Καλεσμένη στην εκπομπή, Στούντιο 4, βρέθηκε η Λουκία Παπαδάκη και αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην απόφασή της να μεγαλώσει μόνη της το παιδί της αλλά και στην Λάμψη.
Η ηθοποιός επιβεβαίωσε ότι η σειρά, Ηλέκτρα, θα συνεχιστεί και την δεύτερη σεζόν, η οποία υποδύεται την Τιτίκα.
«Καλώς ή κακώς οι αποφάσεις είναι παντελώς ανεξάρτητες. Η ύπαρξη του γιου μου ήταν ο βασικός κώδικας και γνώμονας αυτών των αποφάσεων. Τότε φαινόταν ηρωικό, ακατόρθωτο. Στο δικό μου το μυαλό φαινόταν τερατώδες σε μέγεθος. Όταν γέννησα τον γιο μου και μετά έπρεπε να επιλέξω ή θέατρο ή τηλεόραση. Η εμπειρία της μονογονεϊκής οικογένειας ήταν μαγική, αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω θα το ξανάκανα. Είναι τρομακτικό να μεγαλώνεις έναν άνθρωπο. Δεν υπάρχουν ευκολίες! Ήμουν μόνη μου με το παιδί και λόγω συνθηκών. Δεν μπορούσε να αναβληθεί ο θάνατος των γονιών μου. Ήταν όλα μαζί! Δεν έχω παράπονο, δεν βαριέμαι».
«Γενικώς είμαι ένας άνθρωπος που δεν διστάζει, δεν φοβάται, δεν βολεύεται. Αυτό είναι μαγικά καλό και ολέθριο κακό μπορεί. Είμαι άνθρωπος της τόλμης, της περιπέτειας. Κάθε στιγμή, αύριο το πρωί να μου πεις πάμε στην Παταγονία, ναι, πάμε! Η ζωή είναι μια περιπέτεια γενικότερα. Οι βασικές αποφάσεις έχουν μια ενδοσυνεννόηση. Και όσο μεγαλώνω αυτό το ένστικτο το αλάθητο που έχουμε μέχρι να μπούμε στον συνειδητό κόσμο, οι μεγαλύτεροι είναι επιλογή μας να το φέρουμε στο προσκήνιο. Τα τελευταία αρκετά χρόνια πάω με το ένστικτο. Αποκτάς και μια μαγική ικανότητα να δεις το μέλλον αν αφήνεις το ένστικτο να σε οδηγήσει. Πάει με την ευρύτερη εικόνα».
«Αυτό που έβλεπα και ζούσα εγώ στη Λάμψη, είχα ανθρώπους που αγάπησα πολύ και συνδέθηκα πολύ μέσα στα χρόνια. Δυστυχώς δεν είναι στη ζωή αυτοί οι 2-3 άνθρωποι. Δεν είχα καμία ιδέα για όλα αυτά γιατί ήταν και προσωπικές θέσεις και συναισθήματα ενός ανθρώπου άλλου που δεν είχαν μπει στη διαδικασία της καθημερινότητάς μου. Η Λάμψη κράτησε 15 χρόνια και εγώ ήμουν 11 χρόνια εκεί. Δεν νομίζω να φτουρίσει πια 11 χρόνια κάτι στον χώρο μας. Όταν έκλεισε για μένα ο κύκλος και το ερμηνευτικό, της υπόθεσης, τότε… Ήταν ένα πρωτόγνωρο πράγμα και μια πρωτόγνωρη κατάσταση γενικότερα. Μιλάμε για έναν πλανήτη που δεν έχει καμία σχέση με το σημερινό. Εκείνη όλη η εποχή, επειδή ήμουν ελεύθερη, δεν είχα παιδί, δούλευα 20 μέρες την ημέρα. Τότε ήταν άλλες εποχές και από τον Φεβρουάριο ερχόντουσαν τα συμβόλαια του χειμώνα για να περάσουμε στο καμαρίνι του καλοκαιριού. Ήταν αλλιώς! Όταν κλείνει ένας κύκλος, κλείνει. Είναι σαν μνήμη, σαν εικόνες. Επιλέγω εξ ορισμού για τη δική μου υγεία να κρατάω ό,τι καλύτερη συνέβη. Δεν έχω κάτι άσχημο να θυμηθώ. Όταν τελικώς είσαι έτοιμος να βγάλεις νύχια και δόντια, αυτά θα σου τύχουν».
