Γιάννης Παπαθανάσης: Γύρισα στο Αγρίνιο για τη “φουκαριάρα” τη μάνα μου
Ο γνωστός ηθοποιός σε μια ανθρώπινη συνέντευξη
Γιάννης Παπαθανάσης: Γύρισα στο Αγρίνιο για τη “φουκαριάρα” τη μάνα μου. Για τη «φουκαριάρα» τη μάνα του -για να χρησιμοποιήσουμε την ατάκα που έχει γίνει viral από την πετυχημένη διαφήμιση που έκανε ο Γιάννης Παπαθανάσης-, την οποία λατρεύει και της το δείχνει, επέστρεψε στη γενέτειρά του, το Αγρίνιο.
Ήσουν ένα παιδί από πολύτεκνη οικογένεια, από γονείς απλούς που πάλευαν για το μεροκάματο. Πώς δέχτηκαν να γίνεις ηθοποιός;
Η μάνα μου τρελάθηκε, ο πατέρας μου δεν ήθελε. Δεν με βοήθησε ο πατέρας μου, γιατί δεν ήθελα εγώ να με βοηθήσουν οι γονείς μου. Δούλευα από μικρός, οπότε, όταν ήρθα στην Αθήνα, βρήκα δουλειά, είχα χρήματα και μετά τους το ανακοίνωσα. Στην Αθήνα ήρθα το 1992, αργότερα δούλεψα στα σκηνικά και πήγα στη δραματική σχολή το 1995. Δηλαδή, μέσα σε αυτά τα χρόνια μάζευα χρήματα και τους είχα πει ότι εγώ ήθελα να κάνω αυτό. Τη μάνα μου την κέρδισα και κάποια στιγμή μού είπε: «Καλά έκανες, γιατί αυτό ήθελες από μικρός. Πάντα το ’χες μέσα σου». Ο πατέρας μου δύσκολα το δέχτηκε, γιατί μου έλεγε: «Δεν έχει καθημερινό μεροκάματο, θα πεινάσεις». Όταν όμως ήρθαν τα σίριαλ και οι διαφημίσεις, ο πατέρας μου χάρηκε τόσο πολύ, που με έπαιρνε στα χωριά στην Ευρυτανία, από εκεί ήταν -από τη Σιβίστα-, κι έλεγε με καμάρι: «Ο γιος μου». Ένας πατέρας που πριν δεν ήθελε καθόλου να ακούει ότι θα γίνω ηθοποιός. Ήταν πολύ υπερήφανος για μένα. Με είχε δει και στο θέατρο. Τον έχασα το 2015. Πριν από ενάμιση χρόνο έχασα και τον αδελφό μου, τον Δημήτρη, που ήταν 55 χρονών. Έφυγε από ανακοπή. Ήταν σοκ για όλους μας. Έχω άλλα δύο αδέλφια, τον Νίκο και την Ευδοξία. Άνοιξα την πόρτα για να τον φωνάξω να πιούμε καφέ και τον βρήκα νεκρό! Ήταν αθλητής, έτρεχε 10 χιλιόμετρα κάθε μέρα, δεν κάπνιζε -μόνο καμιά φορά έκανε «τράκα»-, πρόσεχε τη διατροφή του. Όμως, αυτά είναι μέσα στη ζωή. Μια θλίψη, μια χαρά. Όταν χάθηκε ο αδελφός μου, ο οποίος ζούσε με τη μάνα, εγώ έπρεπε να κάνω κάτι. Έτσι, με το που έφυγε ο αδελφός μου, γύρισα στο Αγρίνιο για να είμαι κοντά στη μάνα μου γιατί της το οφείλω. Πρέπει να σεβόμαστε τους γονείς μας και να είμαστε κοντά τους.
Γιάννης Παπαθανάσης: Για τη “φουκαριάρα” τη μάνα μου
Δεν ήταν όμως μεγάλη θυσία να αφήσεις την Αθήνα και να γυρίσεις στο χωριό σου για χάρη της μητέρας σου, ενώ είχες την καριέρα σου, έπαιρνες καλά λεφτά, ήσουν στο θέατρο και έκανες και τις διαφημίσεις σου;
Να, πάλι, όπως σου έλεγα, μια λέξη χρησιμοποίησες που δεν την ξέρει ο Θεός. Τι είναι αυτή η «θυσία»; Ποια θυσία; Δεν την πιστεύω τη λέξη, οπότε, όταν με καλεί το καθήκον, γιατί μένει η μάνα μου μόνη της, πάω να της δείξω την αγάπη μου. Δεν θα την αφήσω. Τώρα, θυσίασα την τέχνη; Γιατί; Πάνω απ’ όλα είναι η μάνα. Ναι, τα παράτησα -με την έννοια ότι έφυγα από την Αθήνα-, ήρθα εδώ στο Αγρίνιο, μια χαρά, ευτυχισμένος είμαι και χαρούμενος, δεν έκανα καμιά θυσία. Ήδη, εδώ κάνω κάποια θεατρικά έργα στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου -τέσσερις παραγωγές-, με πήραν, με τιμήσανε και τώρα ετοιμάζω άλλο ένα έργο στην Αμφιλοχία, που θα παιχτεί σε όλη την περιοχή της Αιτωλοακαρνανίας. Θα παρουσιάσουμε από τον Απρίλιο, μαζί με τον καλό μου φίλο Κώστα Γεννάτο, ο οποίος κάνει και τη διασκευή και τη σκηνοθεσία κι έχει δημιουργήσει και ένα υπέροχο θεατρικό εργαστήρι στην Αμφιλοχία, το έργο του Τζεφ Μπάρον «Κάθε Πέμπτη, κύριε Γκρην».
Στα προσωπικά σου πώς είσαι; Έχεις κάποια σχέση, σκέφτεσαι το γάμο, να κάνεις οικογένεια;
Κι αυτό το κομμάτι μου είναι μια χαρά. Τέλεια. Όταν ήρθα εδώ και τακτοποίησα τη ζωή μου, το ένα έφερε το άλλο. Έχω μια πολύ όμορφη προσωπική σχέση. Θέλω να κάνω οικογένεια. Δεν θέλω όμως να το βάλω αυτό στο μυαλό μου. Δεν το ορίζω εγώ αυτό αλλά ο Θεός. Αν θέλει Εκείνος, θα γίνει και αυτό. Εγώ διαλέγω το δρόμο της αγάπης και τα υπόλοιπα δεν τα σκέφτομαι. Είναι στο χέρι του Θεού. Με την κοπέλα μου αγαπιόμαστε πολύ. Πάντως, θα το αποκαταστήσω το κορίτσι (γέλια). Στα 54 μου χρόνια πρέπει να το ζήσω κι εγώ αυτό. Να ντυθώ γαμπρός δίπλα στην αγαπημένη μου. Ό,τι είναι θέλημα Θεού, θα γίνει.
