Μαίρη Ραζή: Οι πληγές του ξεριζωμού. Έχει τις δικές της … σιωπηλές κραυγές και την πληγή του ξεριζωμού που τη στοιχειώνει από παιδί. Παρ’ όλα αυτά δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Όχι μόνο έκανε πράξη τα όνειρά της, αλλά έχει καταφέρει να βλέπει τη φωτεινή πλευρά της ζωής και να είναι αισιόδοξη, κάτι που το μεταφέρει και στους άλλους γύρω της.

Μαίρη Ραζή: Οι πληγές του ξεριζωμού

Η Μαίρη Ραζή μόνο στο θέατρο, που το υπηρετεί με ήθος και πάθος πάνω από πενήντα χρόνια, μεταμορφώνεται και «ζει» τους ρόλους της -κι έχει κάνει πολλούς και διαφορετικούς με μεγάλη επιτυχία-, ενώ φέτος συγκλονίζει ως αδικημένη μάνα που της δολοφόνησαν το παιδί της και ζητάει δικαίωση. Για όλα μίλησε στην «ΟΝ time Σαββατοκύριακο». Γι’ αυτή τη θεατρική… κραυγή της, για τις αδικημένες μάνες των Τεμπών που ζητούν δικαίωση, τη δική της «πληγή» και για την πιο δύσκολη στιγμή της, που ξέσπασε σε αναφιλητά γιατί καταστράφηκε. Ακόμα αναφέρθηκε στο #ΜeToo που… ξεφούσκωσε και στο μεγάλο της παράπονο.

Ας ξεκινήσουμε με τις «Σιωπηλές Κραυγές», γιατί και η σιωπή μπορεί να… κραυγάζει, τη θεατρική σύνθεση της Κωστούλας Μητροπούλου και του Γιώργου Νεοφύτου, που παρουσιάζετε κάθε Δευτέρα και Τρίτη με τον Σωτήρη Τσόγκα, ο οποίος έχει κάνει και τη σκηνοθεσία, στο θέατρο «Πρόβα».

Συμπληρώσαμε 40 χρόνια στο θέατρο «Πρόβα». Αρχικά το 1984, στο νεοκλασικό κτίριο της Ερμού 106, μέχρι το 1999, που έπαθε ανεπανόρθωτες ζημιές από το σεισμό, και στη συνέχεια μέχρι και σήμερα στο διατηρητέο νεοκλασικό κτίριο στη γωνία Ερμού και Αχαρνών, όπου στεγάζονται το θέατρο και η δραματική σχολή. Η παράσταση απαρτίζεται από δύο μονόπρακτα «Τα παπούτσια» της Κωστούλας Μητροπούλου και ένα διαμάντι της κυπριακής δραματολογίας, βραβευμένο από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, με τίτλο «Μανώλη…!» του Γιώργου Νεοφύτου. Είναι δύο πρόσωπα που, αν και δεν συναντώνται επί σκηνής, επιζητούν τη δικαίωση. Μέσα σε όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και τα συλλαλητήρια που γίνονται για τα Τέμπη, άκουσα τη λέξη δικαίωση, η οποία αναφέρεται συχνά και στα δύο κείμενα. Οι κραυγές των δύο ηρώων είναι για την αδικία, για την αδικαίωτη μάνα που ο γιος της δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια της από τους φασίστες στο πραξικόπημα στην Κύπρο το 1974, λίγο πριν από την εισβολή των Τούρκων – κι αυτό είναι ένα μελανό σημείο της ιστορίας, καθώς δεν έχουν δικαιωθεί τα θύματα και δεν τιμωρήθηκαν οι ένοχοι.

Η Μαρία που υποδύομαι στον «Μανώλη…!» είναι όλες οι αδικαίωτες μάνες του κόσμου, η μάνα-σύμβολο, που έρχεται να θέσει ξανά ερωτήματα που παραμένουν αναπάντητα. Στα «Παπούτσια» ο ήρωας του έργου είναι ένας ηθοποιός που πλέον έχει μεγαλώσει και δεν θέλει να πιστέψει ότι τελείωσε η καριέρα του. Τον διώχνουν από το θέατρο και η μόνη του παρηγοριά είναι ο σκύλος του, ο Ροβεσπιέρος. Όμως, ρίχνουν φόλα στο σκυλί του. Στη συνέχεια του λένε να επιστρέψει στο θέατρο και του δίνουν να παίξει το ρόλο του σκύλου του, τον Ροβεσπιέρο. Τους λέει ότι θα τον παίξει χωρίς παπούτσια. Έτσι, απελευθερώνεται πετώντας τα παπούτσια του και ζητάει δικαίωση για την αδικία που του γίνεται. Σε αυτό το έργο έχουμε να κάνουμε με τον Ροβεσπιέρο, το σκύλο, ενώ στο άλλο η Μαρία απευθύνεται σε ένα γάτο, στον Μανώλη, που είναι στη φαντασία της, και σε όλο το μονόλογό της μιλάει με αυτόν. Όπως ο Ροβεσπιέρος είναι όλη η ζωή του ήρωα στο μονόλογο των «Παπουτσιών», εδώ έχουμε τη μάνα, η οποία έχει δώσει περίπου το όνομα του γιου της -τον έλεγαν Μάνο- στο γάτο που πλάθει με τη φαντασία της ως «υποκατάστατο» του γιου της.

Ποια φράση της δείχνει την απόγνωση της αδικημένης μάνας;

Δύο φράσεις: «Κάνεις παιδιά, τα μεγαλώνεις, τα σπουδάζεις. Όταν όμως σου τα σκοτώνουν και μένεις έρημη, είναι κοροϊδία. Πάει να πει σε ξεγέλασε η ζωή». Και στο τέλος η ηρωίδα-μάνα λέει: «Κύριοι δικαστές, δεν ζητώ το δίκιο κανενός. Δικαιοσύνη ζητώ για το φόνο του γιου μου. Απαιτώ να τιμωρηθούν οι ένοχοι». Σπουδαίο κείμενο και δύσκολο υποκριτικά.

Την ώρα που παίζεις αυτόν το ρόλο και λες αυτά τα σπαρακτικά λόγια, νιώθεις σαν να είναι η κραυγή των μανάδων των Τεμπών που ζητάνε δικαίωση;

Ναι. Και όχι μόνο. Είναι η μάνα του Φύσσα, η κάθε μάνα που νιώθει ότι χάθηκε άδικα το παιδί της. Νιώθω ότι είναι οι μανάδες στην Παλαιστίνη, οι μανάδες-πρόσφυγες, οι οποίες κλαίνε τα παιδιά τους που πνίγονται στη θάλασσα, οι μάνες σε κάθε πόλεμο… Αυτές τις τραγικές εικόνες ανασύρω και μπαίνω στο πετσί αυτής της μάνας. Κι όχι μόνο. Ανασύρω εικόνες από τις μάνες και τα παιδιά που καήκανε στο Μάτι. Όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας και μας κάνουν να νιώθουμε οδύνη, θλίψη, θυμό. Ακόμα και οι δικές μου μνήμες είναι δύσκολες, καθώς έφυγα παιδί από την Κωνσταντινούπολη και έχω ξεριζωθεί. Αυτός ο βίαιος ξεριζωμός είτε από τη χώρα σου είτε από το παιδί σου είναι μεγάλη πληγή και αυτά τα συναισθήματα με βοηθάνε να ερμηνεύσω αυτόν τον τόσο δύσκολο ρόλο. Οι κριτικές και η αγάπη του κόσμου που παίρνω είναι κάτι το συγκλονιστικό. Είναι ένα μεγάλο δώρο και μια τεράστια ευχαρίστηση, χαρά και βαθιά ικανοποίηση, ό,τι τίποτα δεν πάει χαμένο.

Η συνέχεια στην “ON Time Σαββατοκύριακο”.

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!