Θαλασσινή Βοσταντζόγλου: Τον έχασα σε ατύχημα, πόνεσα. Η ηθοποιός ανοίγει την καρδιά της και αφήνει την οργή της να ξεχυλήσει.  Έχει μεγαλώσει από τα γεννοφάσκια της μέσα στο θέατρο. Η Θαλασσινή Βοσταντζόγλου «ζυμώθηκε» με τις αξίες των ηθοποιών γονιών της Γιάννη Μποσταντζόγλου και Δήμητρας Παπαδήμα, ενώ στα γονίδιά της έχει και κάτι από το σπουδαίο πνεύμα του παππού της, Μποστ.

Το ξέσπασμα της Θαλασσινής Βοσταντζόγλου

Μαζί με μια ομάδα νέων ανθρώπων αποφάσισαν να ενώσουν την οργή, τον πόνο και την αγανάκτησή τους μαζί με τους γονείς των θυμάτων αλλά και τους διασωθέντες των Τεμπών, σε μια παράσταση-γροθιά που στέλνει το μήνυμα «Αντίσταση στη λήθη». Με αφορμή αυτή την παράσταση, η Θαλασσινή αποκάλυψε στην «ΟΝTime Σαββατοκύριακο» πτυχές του εαυτού της, καθώς δεν στηρίχθηκε στην επωνυμία των γονιών της, αλλά τα λέει «χύμα» και με ειλικρίνεια, όπως και αυτοί.

«Ήταν η κακιά η (χ)ώρα» της Κέλλυς Παπαδοπούλου, σε σκηνοθεσία Ειρήνης Κανελλοπούλου, κάθε Κυριακή στο «Θέατρο 104», μια παράσταση βασισμένη σε μαρτυρίες συγγενών των θυμάτων των Τεμπών και επιζώντων – σε έρευνα του Νίκου Τσιαμασιώτη και επί σκηνής μαζί με εσένα παίζουν οι: Αιμιλία Κεφαλά, Περικλής Σιούντας, Ειρήνη Χαιρετάκη. Μίλησέ μας γι’ αυτήν τη δουλειά.

Είναι μια παράσταση που προσπαθεί να παρουσιάσει όσο πιο ειλικρινά γίνεται, μέσα από μάτια νέων ανθρώπων, την πραγματικότητα που ζούμε. Αυτόν τον απόλυτο παραλογισμό, ίσως, γιατί αν το βάλεις σε μια «σειρά» παράστασης, το αντιλαμβάνεσαι και καλύτερα. Ο βασικός στόχος αυτής της δουλειάς είναι να μην ξεχάσουμε, όπως λέει και στο δελτίο Τύπου, «Μια αντίσταση στη λήθη». Η παράσταση αυτή είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων, περιέχει και αφήγηση, αλλά υπάρχουν και τέσσερις μονόλογοι που παίζουν κομβικό ρόλο στην εξέλιξη. Κάπως με τους μονόλογους αυτούς γίνεται, νομίζω, όλη η παράσταση πιο προσωπική, πιο ζεστή και στο κοινό, καθώς κατά κύριο λόγο αυτοί οι μονόλογοι είναι οι μαρτυρίες των συγγενών.

Είσαι μια νέα κοπέλα και καλλιτέχνιδα από «κούνια», καθώς γονείς σου είναι οι γνωστοί ηθοποιοί Γιάννης Μποσταντζόγλου και Δήμητρα Παπαδήμα. Πόσο νομίζεις ότι η Τέχνη είναι εικόνα της κοινωνίας και κραυγή διαμαρτυρίας;

Η Τέχνη νομίζω ότι είναι Τέχνη. Ομορφιά και παρακίνηση. Δεν νομίζω ότι πια φέρει δραστικές αλλαγές στην κοινωνία από μόνη της -δεν ξέρω αν το έκανε και ποτέ-, αλλά πόσο μάλλον σήμερα, στην εποχή της πληροφορίας, πού να προλάβει μια παράσταση να προβληματίσει στο βαθμό που θα το έκανε κάποια παλιότερα; Προσπαθούμε, όμως, και πιστεύω ότι βάζουμε ένα λιθαράκι.

Μίλησέ μου για το ρόλο σου. Τι συναισθήματα είχες την πρώτη φορά που ανέβηκες στο σανίδι γι’ αυτή την παράσταση και πώς διαμορφώνονται με τον καιρό, που αναπαριστάς  σκηνές από αυτή την τραγωδία;

Δεν έχουμε συγκεκριμένους ρόλους – αφηγούμαστε μοιρασμένα την ιστορία. Στην πρώτη παράσταση ανέβηκα με μια αυτοπεποίθηση ότι θα τα καταφέρω να μείνω ψύχραιμη, όπως και στις πρόβες. Η αλήθεια είναι ότι με τον κόσμο από κάτω ζορίστηκα αρκετά, σαν να μεγάλωσε και να απλώθηκε ο πόνος που αφηγούμαστε. Προσπαθώ να ’μαι μέσα σε αυτό που κάνω όσο το δυνατόν περισσότερο, για να έρθει και το ζητούμενο αυτής της δουλειάς.

Η ατάκα «Δεν έχω οξυγόνο» έγινε σύνθημα. Ως νέος άνθρωπος και καλλιτέχνιδα, νιώθεις ότι «πνίγεται» η ανάσα σου σε αυτήν τη χώρα;

Νιώθω, ναι. Απλά, σχεδόν ντρέπομαι να το πω, τη στιγμή που αυτό το νέο κορίτσι πνιγόταν πράγματι. Δεν είναι ώρα να πνιγούμε, είναι ώρα να μιλήσουμε και να ακουστεί η φωνή του κόσμου πραγματικά. Δεν είναι ώρες σιωπής αυτές, νομίζω, παρόλο που έχει ειπωθεί για το δυστύχημα από κάποιον, ότι το νεκρό τον τιμάς πιο πολύ με τη σιωπή και την προσευχή, παρά με το θόρυβο, και αυτό θα έπρεπε να κάνουμε. Και απαντά ο κύριος Πλακιάς, που άκουσε ότι τα κορίτσια του είναι στην αγκαλιά του Θεού, ότι στη δική του αγκαλιά έπρεπε να είναι. Σε κανενός Θεού. Αυτό νομίζω αρκεί. Και από αυτό μπορούμε να καταλάβουμε αν χρειάζεται σιωπή.

Από που παίρνεις το δικό σου οξυγόνο όταν πνίγεσαι και ποια είναι η φράση ή τι κάνεις που σου δίνει δύναμη και ποιο είναι το μότο της ζωής σου;

Το δικό μου οξυγόνο… από τους ανθρώπους μου, τους γονείς μου, το αγόρι μου, την κολλητή μου. Από ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπούν και υπάρχει ένας κοινός πυρήνας , με καταλαβαίνουν. Αυτό το «με καταλαβαίνουν» είναι μεγάλο πράγμα και, δυστυχώς, πολυτέλεια. Δεν το έχουν όλοι και το φυλάω ως το πιο πολύτιμο πράγμα μου. Μια κουβέντα μαζί τους είναι αρκετή για να πεις «πάω κι άλλο, έχω κι άλλο». Το μότο της ζωής μου δεν το ξέρω, προσπαθώ να τείνω σε αυτό του μπαμπά μου, γιατί τον αγαπώ και θαυμάζω πολλές φορές τον τρόπο σκέψης του: «Καλή καρδιά». Σε γλιτώνουν από πολλά αυτές οι δυο λεξούλες. Δεν τα καταφέρνω πάντα όμως.

Οι συγγενείς των θυμάτων ζουν τις πιο τραγικές απώλειες και τον μεγαλύτερο πόνο της ζωής τους. Εσύ μέχρι σήμερα ένιωσες την καρδιά σου να «σπάει» από πόνο και θλίψη με μια απώλεια που ήταν πολύ δύσκολη για σένα;

Έχω χάσει γιαγιάδες και παππούδες που αγαπούσα πολύ, αλλά αυτό το δέχεσαι γιατί είναι η φυσική εξέλιξη της ζωής. Έχω χάσει έναν πολύ αγαπημένο μου φίλο, από τη Λάρισα, τον Θοδωρή Χατζόπουλο, σε ένα ατύχημα πριν από κάποια χρόνια και πόνεσα πραγματικά. Ο ξαφνικός χαμός και μάλιστα νέων ανθρώπων δεν έχει τίποτα που να μπορείς να δεχτείς.

Δεν πιστεύεις ότι συνέβη και όταν το πιστέψεις, εγώ τουλάχιστον δεν μπορούσα να αντιληφθώ την αδικία στο σύμπαν. Σκέψου τώρα να βάζεις το παιδί σου, τη μάνα σου, τον φίλο σου σε ένα τρένο και να μην τον ξαναβλέπεις.

Η συνέχεια στην “ONtime Σαββατοκύριακο”.

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!