Βασίλης Κολοβός: Εκεί αγρίεψε η Καρέζη. Είναι αγωνιστής μια ολόκληρη ζωή και συνεχίζει… Ο Βασίλης Κολοβός ακολούθησε το δρόμο της ψυχής του, όσο δύσβατος κι αν ήταν, και δεν λοξοδρόμησε ποτέ. Συνεργάστηκε με «ιερά τέρατα» του θεάτρου, υπηρετώντας την υποκριτική τέχνη ως λειτούργημα και όχι απλά σαν ένα επάγγελμα για να ζήσει. Ηθοποιός της παλιάς γενιάς, ζυμωμένος με τις αξίες του θεάτρου, συνδικαλιστής με ιστορία και αγώνες, συγγραφέας, ένα σύγχρονος ψαγμένος φιλόσοφος, μα πάνω απ’ όλα άνθρωπος.

Βασίλης Κολοβός: Εκεί αγρίεψε η Καρέζη

Για όλα μίλησε με το πάθος και την ειλικρίνεια που τον διακρίνουν στην «OnTime Σαββατοκύριακο». Για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, τη βιοπάλη από τότε που ήταν δώδεκα χρόνων, τις «σκληρές» μνήμες, τους αγώνες του, την ιδεολογία που του στοίχισε, το «μάθημα» από την Τζένη Καρέζη, τον έρωτα και το… ζύγι που έχει ισορροπήσει. Επίσης, αναφέρθηκε στον παλιό τίτλο τιμής «αριστερός», που σήμερα έχει γίνει σχεδόν… κουρελόχαρτο, ενώ ξέσπασε γι’ αυτούς που «σφάζουν» την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μετατρέποντας τη ζωή μας, όπως υποστήριξε, σε… σφαγείο.

Είστε σε μια πολύ ωραία παράσταση, σε ένα δοκιμασμένο έργο της Δήμητρας Παπαδοπούλου, το «Ο παππούς έχει πίεση», στο Κέντρο Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος». Πείτε μας, εκεί τι παππούς είστε;

Αυτό το έργο το έγραψε η Δήμητρα Παπαδοπούλου πριν από περίπου είκοσι οκτώ χρόνια, αλλά είναι τόσο επίκαιρο, δηλαδή βλέπεις μια σημερινή «πινακοθήκη» χαρακτήρων σαν να τα είχε προβλέψει. Είναι ένα έργο ανατρεπτικό και ασφαλώς έχει διπλή ανάγνωση – ο άλλος που το βλέπει, πέρα από το χιούμορ, γιατί γελάει πολύ ο κόσμος, αν ψάξει στο βάθος, βγάζει συμπεράσματα. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό. Είναι πολύ ισχυρή πένα η Δήμητρα Παπαδοπούλου. Κάνω το ρόλο ενός ιδεολογικά αριστερού παππού. Έχει πολεμήσει στο βουνό, έχει περάσει κάποια εγκεφαλικά επεισόδια και παρ’ όλα αυτά κατέβαινε στις συγκεντρώσεις. Όπως λένε στο έργο, «ο παππούς ήταν παλιά αριστερός», δηλαδή κομμουνιστής. Κι αυτός είναι το πρόσωπο που δίνει και το στίγμα σήμερα, ότι «όλα είναι σάπια, όλα είναι διεφθαρμένα, γκρεμίστε τα»! Είναι επαναστάτης παρά την ηλικία του. Είναι μια υπέροχη συνεργασία, με πολύ καλούς συναδέλφους, τη Φωτεινή Μπαξεβάνη, τη Σύλβια Δεληκούρα, τη Μαριλού Κατσαφάδου, τον Σταύρο Νικολαΐδη, τον Άρη Αντωνόπουλο, σε σκηνοθεσία Χρήστου Τριπόδη, και το ευχαριστιέμαι. Η «χημεία» έχει πετύχει. Ο θεατής με αυτό το έργο θα γελάσει, αλλά θα διαπιστώσει και πώς ανατρέπεται η ζωή.

Παίξατε και με την Τζένη Καρέζη και τον Κώστα Καζάκο στην εμβληματική παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο», το 1973. Τι θυμάστε από την Τζένη Καρέζη;

Πολλά πράγματα, πρώτα απ’ όλα στην πορεία γίναμε και φίλοι. Ήταν πολύ αγαπητή, πάντα κοντά με τους ηθοποιούς. Μία φορά την εβδομάδα βγαίνανε (μαζί και ο Κώστας Καζάκος) με τους ηθοποιούς να φάνε, να συζητήσουν, ήταν ένα πολύ δοτικό πλάσμα, μια σπουδαία προσωπικότητα. Ήταν μοναδική. Φοβερά συνεπής και αφοσιωμένη στη δουλειά της. Θυμάμαι πως στη δικτατορία έκανε ένα σίριαλ, τη «Μαρίνα Αυγέρη», και μου έδωσε ένα ρόλο, γιατί είχε φύγει ένας ηθοποιός κι εγώ μάθαινα γρήγορα τα κείμενα. Της άρεσε πώς έπαιζα και μεγάλωσε το ρόλο. Ξαφνικά, εκεί που δεν με ήξερε κανένας, άρχισαν να μου μιλάνε στο δρόμο, να με κοιτάνε, έρχονταν στο καμαρίνι, οπότε, πολύ νέος εγώ και από χωριό, ένιωσα κάπως κι έλεγα: «Οπ, τι γίνεται εδώ πέρα;». Θαυμάστριες, ξενύχτια, πηγαίναμε σε ένα κουτούκι και γυρίζαμε πολύ αργά. Κάποια στιγμή ξέχασα το κείμενο του γυρίσματος στο καμαρίνι. Το πρωί, με το που άρχισε το γύρισμα, κόμπιαζα γιατί ήμουν απροετοίμαστος. Εκεί αγρίεψε η Καρέζη, γιατί εγώ ήμουν πάντα συνεπής. Όταν τέλειωσε η σκηνή, είπε μόνο: «Το… σπανάκι μου!». Αυτή ήταν η μόνη δική της βρισιά που έλεγε. Στα επόμενα δύο-τρία επεισόδια δεν είχα ούτε ατάκα. Μετά μία ατάκα. Πήγα στο καμαρίνι και τη βρήκα. «Συγγνώμη, έκανα μια ανοησία. Πόσο θα το πληρώσω;» της είπα. «Μέχρι να βάλεις μυαλό. Εγώ που είμαι τόσα χρόνια στη δουλειά, όταν τελειώνω το θέατρο και το πρωί έχω γύρισμα, πηγαίνω σπίτι, πίνω ένα γάλα, μαθαίνω τα κείμενα και πάω προετοιμασμένη στο γύρισμα. Κι εσύ ακόμα δεν βγήκες από το αυγό και μου ξενυχτάς στα μπουζούκια κι έρχεσαι στο γύρισμα χωρίς να ξέρεις το κείμενο;» μου απάντησε. «Συγγνώμη, δεν θα ξανασυμβεί» της είπα. Από τότε, πάντα πριν πέσω να κοιμηθώ, παίζω τη σκηνή που έχω το πρωί γύρισμα. Με βοηθάει και η γυναίκα μου σε αυτό, που μου κρατάει το κείμενο. Κι αυτή η επαγγελματική μου συνέπεια είναι αυτή που με έσωσε στα δύσκολα χρόνια.

Η συνέχεια στην «OnTime Σαββατοκύριακο».

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!