Χάρης Χριστόπουλος: Κάθε δέκα λεπτά πηγαίνω να δω αν αναπνέει
Χάρης Χριστόπουλος: Κάθε δέκα λεπτά πηγαίνω να δω αν αναπνέει. Η συγκλονιστική εξομολόγηση του γνωστού φωτογράφου
Χάρης Χριστόπουλος: Κάθε δέκα λεπτά πηγαίνω να δω αν αναπνέει. Στο “Πρωινό” του ΑΝΤ1 με τον Γιώργο Λιάγκα, βρέθηκε ο Χάρης Χριστόπουλος την Τρίτη 10/12. Ο γνωστός φωτογράφος, μεταξύ άλλων, μίλησε για την πρόωρη γέννηση του τρίτου γιου του, αλλά και για τις πρώτες μέρες τους στο σπίτι.
Χάρης Χριστόπουλος: Κάθε δέκα λεπτά πηγαίνω να δω αν αναπνέει
«Είμαι τρισευτυχισμένος. Ήταν η πρώτη μας φορά και έμαθα πολλά από αυτή την εμπειρία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που έζησα δύο μήνες στην κλινική μαζί και με άλλους ανθρώπους που βιώναμε τον ίδιο πόνο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν χωρίς παιδιά και η καρδιά τους χτυπάει με χίλιους παλμούς από τον φόβο. Είμαι κοντά του, όπως και στα άλλα δύο. Κοιμάμαι μαζί του, τον φροντίζω και είμαι πολύ χαρούμενος. Το άγχος μου το μεγάλο είναι αν αναπνέει. Συνεχώς βρίσκομαι από πάνω του για να δω αν αναπνέει. Κάθε δέκα λεπτά σηκώνομαι να τον ελέγξω», είπε ο Χάρης Χριστόπουλος και συνέχισε λέγοντας:
«Η κύηση εξελισσόταν φυσιολογικά αλλά υπάρχουν διάφορες επιπλοκές. Δόξα τω Θεώ έχει προχωρήσει πάρα πολύ η επιστήμη. Ήταν πολύ ξαφνικό, γιατί ξαφνικά της ζητήθηκε πλήρη ακινησία και εννοείται ότι εμείς πήγαμε στο νοσοκομείο και ακολουθήσαμε τις οδηγίες. Ένα βράδυ κάτι δεν μας άρεσε και πήραμε τον γιατρό να έρθει στο νοσοκομείο. Ο γιατρός έκανε υπέρηχο και κάτι δεν του άρεσε σε αυτό που είδε ενώ ο μικρός είχε ξεκινήσει ήδη να κατεβαίνει. Μπήκε κατευθείαν σε χειρουργείο και εγώ έμεινα μόνος στο δωμάτιο να προσεύχομαι».
«Αυτούς τους μήνες έχω ρίξει πολύ κλάμα και με τα προηγούμενα παιδιά μου. Είμαι πολύ ευαίσθητος άνθρωπος και βλέπω πάντα την τρυφερή πλευρά της ζωής. Το να φεύγεις από ένα μαιευτήριο, αφήνοντας το παιδί σου μέσα σε ένα πλαστικό κουτί με έκανε να αναρωτιέμαι τι νόημα έχει η ζωή;», κατέληξε ο Χάρης Χριστόπουλος.
Ο Χάρης Χριστόπουλος είχε συγκινήσει με μια ανάρτηση του στην οποία έγραφε: Και τώρα που άνοιξε η πόρτα του σπιτιού σου, και ξάπλωσες στο καθαρό σου σεντόνι, τώρα που βρήκες το δρόμο,που οδηγεί στην αγκαλιά της καρδιάς μας, βάζω την πρώτη φωτογραφία μας, και την αφιερώνω στις χιλιάδες γονείς πριν από εμάς, και στις χιλιάδες που θα ακολουθήσουν για όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Σου κράτησα το χέρι από τον πρώτο χτύπο της καρδιάς σου, και σου υποσχέθηκα ότι θα στο κρατώ έτσι για όσο αναπνέω παλικάρι μου.
Κρατήστε σφικτά με όλη την δύναμη της ψυχής σας αυτούς του μικρούς μαχητές της ανάσας. Τους το χρωστάμε. Δεν θα ξεχάσω κανένα από τα πρόσωπα σας ,που είδα τις ατελείωτες ώρες πάνω και πίσω,από τα πλαστικά κουτιά…
Τους το χρωστάμε …..
Σε ευχαριστώ θεέ μου, σε ευχαριστώ πνοή μου…
