Ποιο είναι το θλιμμένο αγοράκι της φωτογραφίας;
Ποιο είναι το θλιμμένο αγοράκι της φωτογραφίας; Βίωσε την απόλυτη φτώχεια, αλλά δεν το έβαλε πότε κάτω και έγινε διάσημος παρουσιαστής
Ποιο είναι το θλιμμένο αγοράκι της φωτογραφίας; «Ήμουν πάντα ένα θλιμμένο παιδάκι» έχει αποκαλύψει ο παρουσιαστής για τα παιδικά του χρόνια. Γεννήθηκε το 1969 στη Γαλλία και κατάγεται από τη Σταμνά Αιτωλοακαρνανίας από την πλευρά του πατέρα του και από το Μεσολόγγι από την πλευρά της μητέρας του.
Ποιο είναι το θλιμμένο αγοράκι της φωτογραφίας;
Σε συνέντευξή του είχε αναφερθεί στα όνειρά του όταν ήταν μικρός, επισημαίνοντας: «Ως παιδί, δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να πιστέψει ότι με αφορούν όλα αυτά. Εγώ δεν θυμάμαι τον εαυτό μου σε έναν καθρέφτη μπροστά, να θέλω να γίνω Φρανκ Σινάτρα ή ένας Γάλλος παρουσιαστής της εποχής. Δεν με αφορούσε».
Σχετικά με τον τρόπο που μεγάλωσε, τόνισε: «Μεγάλωσα με γονείς μετανάστες, που έφυγαν από αυτά τα μέρη όταν ήταν νέοι, και ήλπιζα ότι κάποια στιγμή θα επέστρεφα στην Ελλάδα. Κληρονόμησα το όνειρο της μητέρας μου, που δεν ήταν δικό μου, διότι εγώ γεννήθηκα στη Γαλλία. Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει “θα έρθεις εδώ, θα ανοίξεις φροντιστήρια, θα πηγαίνεις διακοπές, θα έχεις και τη θάλασσα”.
Του είπα κάποια στιγμή ότι “πατέρα, δεν θέλω να κάνω αυτό το πράγμα, θέλω να γίνω δημοσιογράφος” και μου απάντησε: “Τι είναι αυτό; Θα πουλάς εφημερίδες;» θυμήθηκε και πρόσθεσε: «Ο πατέρας μου κατάφερε μετά τη σύνταξη να έρχεται πιο συχνά στην Ελλάδα.
Δυστυχώς, μετά είχε προβλήματα υγείας. Είχε επιπλοκές στην υγεία του. Ξεψύχησε στο Ρίο. Ήταν σημαντικό όμως για την οικογένειά μας να πεθάνει στον τόπο του. Είναι σημαντικό να γυρίσεις στην αρχή της ύπαρξής σου. Μπορεί να γυρίσεις τον κόσμο, να ζήσεις πράγματα μοναδικά, αλλά θα γυρίσεις σε αυτά τα πετραδάκια που λένε το όνομά σου».
«Έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα του θανάτου. Δεν είναι κάτι που με φοβίζει. Θα ζήσουμε όσο πρέπει για να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας» εξομολογήθηκε. Όπως υπογράμμισε, εργάστηκε σκληρά στη ζωή του για να αποκτήσει όσα έχει, καθώς δεν βρήκε τίποτα έτοιμο στη ζωή του. «Δούλευα νύχτες ατελείωτες και τη μέρα σπούδαζα.
Ζούσα σε μια σοφίτα έξι τετραγωνικών, δεν είχα ούτε νερό. Δεν αισθανόμουν όμως φτωχός ούτε μίζερος. Ενώ μου έλειψαν πράγματα από τη ζωή, δεν είχα κόμπλεξ με αυτό.
Θεωρούσα ότι ήταν μια δοκιμασία, ένα πέρασμα. Θεωρούσα επίσης ότι, ακόμα κι αν δεν ξέρω τι θέλω, ξέρω τι δεν θέλω. Δεν ήθελα να ακολουθήσω αυτό που έκαναν όλοι οι άλλοι. Εγώ πήγαινα εκεί που δεν έπρεπε. Με τα χαστούκια, με τις επιτυχίες… Στην ουσία δεν χάνεις ποτέ κάτι. Μαθαίνεις…» κατέληξε ο Νίκος Αλιάγας.
