Η Νάνσυ Ζαμπέτογλου και ο Θανάσης Αναγνωστόπουλος υποδέχτηκαν στο “Στούντιο 4” την Ισμήνη Καλέση.
Η γνωστή ηθοποιός και -όπως την είχαν χαρακτηρίσει στο παρελθόν- σύμβολο του σεξ των 80s παραχώρησε μία συνέντευξη στους παρουσιαστές της ΕΡΤ.
“Την εικόνα που έβγαζα προς τα έξω μου τη φόρτωναν τα media, έπρεπε μετά να την υποστηρίξω. Όταν κάποια στιγμή με έλεγαν sex symbol γέλαγα γιατί έλεγα “Εγώ είμαι κωμική ηθοποιός, άν έρθετε στο θέατρο, θα το διαπιστώσετε”. Και στη ζωή μου ζω πολύ με το χιούμορ. Ήταν προσβλητικό που με έγραφαν “sex symbol” και συνεχίζει να είναι. Εγώ τώρα δεν ασχολούμαι” τόνισε αρχικά για την ταμπέλα “sex symbol”.
Τα media, όπως μοιράστηκε, υπήρξαν σκληρά μαζί της: “Πήγα στα δικαστήρια ένα περιοδικό γιατί στην τελευταία σελίδα είχαν από τη μία μεριά μία φωτογραφία μου στο Ηρώδειο και από την άλλη είχαν τη Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη. Από κάτω έγραψαν “Αν οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι γένους θηλυκού, να είναι σαν την κυρία δεξιά”, εννοώντας την κυρία Αγγελοπούλου. “Γιατί αν είναι σαν την αριστερή, αλίμονό μας” συμπλήρωσαν αναφερόμενοι σε μένα. Δεν το διάβασα εγώ, μου το είπαν στη σχολή χορού που πήγαινα. Έκανα τρεις ημέρες να κοιμηθώ από τη στεναχώρια μου. “Τι εννοεί; Τι είμαι εγώ; Καμπούρα; Του δρόμου;” σκεφτόμουν. Ε! Τους πήγα στο δικαστήριο και τους κέρδισα. Πάντα με στεναχωρούσαν τα δημοσιεύματα γιατί τις περισσότερες φορές ήταν άδικα, ήταν μία σφραγίδα, μία πλασματική εικόνα που δεν την είχα επιδιώξει. Ήμουν αυτό που ήμουν στις παραστάσεις”.
Σε άλλο σημείο, η ίδια αναφέρθηκε στη συνεργασία της με τη Ρένα Βλαχοπούλου στην ταινία “Οι Φανταρίνες” το 1979.
“Αδιάφορο να παίζεις μαζί με τη Ρένα Βλαχοπούλου, δεν ήταν άνθρωπος, είχε ένα γυαλί μπροστά. “Τοκ – τοκ” το χτύπαγες μπροστά αλλά εκείνη δεν άκουγε τίποτα. Δεν ήταν καθόλου επικοινωνιακή. Δεν ήταν ότι δεν ήθελε να κάνει την ταινία. Την ταινία την έκανε και κοιτούσε τον εαυτό της πολύ, δεν είχε επαφή με τα υπόλοιπα κορίτσια” είπε η Ισμήνη Καλέση.
Η Ισμήνη Καλέση έχει να θυμάται και ωραία πράγματα, από άλλες συνεργασίες: “Στην “Γκαρσονιέρα για δέκα” ήταν ο αείμνηστος Δαδίρας, αυτός ο υπέροχος σκηνοθέτης και ο Χρόνης Εξαρχάκος. Με είχε πάει ο Ανδρέας Φιλιππίδης που ήταν καθηγητής μου στη σχολή, ήταν παιδιά άλλοι άνθρωποι…”.
