Άννα Παντζέλη: Μου έκλεισαν όλες τις πόρτες. Πώς να μην είναι χείμαρρος η Άννα Παντζέλη όταν έχει κάνει υπέροχες συνεργασίες στο θέατρο και στην τηλεόραση, με όλα τα τεράστια ονόματα της παλαιότερης γενιάς θεατρίνων. Ηθοποιός με ευρεία ερμηνευτική δυνατότητα, αλλά και συγγραφέας και σκηνοθέτρια, έκλεισε 36 χρόνια στο θέατρο και συνεχίζει με το ίδιο πάθος.

Άννα Παντζέλη: Μου έκλεισαν όλες τις πόρτες

Απλή, σεμνή και ειλικρινής, πέρασε μια περίοδο «τρελής» δημοσιότητας, ιδιαίτερα όταν δούλεψε με τον Γιώργο Μαρίνο, αφοσιώθηκε στην οικογένειά της για μερικά χρόνια, όταν έγινε μητέρα, ενώ συνέχισε στο θέατρο και με δικά της έργα κάνοντας sold out παραστάσεις. Η γνωστή ηθοποιός μιλώντας στην «OnTime Σαββατοκύριακο» θυμήθηκε κάποιες στιγμές της με σπουδαίους ηθοποιούς που «σφράγισαν» το ελληνικό θέατρο, αναφέρθηκε στις «πληγές» της και στη στιγμή που έκλαψε πολύ, αλλά και στις σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο θέατρο τότε και τώρα, στον Παύλο Χαϊκάλη και στο «Καπούτ». Που μπορεί να είναι ο τίτλος της παράστασης όπου παίζει, αλλά η ίδια δεν το είπε ποτέ στη ζωή της ακόμα και όταν την «αγκάλιασε» απειλητικά ο καρκίνος.

Όλα αυτά τα χρόνια βρέθηκες σε πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση;

Βεβαίως. Εμείς δουλεύαμε με τον άντρα μου και καταφέραμε να χτίσουμε ένα σπίτι στα Χανιά, το χαρήκαμε δώδεκα χρόνια, μετά δεν αντέχαμε οικονομικά, το βάλαμε υποθήκη και το χάσαμε, μας το πήρε η τράπεζα. Όλοι μας οι κόποι έκαναν φτερά. Τα χρόνια 2013, 2014 και 2015 ήταν πολύ δύσκολα (την πιάνουν λυγμοί). Εμείς τρώγαμε μακαρόνια και παίρναμε λίγο κιμά για την Αθηνά που γυρνούσε από το σχολείο για να βρει έτοιμο το φαγητό της και να μην το καταλάβει. Θυμάμαι τότε μια γνωστή μου μου είπε: «Η μητέρα μου ψάχνει μια κοπέλα να της κάνει τις δουλειές στο σπίτι. Εσύ είχες παλιά μια κοπέλα, μπορείς να μου δώσεις το τηλέφωνό της;». Και της απάντησα: «Γιατί να μην πάω εγώ μία φορά τη βδομάδα στη μαμά σου;». Τα ’χασε. «Τι είναι αυτά που λες; Εσύ είσαι ηθοποιός. Μου κάνεις πλάκα;» μου είπε. «Όχι, καθόλου» της απάντησα. Πήγα παραδουλεύτρα και δεν ντρέπομαι να το πω.

Από ένα σημείο και μετά, ενώ είχες μια τόσο καλή πορεία στο θέατρο και στην τηλεόραση, είναι σαν να εξαφανίστηκες. Τι έγινε;

Μετά την τηλεοπτική σειρά «Κάτω από την Ακρόπολη», το 2004, μου έκαναν πρόταση να πάω στη «Λάμψη». Δέχτηκα, γιατί η Αθηνά μου ήταν τεσσάρων χρόνων και σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερα να μη λείπω τα βράδια σε θέατρο, αλλά να κάνω τηλεόραση. Στους τέσσερις μήνες υπέγραψα συμβόλαιο για τρία χρόνια στη «Λάμψη». Έπειτα όμως από λίγο καιρό (τον Ιούλιο του 2005), κόπηκε η «Λάμψη». Τους λέω: «Μου έχετε βάλει ποινική ρήτρα 160.000 ευρώ αν πάω σε άλλο σίριαλ, απέρριψα αρκετές προτάσεις, έχω πάρει κάποιο δάνειο, τουλάχιστον να απορροφηθώ σε κάποιο άλλο σίριαλ». Αρνήθηκαν. Πήγα δικαστικά. Δικαιώθηκα πρωτόδικα, μου επιδίκασαν 200.000 ευρώ, μου έδωσαν 5.000 ευρώ το 2006, δικαιώθηκα και στο εφετείο, μου έδωσαν ακόμα 2.000 ευρώ. Τελικά όμως, στον Άρειο Πάγο δεν δικαιώθηκα.

Πιστεύεις ότι αυτό σου έκλεισε πόρτες;

Βεβαίως. Πιστεύω ότι αυτό ήταν ένας καταλύτης. Μετά ήρθε η κρίση στην ελληνική μυθοπλασία με τα τουρκικά σίριαλ και η οικονομική κρίση. Το 2015 πήγα να δω το λατρεμένο μου Γιάννη Ζουγανέλη, που κι αυτός με έχει βοηθήσει και τον ευχαριστώ από καρδιάς, και του είπα: «Έχω γράψει ένα έργο με τίτλο “Ο άντρας είναι άντρας και εμείς γυναίκες”, θέλουμε να το ανεβάσουμε με τη Βιβή Νικολάου, αλλά δεν βρίσκουμε χώρο». Μου απάντησε: «Κάτω από το θέατρο “Μουσούρη” είναι το bar-restaurant “Σαίξπηρ”, γιατί δεν το παρουσιάζετε εκεί;». Κι αυτό κάναμε και πήγε πολύ καλά. Την επόμενη χρονιά κάναμε το «Γυναίκες δύο χρόνια μετά», που πήγαμε και περιοδεία. Η ανάγκη με έκανε να γράφω και να σκηνοθετώ. Κι ύστερα έγραψα τον «Ένοικο», που πήγε τριάμισι χρόνια με sold out παραστάσεις, στο θέατρο «Αλκμήνη», όπου παίξαμε με τη Λίνα Μαρκάκη.

Μίλησέ μας και για το έργο του Άλντο Νικολάι «Καπούτ», όπου παίζετε κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο «Αλκμήνη»…

Είναι μια πολύ ωραία παράσταση και μια ευτυχισμένη συνεργασία. Το έργο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και φωτίζει με λεπτότητα και χιούμορ τα προβλήματα των ηλικιωμένων. Οι δύο πιο μεγάλοι σε ηλικία ήρωες, ο Μπόκα (Χάρης Εμμανουήλ) και ο Λαπάια (Δημήτρης Πετρόπουλος), συναντιούνται τυχαία σε ένα πάρκο και εγώ, νεότερη σε ηλικία, μπαίνω εμβόλιμη, ήμουν νηπιαγωγός και μόλις έχω βγει στη σύνταξη. Ο πρώτος έχει θυμό, κι ας τον κρύβει, ενώ ο δεύτερος είναι πιο παιχνιδιάρης, κι εγώ, που βλέπω τα πράγματα πιο ανάλαφρα, ταιριάζω μαζί του. Η ηρωίδα μου, η Άμπρα, αντιμετωπίζει τη μοναξιά της με χαμόγελο, ίσως γιατί έχει πάρει δύναμη από τα παιδιά που είχε τόσα χρόνια. Αυτή είναι η άμυνά της. Ο Μπόκα τής μιλάει άσχημα γιατί φοβάται μη χάσει ένα φίλο που μόλις βρήκε, ενώ ο Λαπάια είναι τρυφερός. Είναι κωμωδία, αλλά αυτά που λέγονται είναι πικρά. Ο σκηνοθέτης μας, ο Γιάννης Διαμαντόπουλος, του έχει δώσει μια ελαφράδα, ώστε να μη φύγει μαυρισμένη η ψυχή σου. Και η μουσική του Διονύση Τσακνή είναι υπέροχη.

Η συνέχεια στην “OnTime Σαββατοκύριακο”.

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!