Χάρης Εμμανουήλ: Ο θάνατος ήρθε λυτρωτικά για εκείνον
Χάρης Εμμανουήλ: Ο θάνατος ήρθε λυτρωτικά για εκείνον. Οι απώλειες που σημάδεψαν τον γνωστό ηθοποιό και το μάθημα που πήρε από τον παραολυμπιονίκη αδερφό του
Χάρης Εμμανουήλ: Ο θάνατος ήρθε λυτρωτικά για εκείνον. Είναι ένας πιστός «εργάτης» της τέχνης του, ο οποίος έχει κλείσει μισό αιώνα ζωής στο θέατρο, όπου συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα, αλλά και στην τηλεόραση, με ρόλους που τον κράτησαν σταθερά στην επαγγελματική πορεία που χάραξε η ψυχή του. Ο Χάρης Εμμανουήλ είναι σοβαρός, όχι σοβαροφανής, με καθαρό βλέμμα και αξίες ζωής απαρέγκλιτες, όπως επισημαίνει.
Χάρης Εμμανουήλ: Ο θάνατος ήρθε λυτρωτικά για εκείνον
Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, καθώς είναι χαμηλών τόνων, αλλά πολύ αγαπητός στον κόσμο -αν και μακριά από το γυαλιστερό «περιτύλιγμα» της σόουμπιζ, που δεν τον αφορά- αναφέρθηκε σε στιγμές με τα σπουδαία θεατρικά πρόσωπα που συνεργάστηκε, τα οποία τον καθόρισαν. Μίλησε όμως και για τη ματαιοδοξία κάποιων σημερινών ηθοποιών που… ξεγελιούνται από την τηλεόραση, για τα «ψώνια» του θεάτρου, το #ΜeToo, το φλερτ και τη φιλία, την απόφασή του να γυρίσει την πλάτη στη σημερινή τηλεόραση, αλλά και για το σπουδαίο παραολυμπιονίκη αδελφό του Χρήστο Αγγουράκη, ο οποίος έδωσε μαθήματα κοινωνικής ευαισθησίας και προσφοράς.
Αδελφός σας ήταν ο σπουδαίος παραολυμπιονίκης Χρήστος Αγγουράκης, ο οποίος είχε κερδίσει πολλά μετάλλια. Μιλήστε μου γι’ αυτόν.
Στις 22 Φεβρουαρίου συμπληρώνονται τρία χρόνια από τότε που «έφυγε» ο Χρήστος και θα γίνει μια εκδήλωση προς τιμήν του στο Δημοτικό Στάδιο Χαϊδαρίου, που έχει και το όνομά του. Ο Χρήστος ήταν ο πρώτος Έλληνας αθλητής που είχε λάβει μέρος σε Παραολυμπιακούς Αγώνες, στο Τορόντο του Καναδά. Είχε πάρει μέρος σε πολλές οργανώσεις Παραολυμπιακών Αγώνων.
Πώς ήταν η ζωή σας με τον Χρήστο, ο οποίος καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο από 22 χρόνων λόγω ενός ατυχήματος;
Ο Χρήστος ήταν σπουδαίος. Ξέρεις πόσες μάνες καλούσαν τον Χρήστο γιατί τα παιδιά τους, που ήταν ΑμεΑ, δεν ήθελαν να βγουν έξω; Πήγαινε ο Χρήστος, τους μιλούσε και σιγά σιγά το αντιμετώπιζαν. Έβλεπαν ότι ο Χρήστος έφερνε μετάλλια, αγωνιζόταν και έπαιρναν θάρρος. Τον καλούσαν σε σχολεία και έκανε ομιλίες. Στο Περιγιάλι Κορινθίας όπου έμενε τα τελευταία χρόνια, η αδελφή του Παύλου Ορκόπουλου είχε μια ερασιτεχνική θεατρική ομάδα. Πήγε και έπαιξε και ήταν πολύ καλός και σαν ηθοποιός. Σκηνοθέτησε κι ένα έργο του Μολιέρου. Σε κουβέντες που κάναμε, μου είχε πει: «Αδελφέ μου, μου πήρε ενάμιση χρόνο να το “χωνέψω” και να πω “δεν έχω πόδια, τα πόδια μου είναι αυτές οι δύο ρόδες”». Και πράγματι, το είχε πάρει απόφαση. Δεν τον εμπόδισε η αναπηρία του να γίνει ολυμπιονίκης, να βγαίνει έξω, να διασκεδάζει, παντρεύτηκε, έκανε οικογένεια, απέκτησε ένα γιο, δύο εγγόνια, πήγαινε παντού. Πήγαινε διακοπές μόνος του και έκανε κάμπινγκ. Πήρα μαθήματα ζωής από τον Χρήστο. Μου έλεγε: «Σιγά μην κάτσεις να στενοχωρηθείς γιατί σε άφησε μια κοπέλα ή γιατί έχασες ένα ρόλο, τη στιγμή που ξυπνάς, βγαίνεις έξω και ο ήλιος χαϊδεύει όλα τα μέλη του κορμιού σου. Είναι δυνατόν;». Αυτή τη δύναμη και την αισιοδοξία, ο Χρήστος τις πέρασε παντού.
Αυτή ήταν η πιο δύσκολη «απώλεια» της ζωής σας;
Ναι, και της μητέρας μου τρεις μήνες πριν «φύγει» ο Χρήστος. Αλλά η μάνα μας ήταν 93 χρονών. Ο πατέρας μας ταλαιπωρήθηκε από τον καρκίνο. Πονούσε πάρα πολύ και ο θάνατος ήρθε λυτρωτικά για εκείνον. Ο θάνατος του Χρήστου -από καρκίνο κι αυτός- μας στοίχισε πάρα πολύ, γιατί είχε παλέψει από 22 χρονών που έπαθε το ατύχημα, αλλά δεν μας άφησε ποτέ να αισθανθούμε ότι ήταν διαφορετικός από εμάς. Δεν το έβαλε κάτω. Έκανε ταξίδια. Έφτασε μέχρι την Τεχεράνη με μια νταλίκα, παρέα με ένα φίλο του νταλικιέρη από την Κατερίνη.
Η συνέχεια στην “OnTime Σαββατοκύριακο”.
