε Τετάρτη, στο θέατρο «Μπέλλος» στην Πλάκα σε σκηνοθεσία Αικατερίνης Παπαγεωργίου.

Υποδύομαι έναν πατέρα, τον Βίγκαν, που επιστρέφει στο χωριό του έπειτα από προσφυγιά τριών χρόνων, όταν έγιναν οι ανακατατάξεις στην πρώην Γιουγκοσλαβία, με βασικό στόχο να εντοπίσει πού είναι θαμμένο το παιδί του για να του φτιάξει έναν τάφο. Έχει μια ιδιαιτερότητα αυτός ο ρόλος, καθώς ο πατέρας μπορεί και επικοινωνεί με το πεθαμένο του παιδί λεκτικά, κάνουν παρέα, αλλά δεν μπορεί να το δει και να το αγγίξει. Είναι, ας πούμε, ένα… φάντασμα. Ο γιος του είναι διαρκώς παρών στη διάρκεια της παράστασης – το ρόλο παίζει ο Τάσος Λέκκας. Η μάνα δεν μπορεί να επικοινωνήσει με το παιδί της παρά τη λαχτάρα που έχει. Τη θεατρική ομάδα «The Young Quill» την αποτελούν νέα, ταλαντούχα παιδιά, τα οποία διαχειρίζονται το συγκεκριμένο θέατρο και κάνουν εξαιρετική δουλειά -οι παραστάσεις είναι sold out-, ενώ έχουν βραβευτεί κιόλας. To πιο σημαντικό είναι πόσο συγκινούνται από το θέμα οι θεατές και αυτά που περιμένουν να μας πουν έξω από το θέατρο, μόλις τελειώνει η παράσταση, που είναι λόγια καρδιάς. Δεν είναι απλώς τα γνωστά συγχαρητήρια, αλλά μια βαθύτερη διαδικασία που έχει ξεκινήσει κατά τη διάρκεια της παράστασης. Στη διάρκεια του έργου ο πατέρας επικοινωνεί με τους νεκρούς -έχει μεταφυσικά στοιχεία-, γιατί βλέπουμε ότι στη διάρκεια του έργου εμφανίζονται κι άλλοι θανόντες, καθώς η περιοχή είναι σπαρμένη με νεκρούς. Τα Βαλκάνια είναι ένα γιγάντιο νεκροταφείο.

Συνδυάζεις λοιπόν όλα αυτά τα ωραία, γιατί κάνετε και μια πολύ πετυχημένη παράσταση με το έργο του Άλντο Νικολάι «Καπούτ» κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο «Αλκμήνη».

Ομολογώ ότι αυτή η παράσταση ήταν η μεγάλη έκπληξη της χρονιάς. Δεν περίμενα ότι θα είχε αυτή την ανταπόκριση. Παίζουμε συνεχώς sold out και βάζουμε επιπλέον καρέκλες. Και να πω ότι στο «Καπούτ» έρχονται και πολλοί νέοι, ενώ εγώ θεωρούσα ότι ίσως δεν θα τους ενδιέφεραν τα θέματα της τρίτης ηλικίας. Είναι μια ευτυχής συγκυρία πραγμάτων. «Δέσαμε» επί σκηνής και αλληλοσυμπληρωνόμαστε -μαζί με τον Χάρη Εμμανουήλ και την Άννα Παντζέλη- σε μια πολύ ευαίσθητη σκηνοθεσία του Βασίλη Διαμαντόπουλου.

Δύο ηλικιωμένοι που συναντιούνται στο παγκάκι ενός πάρκου και εκεί ξεκινάει μια σχέση λίγο ανταγωνιστική, που μετατρέπεται σιγά σιγά σε βαθιά φιλία, και παρότι έχουν περάσει τα εβδομήντα αρχίζουν να κάνουν όνειρα για το μέλλον. Το έργο είναι αισιόδοξο παρ’ όλα τα προβλήματά τους, γιατί έχουν μοναξιά, ζουν με τα παιδιά τους, τα οποία τους βαριούνται, αλλά τελικά κάνουν την επανάστασή τους κι αυτό που ονειρεύονται. Αυτό είναι το μήνυμα του έργου, που το πιστεύω και εγώ, ότι η ζωή δεν τελειώνει ποτέ. Μάλιστα και στο άλλο έργο που ετοιμάζουμε, το «Λίβινγκ Ρουμ», θα παίξω έναν ηλικιωμένο που μένει με την οικογένεια της αδελφής του και ερωτεύεται μια Ελληνίδα στην ηλικία του, η οποία ζει στη Γερμανία. Κάνει όνειρα και παρά την ηλικία του δεν έχει παραιτηθεί ούτε από την ερωτική ζωή.

Ως προς το συναισθηματικό κομμάτι, νιώθεις ευχαριστημένος; Γεμάτος; Έχεις χαρεί τον έρωτα, την αγάπη;

Ναι. Δεν σημαίνει ότι αυτό το πράγμα είναι διαρκές. Πιστεύω ότι ανήκω στους τυχερούς που κάποια πράγματα τα έζησαν απολαυστικά, χορταστικά. Έτσι βιώνεται ο έρωτας. Έρωτας με άμυνες και με συστήματα προστασίας δεν είναι έρωτας.

Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!