Την Άντζελα Δημητρίου φιλοξένησαν η Νάνσυ Ζαμπέτογλου και τον Θανάση Αναγνωστόπουλο, το απόγευμα της Δευτέρας, στην πρώτη εκπομπή του «Στούντιο 4» για το 2024. Η δημοφιλής τραγουδίστρια, μάλιστα, προχώρησε σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση για τον γιο της και την απελευθέρωση που η ίδια ένιωσε όταν του είπε την αλήθεια.
Ειδικότερα, η Άντζελα Δημητρίου σημείωσε χαρακτηριστικά πως «κάποια στιγμή αυτό το παιδί έπρεπε να μάθει ποια είναι η μάνα του γιατί από την κλινική έφυγε χωρίς την μάνα του. Πήγε σε άλλο σπίτι, υιοθετημένο, το πρόσεχα πάντα από μακριά όλα τα χρόνια και όταν πήγε φαντάρος και απολύθηκε, ήρθε και με βρήκε μαζί με την γυναίκα που θα παντρευόταν. Μέχρι τότε με είχε σαν ξαδέλφη του, δεν ήξερε τίποτα».
«Ήθελα να του το πω αλλά ζούσε η θεία μου, η οποία έφυγε από καρκίνο. Όταν μετά έφυγε, θεώρησα καλό να κάτσω και να του πω όλη την ιστορία. Του είπα λοιπόν ότι ένα μικρό κοριτσάκι που το έλεγαν Αγγελική πήγε στην Κρήτη, ήταν έγκυος, δούλευε εκεί, γύρισε μετά στην Αθήνα, έμεινε περίπου έναν μήνα για να γεννήσει. Έχει μείνει να με κοιτάζει, μου λέει «ναι» και του λέω πως αυτό το παιδάκι το λένε Βαγγέλη. Παθαίνει ένα σοκ, πιάνεται από την καρέκλα και ήθελε να μάθει ποιος είναι ο πατέρας του».
«Όταν του είπα την αλήθεια έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Η μάνα μου δεν μπορούσε ποτέ να το πει στον Βαγγέλη αυτό γιατί αισθανόταν κάπου και ενοχές. Εκείνη το είχε οργανώσει αυτό. Από την άλλη, όμως, έπρεπε εγώ σαν καλή μάνα να κάτσω και να του το πω. Μου έφυγε από μέσα ένα βάρος, απελευθερώθηκα ρε παιδί μου» πρόσθεσε εν συνεχεία, με συγκίνηση, η Άντζελα Δημητρίου στη νέα τηλεοπτική της συνέντευξη.
Μέσα σε όλα, μάλιστα, η λαίδη του λαϊκού τραγουδιού αναφέρθηκε στο μπούλινγκ που δέχθηκε καλλιτεχνικά από τα ξεκινήματα της μακρόχρονης διαδρομής της.
Πιο συγκεκριμένα, η Άντζελα Δημητρίου εξομολογήθηκε πως «άμα θέλετε να μιλήσουμε για το μπούλινγκ, μπορώ να πω ότι από την δεκαετία του ’70 πυ βγήκα στη δουλειά μέχρι και σήμερα έχω φάει πάρα πολύ μπούλινγκ. «Πως μιλάς;», «Πως ντύνεσαι;» αλλά «Πως τραγουδάς;» δεν το είπε ποτέ κανένας. Εγώ προσπαθούσα όμως να τους πω το εξής. Η μόρφωση, παιδιά, δεν είναι το παν. Δηλαδή το να μπορείς να μιλάς ελεύθερα και ο άλλος να σε κρίνει, γιατί έβγαλα μόνο δημοτικό, δεν πιστεύω ότι αυτό αφορά τον κόσμο που σε ακούει να τραγουδάς».
«Εσύ μπορεί να μιλάς ωραία αλλά να μην ξέρεις να τραγουδάς. Το ίδιο και εσύ. Στεναχωριόμουν. Στεναχωριόμουν πάρα πολύ. Μπούλινγκ έκαναν και στο παιδί μου, όταν το έβγαλα στη δουλειά για να τραγουδήσει. Λέγανε τότε «η Όλια που δεν έχει φωνή» και τούτο και εκείνο. Όλα αυτά όμως δεν ήταν για την κόρη μου, ήταν για μένα. Δηλαδή χτυπάγανε εμένα με τον τρόπο που μιλάγανε για την κόρη μου».
