Συγκλονίζει η Μαίρη Ραζή: ‘Έλεγα μέσα στα αναφιλητά μου: «Καταστράφηκα! Καταστράφηκα!». Έχει τις δικές της … σιωπηλές κραυγές και την πληγή του ξεριζωμού που τη στοιχειώνει από παιδί. Παρ’ όλα αυτά δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Όχι μόνο έκανε πράξη τα όνειρά της, αλλά έχει καταφέρει να βλέπει τη φωτεινή πλευρά της ζωής και να είναι αισιόδοξη, κάτι που το μεταφέρει και στους άλλους γύρω της.

Συγκλονίζει η Μαίρη Ραζή: ‘Έλεγα μέσα στα αναφιλητά μου: «Καταστράφηκα! Καταστράφηκα!»

Η Μαίρη Ραζή μόνο στο θέατρο, που το υπηρετεί με ήθος και πάθος πάνω από πενήντα χρόνια, μεταμορφώνεται και «ζει» τους ρόλους της -κι έχει κάνει πολλούς και διαφορετικούς με μεγάλη επιτυχία-, ενώ φέτος συγκλονίζει ως αδικημένη μάνα που της δολοφόνησαν το παιδί της και ζητάει δικαίωση. Για όλα μίλησε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο». Γι’ αυτή τη θεατρική… κραυγή της, για τις αδικημένες μάνες των Τεμπών που ζητούν δικαίωση, τη δική της «πληγή» και για την πιο δύσκολη στιγμή της, που ξέσπασε σε αναφιλητά γιατί καταστράφηκε. Ακόμα αναφέρθηκε στο #ΜeToo που… ξεφούσκωσε και στο μεγάλο της παράπονο.

Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε κάποια πολύ δύσκολη στιγμή που είπες «δεν αντέχω, τα παρατάω»;

Δεν είπα ποτέ «δεν αντέχω, τα παρατάω», γιατί αυτό που κάνω είναι η ζωή μου. Όμως, όταν ήμασταν στην οδό Ερμού 106 στο Μοναστηράκι, απέναντι από την οδό Αβησσυνίας, όπου τότε ήταν πολύ υποβαθμισμένη η περιοχή, μόλις άρχισε να αναβαθμίζεται με το θέατρό μας, έγινε ο καταστροφικός σεισμός του 1999, βγήκε ακατάλληλο το κτίριο, γιατί ήταν κι αυτό διατηρητέο νεοκλασικό όπως το σημερινό, και αναγκαστήκαμε να φύγουμε, λύγισα και ξέσπασα σε κλάματα. Θυμάμαι, έλεγα μέσα στα αναφιλητά μου: «Καταστράφηκα! Καταστράφηκα!». Ευτυχώς, κατάφερα να συνέλθω και μέσα στον ίδιο χρόνο βρήκα λύση και συνεργάστηκα με τον Λάμπρο Τσάγκα και κάναμε μια πολύ μεγάλη επιτυχία. Δεν το έβαλα κάτω, αλλά δεν ξεχνώ τα δάκρυα που έριξα βλέποντας το κατεστραμμένο κτίριο, όπου είχα κάνει τόσες προσπάθειες και όνειρα. Όμως, τα ξαναφτιάξαμε με τον Σωτήρη όλα αυτά σχεδόν από την αρχή. Υπήρχε μια υποδομή, αλλά ο αγώνας μας ξεκίνησε από την αρχή. Ευτυχώς, εγώ στις δυσκολίες, μετά το αρχικό σοκ, αντί να με πάρει από κάτω, αντιδρώ με έναν περίεργο τρόπο, σαν να μη μου συμβαίνει το κακό και κοιτάω το δύσκολο να το φέρω στα μέτρα μου και να βρω τα θετικά μέσα από αυτή τη δυσκολία, ώστε να προχωρήσω παρακάτω. Χάνεις κάτι, κερδίζεις κάτι άλλο. Όμως, δεν το κρύβω, έκλαψα με αναφιλητά μπροστά στην καταστροφή. Ήμασταν 17 χρόνια εκεί και μέσα σε μια στιγμή χάθηκαν όλα και είπα: «Τώρα έμεινα χωρίς να έχω τίποτα». Ολική καταστροφή. Αλλά συνέχισα. Δεν σκέφτηκα ούτε λεπτό να τα παρατήσω.

Η τηλεόραση σε βοήθησε; Πήρες καλά λεφτά;

Βεβαίως. Φυσικά, τα χρήματα που έπαιρνα τότε στην τηλεόραση ήταν πολύ καλύτερα απ’ ό,τι τώρα. Τα έπαιρνα από την τηλεόραση και τα έβαζα στο θέατρό μας για να κάνουμε καλύτερες παραγωγές. Είχα και ένα μαγαζί με είδη δώρων και κινέζικα μέσα στη στοά του θεάτρου «Μπρόντγουαιη», που ναι μεν το έκλεισα όταν γεννήθηκε η Κοραλία, αλλά στην αρχή είχα έσοδα. Η ανασφάλεια η δική μου πάντα ήταν να μην πεινάσω, να έχω χρήματα να τελειώσω τις σπουδές μου όταν ήρθαμε στην Ελλάδα. Οι πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη ήμασταν νοικοκυραίοι. Κι άλλος ένας λόγος που έχει αντέξει το θέατρό μας είναι γιατί κάνω συντηρητική οικονομική διαχείριση. Είχα πρότυπα τους γονείς μου. Ο πατέρας μου Γεράσιμος ήταν υπάλληλος σε μαγαζί με ρούχα κι αργότερα έγινε επιτυχημένος επιχειρηματίας. Είχε ανοίξει μεγάλο ρεστοράν, την «Πρίγκηπο», αλλά όταν τον απέλασαν οι Τούρκοι, καταστράφηκε οικονομικά και ξανάρχισε από την αρχή. Η μητέρα μου Σωτηρία ήταν μεγαλοράφτρα και μοντελίστ, μέσα στο λούσο και στη μόδα. Ήταν μια γενναία γυναίκα που κράτησε δεμένη την οικογένεια. Πέθανε 97 χρονών, πριν από τεσσεράμισι χρόνια. Από τους γονείς μου έμαθα να μη φοβάμαι έναν οικονομικό συντηρητισμό. Με έμαθαν ότι πρέπει πάνω απ’ όλα να είσαι αξιοπρεπής. Το θέατρο είναι… ρουλέτα. Δεν ξέρεις ποια θα είναι πολύ καλή και εμπορικά παράσταση.

Η συνέχεια στην “ON Time Σαββατοκύριακο”.

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!