Βασίλης Κολοβός: Καθημερινά «σφάζουν» την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι αγωνιστής μια ολόκληρη ζωή και συνεχίζει… Ο Βασίλης Κολοβός ακολούθησε το δρόμο της ψυχής του, όσο δύσβατος κι αν ήταν, και δεν λοξοδρόμησε ποτέ. Συνεργάστηκε με «ιερά τέρατα» του θεάτρου, υπηρετώντας την υποκριτική τέχνη ως λειτούργημα και όχι απλά σαν ένα επάγγελμα για να ζήσει. Ηθοποιός της παλιάς γενιάς, ζυμωμένος με τις αξίες του θεάτρου, συνδικαλιστής με ιστορία και αγώνες, συγγραφέας, ένα σύγχρονος ψαγμένος φιλόσοφος, μα πάνω απ’ όλα άνθρωπος.

Βασίλης Κολοβός: Καθημερινά «σφάζουν» την ανθρώπινη αξιοπρέπεια

Για όλα μίλησε με το πάθος και την ειλικρίνεια που τον διακρίνουν στην «OnTime Σαββατοκύριακο». Για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, τη βιοπάλη από τότε που ήταν δώδεκα χρόνων, τις «σκληρές» μνήμες, τους αγώνες του, την ιδεολογία που του στοίχισε, το «μάθημα» από την Τζένη Καρέζη, τον έρωτα και το… ζύγι που έχει ισορροπήσει. Επίσης, αναφέρθηκε στον παλιό τίτλο τιμής «αριστερός», που σήμερα έχει γίνει σχεδόν… κουρελόχαρτο, ενώ ξέσπασε γι’ αυτούς που «σφάζουν» την ανθρώπινη αξιοπρέπεια μετατρέποντας τη ζωή μας, όπως υποστήριξε, σε… σφαγείο.

Ήσασταν ένα φτωχόπαιδο από το ορεινό χωριό Πετρωτό Φθιώτιδας. Είχατε δύσκολα παιδικά χρόνια.

Πολύ στερημένα. Περιμέναμε τις γιορτές των Χριστουγέννων για να φάμε λίγο κρέας, γιατί σφάζαμε το γουρούνι και το Πάσχα το αρνί. Στο χωριό δεν είχαμε φως, ούτε τηλέφωνο ούτε παιχνίδια, τίποτα. Εξήντα πρόβατα είχε ο πατέρας μου και από αυτά ζούσαμε. Και κάποια χωράφια, που τα καλλιεργούσε και όργωνε με τα βόδια και το αλέτρι για να μπορούμε να έχουμε το στάρι και το αλεύρι. Πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια, γιατί ήταν η Κατοχή, ο Εμφύλιος, ήμασταν σε ένα ορεινό ανταρτοχώρι, πέρασμα των ανταρτών, πολλοί κάτοικοι από το χωριό μου συμμετείχαν στην Αντίσταση. Βιώσαμε, κυρίως στον Εμφύλιο, τη βία που είχαν οι ταγματασφαλίτες και τα «υπολείμματα» των συνεργατών των Ιταλών και των Γερμανών. Περάσαμε καταστάσεις σκληρές, αλλά τις ξεπεράσαμε γιατί υπήρχε μια ηθική στον κόσμο του χωριού μας. Γενικά, όμως, ο φόβος και ο τρόμος εκείνης της εποχής είχαν αντανάκλαση στην καθημερινότητά μας.

Ο Μαγιακόφσκι είχε πει: «Το μέλλον δεν θα έρθει από μόνο του». Πιστεύετε ότι υπάρχει ελπίδα;

Βεβαίως. Αν δεν υπήρχε η ελπίδα, θα έπρεπε να αυτοκτονήσουν οι άνθρωποι. Η ελπίδα υπάρχει, γιατί οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν να είναι δούλοι, υποτακτικοί και φερέφωνα. Οι άνθρωποι γεννήθηκαν για να έχουν εργασία, να σπουδάζουν, να ερωτεύονται, να παντρεύονται, να κάνουν οικογένειες, να προκόβουν στη δουλειά τους, να γίνονται σπουδαίοι επιστήμονες, καλλιτέχνες, μαστόροι. Δεν μπορεί οι άνθρωποι να σέρνονται στο πεζοδρόμιο. Δεν είναι ζωή αυτή, είναι «σφαγείο», κι ας το λένε ζωή. Καθημερινά «σφάζουν» την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Η συνέχεια στην «OnTime Σαββατοκύριακο».

Ακολουθήστε την ontime24 στο Google News!