Γιώργος Γεωργίου: Έχασα και τα δυο αδέλφια μου από ναρκωτικά. Είναι θεατρίνος με ρόλους μιας ζωής – καθόλου τυχαίος δεν είναι ο τίτλος στην αυτοβιογραφία του, καθώς έκλεισε 50 χρόνια στο θέατρο. Υπάρχουν, πράγματι, κάποιοι σημαντικοί θεατρίνοι, όπως ο Γιώργος Γεωργίου, που μπορεί να μην έγιναν πρωταγωνιστές στη μαρκίζα ή στο σανίδι, αλλά κατάφεραν με το ταλέντο τους να γίνουν πρωταγωνιστές στις καρδιές του κόσμου και να γράψουν τη δική τους ιστορία στον καλλιτεχνικό χώρο.

Γιώργος Γεωργίου: Έχασα και τα δυο αδέλφια μου από ναρκωτικά

Ο Γιώργος Γεωργίου, ηθοποιός αλλά και σημαντικός θεατρικός συγγραφέας, καθώς έχει γράψει τα νούμερα σπουδαίων ηθοποιών της παλιάς γενιάς με τους οποίους και συνεργάστηκε στο σανίδι, στην επιθεώρηση και την κωμωδία, σε μια συνέντευξη… έκρηξη ψυχής μάς αποκάλυψε όλα τα τραγικά αλλά και τα ωραία που τον σημάδεψαν. Η ζωή του θα μπορούσε να είναι μια παλιά ελληνική ασπρόμαυρη ταινία με πολλά δάκρυα αλλά και γέλιο, όταν η ψυχή αγγίζει ό,τι αγαπάει και νιώθει ζεστασιά.

Ο ίδιος μίλησε στην «Οn time Σαββατοκύριακο» για το οικογενειακό του δράμα, τις σπουδαίες συνεργασίες του, τις «ψυχούλες» του θεάτρου, τις τραγικές απώλειες του, το θάνατο που τον… πλησίασε και το θαύμα που βίωσε, το φύλακα-άγγελό του και το μεγάλο του όνειρο, ενώ ξέσπασε αναφερόμενος σε αυτούς που τον πολέμησαν, τους οποίους έχει συγχωρέσει.

Πώς και πότε αποφάσισες να γίνεις ηθοποιός;

Η μητέρα μου δεν ήθελε με τίποτα να γίνω ηθοποιός. Έτσι, όταν είδε ότι εγώ ήμουν αποφασισμένος να γίνω ηθοποιός, με σταμάτησε από την Α’ Γυμνασίου, γιατί τότε για να δώσεις εξετάσεις στη δραματική σχολή έπρεπε να έχεις απολυτήριο γυμνασίου. Μάλιστα, αργότερα το έφερε βαρέως και μέχρι λίγο πριν πεθάνει μου το ’λεγε: «Αχ, τι έκανα, παιδί μου». «Μάνα, μη στενοχωριέσαι. Εγώ, αυτό που ήθελα να γίνω, το κατάφερα» της έλεγα. Γιατί το μικρόβιο της υποκριτικής είχε… εισχωρήσει στο αίμα μου από δέκα ετών, όταν με πήγε ο πατέρας μου και είδαμε την ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Με το που βγήκαμε από τον κινηματογράφο, είπα στον πατέρα μου: «Μπαμπά, εγώ άμα μεγαλώσω θα γίνω ηθοποιός». Το ’ξερα!

Πού γεννήθηκες; Μίλησέ μου για το πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια, την οικογένειά σου.

Γεννήθηκα το 1949 στην Αθήνα. Ζούσαμε στην Πλατεία Βικτωρίας, στην οδό Σμύρνης, σε μια αυλή, όπως ήταν «Οι κυρίες της αυλής» στην ασπρόμαυρη ελληνική ταινία του 1966 με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, τον Αλέκο Αλεξανδράκη και τη Νόρα Βαλσάμη. Εποχές μεγάλης φτώχειας μετά τον Εμφύλιο, αλλά δεν μου έλειψε τίποτα από τους αγαπημένους μου γονείς, όμως το σπίτι είχε ποντίκια κι εγώ τούς είπα: «Θα σταματήσω να τρώω αν δεν φύγουμε από εδώ». Τα σιχαίνομαι μέχρι σήμερα τα ποντίκια. Θυμάμαι, δύο μέρες δεν έβαλα μπουκιά στο στόμα μου, οπότε οι γονείς μου αποφάσισαν να μετακομίσουμε στα Νέα Λιόσια, το σημερινό Ίλιον. Οι γονείς μου ήταν η Βιργινία (από το Ευγενία) και ο Αναστάσιος. Εκείνη από την Κεφαλονιά κι εκείνος Μικρασιάτης. Γνωρίστηκαν στο Δημοτικό Βρεφοκομείο Αθηνών στην Πειραιώς, όπου ο πατέρας μου ήταν θυρωρός και η μητέρα μου δούλευε στα πλυντήρια. Ήταν η πρώτη σχέση και των δύο, ερωτεύτηκαν και αγαπήθηκαν πάρα πολύ, τόσο που, όταν «έφυγε» η μανούλα μου στις 21 Απριλίου του 1988, μόλις 62 χρόνων, στον ύπνο της από ανακοπή, στις 19 Μαΐου την ακολούθησε και ο πατέρας μου, που ήταν στην ίδια ηλικία. Δεν πρόλαβα να κάνω τα σαράντα της μάνας μου και έκανα την κηδεία του πατέρα μου. Πέρασα τραγικές στιγμές. Εγώ τότε ήμουν τριάντα χρόνων κι ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Μέσα από αυτούς τους ανθρώπους αγάπησα πολύ τον κόσμο και τον αγαπώ. Κι ας έζησα μέσα στη φτώχεια, σε ένα σπίτι φτιαγμένο με πλίνθους, φως από λάμπα πετρελαίου -έτσι διάβαζα- και νερό από το δήμο. Είχα δύο μικρότερα αδέλφια, που τα έχασα δυστυχώς από τη μάστιγα των ναρκωτικών. Ο Βαγγέλης, με τον οποίο είχαμε πέντε χρόνια διαφορά ηλικίας, «έφυγε» 41 χρόνων, μία μέρα μετά τη γιορτή της Παναγίας, στις 16 Αυγούστου του 1995, και ο Θεμιστοκλής, ο πιο μικρός -είχαμε δεκαοκτώ χρόνια διαφορά- πέθανε το 2011, μόλις έκλεισε τα 44 του. Τα έμπλεξαν τα αδέλφια μου και δεν μπόρεσαν να ξεφύγουν από αυτή την εξάρτηση που είχαν. Άλλος μεγάλος πόνος αυτός, να βλέπεις τα αδέλφια σου να «φεύγουν» από τα ναρκωτικά. Όμως, θα σου πω ότι έχουν περάσει 37 χρόνια από τότε που έχασα τους γονείς μου κι όμως πολλές φορές τα βράδια κλαίω. Πριν κοιμηθώ, προσεύχομαι για τις ψυχούλες τους, τους λάτρευα τους γονείς μου. Ο πατέρας μου ήταν μέγας θεατρόφιλος. Με έτρεχε στα θέατρα, στο αναψυκτήριο του Γιώργου Οικονομίδη, στο «Green Park» με τον Όμηρο Αθηναίο. Με πρωτοπήγε στο θέατρο όταν ήμουν δέκα ετών και είχαμε δει τον «Ερωτόκριτο» του Βιτσέντζου Κορνάρου. Εγώ μαγεύτηκα από το έργο, αλλά ήταν στην κρητική διάλεκτο και, όταν βγήκαμε από το θέατρο, είπα: «Πολύ ωραίο ήταν, μπαμπά μου, αλλά την άλλη φορά να με πας σε θέατρο που να μιλάνε ελληνικά» (γέλια).

Ήταν πολλά χρόνια χρήστες ναρκωτικών τα αδέλφια σου; Η οικογένειά σου πώς το αντιμετώπισε;

Ναι, ήταν πολλά χρόνια χρήστες, αλλά το καταλάβαμε αργά. Η μάνα μου «έφυγε» από τη στενοχώρια της. Ήταν η πρώτη που το έμαθε γιατί άρχισαν από χάπια και, επειδή έβλεπε κάτι περίεργο στη συμπεριφορά τους -δεν μου το είχε πει για να μη με στενοχωρήσει γιατί ήμουν και νιόπαντρος τότε-, έψαχνε στις τσέπες τους, έβρισκε χάπια και τα πέταγε. Μετά όμως «πέσανε» στα σκληρά ναρκωτικά. Ο Βαγγέλης στην ηρωίνη και ο Θεμιστοκλής στην κοκαΐνη. Κι αυτό τους σκότωσε (η φωνή του «σπάει»).

Προσπάθησαν να απεξαρτηθούν από τα ναρκωτικά;

Ναι. Προσπάθησαν, αλλά δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν από αυτό τον αργό θάνατο.

Η συνέχεια στην “OnTime Σαββατοκύριακο”.

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!