Καλεσμένη στο Στούντιο 4 βρέθηκε η Γεωργία Καλτσή, το απόγευμα της Πέμπτης, προκειμένου να συναντήσει τη Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο στην ΕΡΤ. Μέσα σε όλα, η γοητευτική πρωταγωνίστρια της σειράς «Στα τέσσερα» αναφέρθηκε από καρδιάς στην εξάμηνη της νοσηλεία μετά το ατύχημα που της στέρηση την κινητικότητα.
Πιο συγκεκριμένα, η Γεωργία Καλτσή εξομολογήθηκε πως «από την ώρα που ξύπνησα με τους γονείς μου μιλάγαμε ανοιχτά για το τι συμβαίνει και το τι σκέφτομαι. Η μόνη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίει στην εξάμηνη νοσηλεία ήταν τρεις τέσσερις φορές. Οι δυο πρώτες φορές ήταν για όλο αυτό που είχε συμβεί και έμαθα για τον χαμό του φίλου μου».
«Η άλλη στιγμή ήταν γιατί την ημέρα της γιορτής μου, που ήταν το Πάσχα, με είχαν βγάλει από την εντατική, ήμουν στην ομάδα αυξημένης φροντίδας και ήταν οι πρώτες ημέρες που είχα φύγει από εκεί και μου είπαν «μπορείς να πας βόλτα έξω στον κήπο αλλά μπορείς να μας ζητήσεις και ότι άλλο θέλεις». Εγώ εκείνη την ημέρα ζήτησα να πάω να δω την φίλη μου στην εντατική, στην απέναντι μονάδα, την οποία όμως δεν μπορούσα να πλησιάσω γιατί ήμασταν αποκλεισμένες με διαφορετικά μικρόβια Μόλις είχε αρχίσει να έχει μια αίσθηση του χώρου γύρω της, να ανοιγοκλείνει δηλαδή τα μάτια, γιατί ήταν και αυτή σε τεχνητό κώμα. Οπότε εκεί ήταν πάλι δάκρυα, τα οποία όμως ήταν χαράς που μπόρεσα να είμαι κοντά της».
«Μετά η άλλη ήταν που είχα πάλι πυρετούς και έπρεπε να μου βγάλουν από τη μία πλευρά τα σωληνάκια, να μου τα βάλουν στην άλλη, με έβαλαν να κοιμηθώ για κάποια λεπτά με νάρκωση και ξύπνησα έχοντας την αίσθηση ότι δεν γίνεται να το έχω αποδεχθεί ήδη εγώ και να μην μπορούν οι γονείς μου να πουν ούτε τη λέξη (σ.σ. ανάπηρος). Άρχισα δηλαδή να σκέφτομαι πως δεν γίνεται να το δέχομαι εγώ και να μην το δέχονται οι άλλοι» πρόσθεσε, επίσης, η Γεωργία Καλτσή στη νέα τηλεοπτική της συνέντευξη στη δημόσια τηλεόραση.
Μεταξύ άλλων μίλησε για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε η ίδια τον σοβαρό τραυματισμό της και τις στιγμές κατά τη διάρκεια της νοσηλείας της που λύγισε.
«Οι γονείς μου δεν το διαχειρίστηκαν με την ίδια ψυχραιμία που το διαχειρίστηκα εγώ. Η μόνη στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου να κλαίει στην εξάμηνη νοσηλεία μου, ήταν 3-4 φορές. Οι πρώτες δυο φορές ήταν για όλο αυτό που συνέβη, και για τον χαμό του φίλου μου που έμαθα. Η άλλη στιγμή ήταν τη μέρα της γιορτής μου, που με είχαν βγάλει από την εντατική και ήμουν στη μονάδα αυξημένης φροντίδας και μου είπαν ότι μπορώ να πάω βόλτα στον κήπο και να ζητήσω και ό,τι άλλο θέλω.
Εγώ ζήτησα να πάω να δω την άλλη φίλη μου που ήταν σε άλλη μονάδα εντατικής, και δε μπορούσα να την πλησιάσω. Ήταν ότι είχε αρχίσει να έχει μια επαφή με το περιβάλλον. Ήταν δάκρυα χαράς. Η επόμενη φορά ήταν όταν είχα μια μέρα πάλι πυρετούς και έπρεπε να μου βγάλουν τα σωληνάκια από τη μια πλευρά να μου τα βάλουν στην άλλη, να με ναρκώσουν…» ανέφερε αρχικά η Γεωργία Καλτσή.
«Έβλεπα τους γονείς μου να μη μπορούν να πουν τη λέξη “ανάπηρη” και έλεγα, δε γίνεται να το έχω αποδεχτεί εγώ και να μην το αποδέχονται οι άλλοι. Δεν είναι κάτι κακό. Συμβαίνει. Δεν είναι τόσο απλό… Στεναχωριόμουν για τη στεναχώρια των γονιών και των παππούδων μου. Δεν είπα ποτέ “γιατί σε μένα”. Ούτε περίμενα ποτέ ότι θα είμαι στη μειονότητα ανθρώπων που είναι σε αμαξίδιο… Μέχρι και σήμερα δεν έχω πάει σε ψυχολόγο… Ούτε οι γονείς μου πήγαν» πρόσθεσε.
