Διονύσης Σαββόπουλος: Αν μπήκα στον πειρασμό και εξόκειλα, το ομολόγησα στην Άσπα
Ο σπουδαίος τραγουδοποιός και η σύζυγός του μετρούν 60 χρόνια παντρεμένοι
Ο Διονύσης Σαββόπουλος αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές της ζωής του μέσα από τις σελίδες του βιβλίου που έγραψε με τίτλο «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα». Ο δημοφιλής καλλιτέχνης κάνει ένα ταξίδι στο χρόνο και φτάνει από το χθες στο σήμερα, αναφερόμενος στα σημαντικότερα κεφάλαια της ζωής του. Μιλάει για τα παιδιά και τα λάθη που έκανε στην ανατροφή τους, αλλά και για τη σύζυγό του, που τον στήριξε στα εύκολα και στα δύσκολα.
Στις σελίδες του βιβλίου του ο Διονύσης Σαββόπουλος κάνει σημαντική αναφορά στη σύζυγό του, Άσπα, με την οποία μετρούν 60 χρόνια παντρεμένοι. «Και με την Άσπα καλά ταιριάξαμε. Κοντεύουμε εξήντα χρόνια παντρεμένοι. Ισόβια να μας είχαν καταδικάσει, θα μας είχαν πια αφήσει. Αλλά όχι. Τη θέλω ακόμα» γράφε αρχικά και συνεχίζει: «Πώς είναι να είσαι παντρεμένος τόσα χρόνια;», μας ρωτάνε. «Σκεφθήκατε ποτέ να χωρίσετε;» «Όχι!» λέει αμέσως η Άσπα. Εγώ όμως λέω: «Αχ, Άσπα μου, το σκεφτήκαμε πολλές φορές, γλυκιά μου».
«Μερικές φορές κοντέψαμε, αλλά ξαναπέσαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Κι άλλοτε ήταν μέρες που έπεφτε πάλι βαριά επάνω μας η ταφόπλακα της καθημερινότητας. Δούλευα σε κλαμπ γεμάτα από νεαρές γυναίκες, σεξουαλικά πρόθυμες και επιπλέον ερωτευμένες με τον πρωταγωνιστή. Αισθανόμουν σαν μικρό παιδί που το βάζεις σε ένα δωμάτιο όπου τρέχουν τρενάκια, ρομπότ που μιλάνε, ένα σωρό λουσάτα παιχνίδια, αλλά δεν έπρεπε να αγγίξω τίποτα. Μόνο να βλέπω. Παντρειές μου ήθελες» σκεφτόμουνα
«Μα κι αν μπήκα στον πειρασμό κι αν εξόκειλα καμιά φορά, της το ομολόγησα. Δεν μπορώ να κρατάω μυστικά απ’ τη γυναίκα μου. Με πνίγουν. Τι να κάνω; Της τα λέω όλα. Εξάλλου, άνδρας είμαι, δεν είχα κανένα ελαφρυντικό; Όχι, δεν είχα κανένα ελαφρυντικό. Το άκουγα στην παγερή σιωπή της. Το έβλεπα σ’ αυτό το παγερό πράσινο στο βλέμμα της» περιγράφει ο Διονύσης Σαββόπουλος.
Σε άλλο κεφάλαιο του βιβλίου του, μιλάει για την ανατροφή των παιδιών του: «Χαστούκιζα τα παιδιά μου όταν ήταν μικρά. Ναι. Μερικές φορές τα χαστούκισα. Εύχομαι ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί τώρα που το λέω. Ντρέπομαι. Ντρέπομαι που θα μα διαβάζετε όλοι τώρα. “Καλλιτέχνης”, σου λέει ο άλλος, “άνθρωπος με ευαισθησίες”. Τα μάλωνα κι από πάνω, ουρλιάζοντας σαν στρίγκλα. Με κοίταζαν κατατρομαγμένα τα πουλάκια μου. Τα λάτρευα».
