Φίλιππος Σοφιανός: Θα συγχωρούσα την απιστία
Φίλιππος Σοφιανός: Θα συγχωρούσα την απιστία. Ο πειρασμός είναι παντού, λέει ο γνωστός ηθοποιός και μίλησε για πυροτεχνήματα στο MeToo
Φίλιππος Σοφιανός: Θα συγχωρούσα την απιστία. Σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή «Στούντιο 4» της ΕΡΤ, ο Φίλιππος Σοφιανός μίλησε για την πολυαναμενόμενη θεατρική του συνεργασία με τη Δήμητρα Χατούπη και τον Γιώργο Σταυριανό. Ο έμπειρος ηθοποιός, σε μια χαλαρή συζήτηση με τον δημοσιογράφο Κωνσταντίνο Αρκά, δεν δίστασε να αναφερθεί σε καίρια θέματα όπως η απιστία και το κίνημα metoo.
Φίλιππος Σοφιανός: Θα συγχωρούσα την απιστία
«Η παράσταση “Οι δανειστές” διαπραγματεύεται τη ζωή. Η ζωή είναι γεμάτη από δάνεια, κάθε είδους. Κατά καιρούς δανειζόμαστε και κατά καιρούς δανείζουμε. Πάθη είχα άπειρα στη ζωή μου. Δεν μπορώ να κάνω κάτι χωρίς πάθος. Αν λείπει το πάθος, δεν γίνεται τίποτα».
«Το MeToo είναι ένα κίνημα το οποίο άνθισε χωρίς σοβαρές συζητήσεις. Έγιναν μόνο κάτι πυροτεχνήματα σε κάτι πρωινάδικα και μέσα σε όλο αυτό το τοπίο χάθηκε μια ουσία των πραγμάτων. Η πολιτική ορθότητα είναι κάτι το οποίο δεν είναι δυνατόν να το έχουμε ανακαλύψει τώρα. Η πολιτική ορθότητα είναι θέμα παιδείας».
«Εγώ λέω απερίφραστα πως θα συγχωρούσα την απιστία. Ο πειρασμός είναι παντού, σε επισκέπτεται με πολύ γοητευτικά πρόσωπα και δεν είναι δύσκολο να μην ενδώσεις σε κάτι. Οπότε εκεί δεν μπορείς να απαιτείς από τον άλλον να είναι το απόλυτο αρσενικό ή το απόλυτο θηλυκό. Αυτά είναι θεωρητικά, η ζωή λέει άλλα πράγματα» συμπλήρωσε, παράλληλα, ο Φίλιππος Σοφιανός στο καθημερινό μαγκαζίνο της δημόσιας τηλεόρασης.
Σε παλαιότερη συνέντευξη του ο ηθοποιός είχε πει: «Ένας άνθρωπος που δεν είναι μπροστά από τις κάμερες μπορεί να έχει μια πιο άνετη ιδιωτική ζωή. Δεν παίρνει και δεν δίνει λογαριασμό. Έχω μια αίσθηση ότι πρέπει να λογοδοτώ για τις επιλογές μου. Άμα είσαι από ένα σπίτι που έχει στιβαρές αρχές, είναι παραδοσιακό πράγμα, δεν είναι κυνόδοντας, σου δίνει 5-10 αρχές που τις σέβεσαι και τις αναπαράγεις.
Στο #metoo ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντού του, και από τη μεριά του θύτη και του θύματος. Η διανόηση δεν κάθισε να ανοίξει έναν δημόσιο διάλογο, να συζητήσουμε σοβαρά για αυτό. Οι διανοούμενοι είναι σχεδόν τρομοκρατημένοι γιατί ένας άνθρωπος που θα τολμήσει να αρθρώσει έναν διαφορετικό λόγο, κινδυνεύει να εξοριστεί στους γραφικούς. Για αυτό οι άνθρωποι του πνεύματος έχουν σταματήσει να μιλάνε. Είναι σαρκοφαγία; Κανιβαλισμός; Μπορούμε να απομονώσουμε μια φράση, να τη βγάλουμε τη λεζάντα και ποιος μαζεύει τα “θύματα”».
